Aflevering 1
Heel plagerig viel er door het kiertje van de gordijnen precies een felle zonnestraal op zijn gezicht. Met een fikse draaibeweging gooide hij zich op zijn andere zij. Het was echter al snel duidelijk dat de slaap toch door de zon verdreven was en langzaam opende hij, al knipperend, zijn ogen. Ondanks het doffe gevoel in zijn hoofd en zijn brein, dat maar langzaam op gang kwam, drong het toch vrij snel tot hem door dat hij een muur zag die hem niet bekend voorkwam. Waarna zijn ogen ineens wijd opengesperd werden en zijn hart begon te razen toen hij vanachter zijn rug ineens een zachte en vriendelijke stem “Hey Stijn” hoorde zeggen.
——-
Wat een effect zo’n geluid kon veroorzaken, want in zijn geheugen buitelden binnen enkele seconden allerlei beelden over elkaar, zo snel dat hij er licht misselijk van werd. Of was dat van de drank? Want één van de geheugendia’s liet ook een potje bierpong zien… Wat was er gebeurd, waar was hij geweest en… wie lág er eigenlijk achter zijn rug?
Behoedzaam dit keer draaide hij zich om en keek, knipperend tegen het licht in, in het gezicht van een zeker niet onknappe jongen. Die dan ook nog eens prompt zei: “Zeg lekker ding, eigen je je de dekens altijd zo hardhandig toe?” Gelukkig kon Stijn ook nog precies zien dat de vraag met een grote glimlach gepaard ging, dus zijn hart kon nu wel weer enigszins bedaren. “Dat weet ik niet”, antwoordde hij terwijl hij acuut begon te hoesten, waarna hij er met droge mond achteraan reutelde: “Daar heb ik het eigenlijk niet zo vaak over, klinkt dat raar..?” “Nee hoor,” zei de jongen glimlachend, “Ik vind het wel interessant – kom op, ik maak je ontbijt, ik was alleen maar even terug in bed gekropen.” Met verrassend soepele tred verliet hij de kamer en liep naar elders in het huis.
Stijn greep snel zijn kleren bij elkaar, trok een spijkerbroek aan en liep ook de slaapkamer uit. Hij kwam een prachtige ruime kamer binnen waar het pas echt zonnig was. Aan een uitbundig gedekte tafel zat, met één been onder zijn kont gevouwen, de jongen van vannacht in joggingbroek en t-shirt aan tafel. Nog steeds enigszins versuft ging Stijn op de stoel naast hem zitten en keek wat ongemakkelijk en verlegen om zich heen. Tot overmaat van ramp zei de jongen: “Je lag zo diep te slapen dat ik je maar lekker heb laten liggen toen ik ging joggen en even naar de bakker ben geweest, en tot mijn stomme verbazing lag je bij thuiskomst nog steeds te maffen, zelfs het open gordijn had niet geholpen!” Hij schaterde het uit, keek Stijn aan en liet er ook nog eens op volgen: “Weet je nog wel wie ik ben, je kijkt zo verbouwereerd…”
“Okeeee, pijnlijk, ik geef me gewonnen, het spijt me echt, blijkbaar was het een stevige avond, want ik herinner me inderdaad niet veel meer…” Gegeneerd richtte hij zijn ogen op de verse croissants, maar naast hem was het bulderen alweer begonnen: “Je bent wel echt een schatje, en geef je je nu alweer gewonnen?” “Hoe bedoel je, wat hebben we dan precies…” Maar hij werd al in de rede gevallen. “Nee hoor, bij bierpong, weet je dàt dan nog; je wilde per se winnen maar die eer ging naar mij! Vannacht gaf je je wel erg snel over, als je dat bedoelt, ik heb je zelfs moeten uitkleden en in bed moeten leggen!” Hard gelach was opnieuw zijn deel.
“Zal ik het nu maar verraden dan? Ik ben Tom. We hebben elkaar gisteren in de Dancing Queen ontmoet. We hebben heftig geflirt en gezoend, en toen je aan het eind zo aangeschoten was dat ik je niet meer naar huis zag fietsen – als ik al uit je had kunnen krijgen waar je überhaupt woont – zodat ik je maar netjes mee naar huis heb genomen. En eet nu maar eens iets, je ziet eruit of je dat wel kunt gebruiken.” “Het spijt me enorm, dit gebeurt me eigenlijk nooit…”, kreunde Stijn, en hij keek met een half geopend oog richting Tom. Die keek hem geamuseerd aan en zei: “Geeft niet, ik heb er nog niet echt spijt van geloof ik, wil je koffie of thee?” “Koffie graag…, maar hoe laat is het in vredesnaam? O verschrikkelijk, mijn ouders zouden langskomen, hoe laat is het, ik ben vast al te laat!” “Eeeeh, het is zaterdagochtend, tien voor half twaalf”, zei Tom. “O pfff, dat kan dan nog net goed komen, ze zouden komen lunchen, maar wel redelijk vroeg omdat mijn vader wat klusjes zou doen.” “Nou, dat wordt hollen dan”, sprak Tom met een lichte tinteling in zijn ogen, waarop hij liet volgen: “En ik dan, blijf ik zitten met mijn ontbijt, is dat mijn dank?” Terwijl Stijn zijn sneakers aandeed, dacht hij razendsnel na, keek vervolgens Tom recht aan en zei: “Mag ik jou dan misschien morgen een lunch aanbieden?” Tom kreeg een lichte blos op zijn wangen en ook een smile van oor tot oor toen hij antwoordde “Nou, vooruit dan maar… Nee, heel graag zelfs, lijkt me leuk!” Stijn toetste vervolgens zijn nummer in op de telefoon van Tom die op tafel lag, gaf hem snel een zoen en roffelde de trap af.