Aflevering 3

“Auww! Potver…” klaagde Stijn, terwijl hij de prik duidelijk voelde doortrekken in zijn wijsvinger. Hij stak het topje snel in zijn mond, omdat hij vermoedde dat het wel licht zou bloeden. ‘O, o, o,” klonk het daarop plagerig vóór hem, “Niet echt een countryboy hè?”Om er daarna met veel lievere stem aan toe te voegen: “Wacht, ik zet de tassen even neer, dan help ik je over het prikkeldraad, het is hier ook wel erg donker natuurlijk. Maar dat moet ook wel, anders kunnen we de sterrenregen niet goed zien.”

——-

Tom had tijdens de lunchdate afgelopen zondag de volgende ontmoeting voorgesteld, waaruit Stijn in ieder geval de conclusie had getrokken dat hij toch behoorlijk in hem was geïnteresseerd. Marleen had hem na hun lunch samen bijna gesmeekt om Toms achternaam te verklappen, zodat ze op social media kon kijken of hij wel geschikt was voor haar beste vriend. Een check waar hij zelf nog niet eens mee bezig was geweest, wat dus ook niet nodig bleek, want tien minuten nadat Stijn aan Marleen de gevraagde info had doorgegeven ontving hij via de app ongevraagd allerlei gekopieerde foto’s en halve verhalen, maar de conclusie was helder: hij moest vooral meegaan om naar de sterren te gaan kijken. “Superromantisch,” had ze er ten overvloede aan toegevoegd.

Het was inderdaad behoorlijk donker, waardoor Stijn de afrastering qua hoogte niet goed had kunnen inschatten. Ze liepen samen verder langs een weiland tot ze bij de rand van een bosje kwamen. “We zijn er,” zei Tom met een blije zucht. “Dit is de plek waar ik veel met Duco kwam, om lekker even van het uitzicht te genieten en wat te spelen”. Stijn begon daarop aandachtig om zich heen te kijken en vroeg zich met een schok af wat voor jongen die Duco was geweest en hoelang Tom iets met hem had gehad… Raar moment anders wel om daar nu over te beginnen… Zou het pas kortgeleden zijn uitgeraakt? “Was Duco van jouw leeftijd?” vroeg hij daarop wat schaapachtig, om toch in ieder geval interesse te tonen. Hij voelde ineens twee armen die hem van opzij omklemden en hoorde vlakbij zijn oor de hem inmiddels bekende schaterlach. “Duuucooo,” sprak Tom expres langzaam en en duidelijk geamuseerd, “was mijn hond.” “Aaaah”, mompelde Stijn ietwat betrapt, “I see”. “Ze was overigens een vrouwtje, maar ik kreeg haar toen ik zeven was en ik vond Duco een mooie naam”, vervolgde Tom terwijl hij de tassen begon uit te pakken, “Genderbending voordat ik wist wat het was.”

Het was Stijn de afgelopen dagen (onder andere via Marleen) en op de fiets naar deze plek toe duidelijk geworden dat Tom in het dorp even verderop was opgegroeid, maar dat hun gezin nog altijd als ‘import’ werd gezien; niet alleen omdat ze ‘pas’ twintig jaar geleden naar het dorp waren verhuisd, maar ook omdat zijn moeder lerares was en zijn vader specialist ,waardoor ze ‘onbewust’ gezien werden als deel van de groep notabelen (die nu eenmaal vaak van buiten komen, had Tom uitgelegd). Hij had wel in de stad op de middelbare school gezeten, zo’n acht kilometer heen en terug op de fiets. De school stond net naast het stadhuis waar Stijn nu werkte. Mooi hoe tijd en ruimte zich altijd makkelijk aan elkaar verbinden door verhaallijnen van verschillende mensen, bedacht deze zich.

“Hier, pak deze kant van het kleed eens aan,” haalde Tom hem uit zijn overpeinzing, “Dan kunnen we het hier tegen dat kleine talud leggen, een perfecte manier om van de sterren te genieten.” Hij haalde extra dekens te voorschijn en een stormlamp en een tas, waarvan Stijn vermoedde dat er wel iets eetbaars in zou zitten. Na korte tijd lagen ze gemoedelijk licht omhoog naar het licht aan de hemel te kijken. “En wat zou u graag gehad willen hebben?” zei Tom terwijl hij de tas openmaakte en duidelijk niet op een echt antwoord van Stijn zat te wachten. “De keus is beperkt, maar hopelijk kan het u behagen,” sprak hij met vrolijke stem. “Ik heb een paar punten quiche, borrelnootjes, wat stukjes kaas en warme thee, maar misschien is dit een mooi moment voor een toast – ik heb champagne meegebracht! Of prosecco eigenlijk, nou ja, whatever, bubbels..!” Stijn keek gefascineerd toe hoe Tom bij het schijnsel van de stormlamp de glazen boordevol schonk en hem een van de glazen aanreikte. “Op een mooie sterrenregen, en op het feit dat ik je dronken uit de Dancing Queen mee naar huis heb genomen!” “Nou ja zeg”, sputterde Stijn voor de vorm, maar voor hij verder kwam zag hij Toms gezicht ineens heel dichtbij. Het viel nog niks mee om tegelijkertijd uitgebreid te zoenen en zijn glas soort van recht te houden.

In de anderhalf uur die volgden had Tom verteld hoe belangrijk deze plek in zijn leven was geweest: hoe hij altijd als hij even zijn hoofd leeg wilde maken hier met Duco ging wandelen, hoe hij zijn stenenverzameling hier bij de beuk bewaarde toen hij jonger was, hoe hij had gekeken naar het zaaien en bewerken en oogsten op de akkers voor hen, en ook hoe hij had nagedacht over hoe hij zijn coming-out zou kunnen hebben toen hij erachter was gekomen dat hij toch echt meer van jongens zou houden dan van meisjes. Ze lagen onder de heerlijk dikke dekens tegen elkaar aan en Stijn raakte vertederd door de verhalen van Tom, waarbij hij degene was die af en toe naar de hemel wees om naar de (inderdaad in groten getale) vallende sterren te kijken. Ze hadden allebei al meerdere wensen gedaan maar elkaar daar nog niet echt iets over verteld omdat Tom een enthousiast en geanimeerd verteller was, wat Stijn de opmerking ontlokte dat hij zich bijna niet kon voorstellen dat Tom hier zoveel in zijn eentje en ‘stil’ had gezeten. Dat kwam hem uiteraard op een flinke por te staan, maar die was de opmaat tot meer intimiteit, dus spijt van zijn pesterijtje hoefde hij niet te hebben.

Net op het moment dat Stijn wilde vragen of er toevallig nog een bodempje champagne in de fles zat, hoorden ze ergens de tune van Batman. “O shit, lekker romantisch ben ik ook,” zei Tom, “Ik heb het geluid van mijn telefoon niet zacht gezet, sorry. Maar nu wil ik het toch even weten anders blijft het in mijn gedachten spelen. Die champagne komt eraan hoor”. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak, keek naar het nummer en nam op. “Zeg pa, mooi moment om mij te bellen..!” zei hij baldadig, maar daarna luisterde hij aandachtig en ging hij met een schok rechtop zitten. “Ja, natuurlijk, ik kom er meteen aan!” Hij klikte het gesprek weg, keek een lange seconde voor zich uit en zei: “Mijn moeder is net vanuit huis naar het ziekenhuis gebracht met wat lijkt op een hartaanval.”