Aflevering 2

“Hier word ik nou helemaal ongelukkig van, en onrustig ook. Hier, kijk nou; zo’n speciale uitgave van Lonely Planet waarin precies wordt aangegeven wannéér je wáár in de wereld naartoe moet reizen voor de optimale beleving. Zeker weer zodat je op precies het juiste moment van de dag precies de juiste foto of timelapse kunt maken om die – net als alle andere Instagrammers – online te kunnen zetten! Lekker origineel, duhh..! ‘Be the best version of yourself!’ Maar dan móet je wel dít, en vooral ook dát!” Stijn was pas net het koffietentje binnengekomen en keek zijn beste vriendin geamuseerd aan. “Zoals je het nu zegt lijkt het verdacht veel op Grindr”, zei hij lachend.

——-

“Speaking of which”, ging Marleen direct rechtop zitten, “hoe was je date zondag met Tom?? Vertel, vertel…!! Op Whatsapp kreeg ik niet veel uit je!” Haar gespeeld verontwaardigde blik maakte dat hij de aanvechting had om nog wat langer mysterieus te blijven doen, dus deed hij traag zijn jas uit, ging zitten, rekte zich eens omstandig uit en ging extra overdreven richting de bediening loeren en op het bord kijken waar de dagspecials op stonden. Hij had allang gezien dat hij bij binnenkomst al was opgemerkt door Sebas, de aardige jongen die hier altijd op dinsdag werkte. “En nu snel, anders ga ik gillen!”, voegde Marleen er dus prompt aan toe.

Zaterdag was het nog een drukke dag geworden, omdat hij uiteindelijk toch precies nét te laat bij zijn huis aan kwam rennen, terwijl zijn vader de auto aan het uitladen was en zijn moeder, leunend tegen de zijkant, een sigaretje had staan roken. Hij had besloten om eerst te checken of zijn ouders er al waren en daarna snel boodschappen te gaan doen als hij ze had binnengelaten (zich daarbij bedenkend dat hij zijn ouders nog geen sleutel had gegeven van zijn appartement terwijl hij natuurlijk wel de sleutel van hùn huis had; had hij dat nu eigenlijk onbewust expres zo gedaan, hmmm, nou ja), wat hem op de snedige en onderkoelde opmerking van zijn moeder kwam te staan: “Was het gezellig?” Toen ze zag dat haar inmiddels 25-jarige zoon daarop toch ietwat begon te blozen, liet ze er op wat neutralere toon op volgen: “Kom, we laten je vader binnen en gaan samen even naar de super, wat dacht je daarvan?“

Uiteindelijk was het een gezellige middag geworden, waarbij zijn als altijd zwijgzame vader enkele nuttige toevoegingen aan zijn nog tamelijk nieuwe en oningerichte appartement had gedaan en zijn moeder zich al kwebbelend (en tussendoor rokend op het balkon) met een emmer sop door het huis had begeven. Meer voor de vorm, dacht Stijn erbij, want een echte Assepoester was ze nu niet bepaald. Uiteindelijk waren zijn ouders aan het eind van de middag terug naar huis gereden omdat ze nog een verjaardag hadden die avond; zelf had hij enkel en alleen nog wat Netflix kunnen kijken omdat zijn ogen inmiddels bijna dichtvielen van vermoeidheid.

De leuke appjes van Tom zag hij dan ook pas toen hij de volgende ochtend om tien uur – na bijna twaalf uur slaap – wakker werd. Hij vroeg zich dan ook onmiddellijk af welke indruk hij zo langzamerhand op Tom moest maken, nu hij hem vooral had meegemaakt als vergeetachtige, slome en alcoholische prutser. Gelukkig klonk er in de appjes geen enkele geërgerdheid door en herkende hij juist de opgeruimde vrolijkheid die hem de afgelopen 24 uur best vaak door het hoofd was geschoten. Stijn ging op de rand van zijn bed zitten, dacht razendsnel na en typte een voorstel in voor tijdstip en locatie voor de lunch. “Top, tot zo!”, luidde het vrijwel directe antwoord.
“Was je daar al eerder geweest?”, vroeg Marleen, toen ze hun salade van de dag voor zich kregen neergezet. “Nee, ik denk dat het pas net een paar weken open is, het was dus wel een gok, maar het pakte prima uit – we moeten er samen zeker eens naartoe”.

Ze hadden drie uur zitten praten, lachen, lunchen en loungen en het kwam Stijn voor alsof ze elkaar al veel langer kenden dan feitelijk het geval was. Tom bleek voor de regionale krant te werken als bureauredacteur cultuur (waar hij voornamelijk zelf enorm flauwe grappen over maakte omdat hun stadje daar nu niet echt om bekend stond), bleek nog steeds aangenaam gezelschap en inderdaad ook een goede journalist, want hij wist Stijn flink aan het praten te krijgen. Uiteraard had Tom hem nog gepest met vrijdagavond en zaterdagochtend en de gezelligheid veranderde gaandeweg in een vertrouwelijk gesprek over leven en liefde, waarbij ze steeds meer in elkaars verhaal opgingen. Of eigenlijk werd er steeds meer geflirt tussen de twee jongens, waarbij het decor van het zondagsdrukte om hen heen naar de achtergrond verdween.

“En hoe gingen jullie uit elkaar?”, vroeg Marleen met haar ‘dieper dan normale’ stem, die altijd verraadde dat ze bijna zou imploderen als ze niet snel een antwoord zou krijgen, “Het klinkt super!” “Dat was het ook, ik wist zelf eigenlijk niet zo goed hoe we verder zouden gaan na de uitgebreide lunch en het fijne gesprek, maar toen kwam Tom met een idee. Meer een voorstel voor een nieuwe…ehh, date, eigenlijk… Het schijnt dat er komend weekend een sterrenregen te zien zal zijn en hij heeft me gevraagd om samen een avondwandeling te maken inclusief ‘warme verrassingen’.” “Whooeeeeeee,”sprak Marleen goedkeurend en keek hem oprecht blij aan. “Grindr dan voorlopig maar even uitlaten?”, vervolgde ze plagerig. Stijn begon voorzichtig te grijnzen en zei “Kom, ik moet terug naar het stadhuis en jij moet vast nog één of ander bedrijf redden”. “Wordt vervolgd, geloof ik”.