Aflevering 12

“Maar betekent dit nu ineens dat ik bi ben…? Ik snap helemaal niks meer van mezelf.” Marleen keek haar beste vriend Stijn met vermoeide en verwarde ogen aan en hoopte duidelijk dat de verlossing uit zijn mond zou komen. “Eeeh…”, hakkelde hij, “Pfff, dat hangt er vanaf denk ik… Als je nu het gevoel hebt dat je net zoveel van mannen als van vrouwen kunt houden misschien wel… Maar ga je nu niet een beetje snel…?” En na een korte stilte: “En wat maakt het eigenlijk uit…?” Marleen zat op een velletje bij de nagel van haar rechter ringvinger te bijten en keek niets ziend langs hem heen. “Vertel me nou eerst nog eens rustig hoe het precies ging, want je sprak zó snel dat ik het allemaal niet helder voor ogen heb”, zei Stijn, terwijl hij Marleen zachtjes achterover in haar stoel drukte.

——-

Precies op dat moment kwam Tom binnen, en Stijn zag hoe hij vriendelijk Sebas groette, de jongen die in hun vaste koffietentje op dinsdagmiddag altijd in de bediening stond. Tom deed al lopend naar hun tafeltje zijn kletsnatte jas uit, want na een onverwacht winterse periode was het nu ineens redelijk warm regenweer geworden. Stijn hoopte op een welkomstzoen, maar Tom boog zich hoffelijk over Marleen heen en zoende haar op haar voorhoofd, zodat er druppels in haar decolleté liepen, ze uit haar dromerij verstoord werd en een gilletje slaakte. Tom stapte lachend door naar Stijn en schudde expres zijn haar af net voor Stijns gezicht, die, terwijl hij zijn ogen dichtkneep om zich te beschermen, ook direct zijn handen om de hals van zijn vriend legde en deed alsof hij hem ging wurgen. Toen ze dan toch alle drie weer rustig zaten vroeg Tom opgeruimd wat het onderwerp van deze middag was. Stijn keek even peilend naar Marleen, boog zich iets over tafel en zei tamelijk zacht: “Biseksualiteit”. Waarop Tom, ook voorover gebogen, expres met fluisterstem vroeg: “Is Sebas bi? Gelukkig maar, ik hoopte altijd al op een stevige – hij zag nu Stijn vervaarlijk recht in zijn ogen kijken – …vernieuwing hier.” Stijn gaf hem gespeeld boos een pets tegen zijn hand en zei: “Nee, Marleen heeft tijdens haar vriendinnenweekend een romance beleefd met een dame.” Tom wist heel even niet of hij het moest geloven, keek toen snel in het gezicht van Marleen, taxeerde haar gemoed en zei toen gedempt maar serieus in haar richting: “Maar dat is toch fantastisch…?”

Marleen begon na een kleine aarzeling opnieuw te vertellen, terwijl de twee boys haar aandachtig aan zaten te kijken. Ze was, zoals al een paar jaar, met een club van in totaal acht vriendinnen een lang weekend weggeweest. Ditmaal hadden ze een huisje gehuurd in Twente, bij Ootmarsum in de buurt. Stijn kende met name Anne en Vivian wel, omdat dat collega’s van Marleen waren die hij wel eens bij het uitgaan had ontmoet. Verder waren er twee ex-collega’s en vriendinnen van deze vier. Dit jaar had Vivian in de groepsapp gevraagd of het OK was dat ze nog een andere vriendin van haar mee zou brengen, omdat het net uit was met haar vriend, ze vreselijk in de put zat en Vivian het echt geen prettig idee vond om haar alleen te laten; behalve vriendin bleek deze Amély namelijk ook haar huisgenote. (Dit was het punt waarop Tom moeite kreeg om alle namen te onthouden, zoals hij dat ook altijd had als hij mensen interviewde voor de krant.) Lang verhaal kort: die vriendin was meegekomen en de groep had in overleg besloten dat Amély bij Vivian op de kamer zou slapen en dat Marleen op de bank in de huiskamer zou overnachten.

Sebas was in de achtergrond begonnen om op te ruimen en de zaak te gaan sluiten, maar had toch ook duidelijk begrepen dat zijn vaste drietal een andere energie uitstraalde dan anders, want hij liep naar hen toe en zei: “Blijven jullie nog maar even zitten hoor, ik moet nog van alles doen. Willen jullie nog wat drinken, twee Vedett Blond en een witte Elzasser?” Na deze onderbreking ging Marleen verder. Vrijdagavond al was Amély ’s nachts naar de woonkamer gekomen, om aan het aanrecht van het huisje wat water te drinken. Marleen was echter wakker geworden van gesnik, en op haar vraag wie en wat er was had Amély zich verontschuldigd en gezegd dat ze liep te dolen omdat ze geen rust kon vinden. Toen was er pas echt een huilbui op gang gekomen en had ze haar verhaal over Marleen uitgestort, hoe haar ex-vriend haar al tijden had bedrogen met een collega van hem en hoe ze er op pijnlijke wijze achter was gekomen dat hij dus al lang ontrouw was geweest. Na een uitgebreide troostsessie had Marleen de slaap niet meer kunnen vatten, en niet alleen omdat de bank duidelijk niet voor een goede nachtrust was gebouwd.

De volgende dag had de rest van de groep in verband met de regen besloten om over te gaan op bordspelletjes en wijn, maar Marleen had Amély vergezeld op een wandeling om de zinnen te verzetten. Tot haar eigen verbazing had Marleen de in haar ogen eerst wat tuttige Amély steeds aardiger gevonden, en toen ze bij een uitspanning zaten bij te komen met thee en huisgemaakte appeltaart kwam ze tot de voor haar onthutsende conclusie dat ze de lichamelijke troost die haar wandelmaatje bij haar zocht zeker niet vervelend vond. Amély was ertoe overgegaan om haar hoofd op Marleens schouder te leggen en zich tegen haar aan te nestelen terwijl ze vertelde over de problemen die ze al langer had gehad met Freek en hoe ze eigenlijk veel te jong waren geweest om te trouwen. “Ik had veel meer moeten léven, moeten ontdekken, moeten dúrven”, zei ze op een gegeven moment met redelijk harde stem. Toen Marleen meerdere geïnteresseerde en verbaasd-geamuseerde blikken van de locals om haar heen ontwaarde vond ze het tijd om af te rekenen en Amély met zachte dwang naar buiten te bewegen. Die nacht had zich een soortgelijke scène afgespeeld in de woonkamer als de nacht ervoor, zij het dat ze nu samen op de bank hadden gelegen met Amély in de troostende armen van Marleen. Op de een of andere manier vond de rest van de groep het helemaal niet vreemd dat op zondag juist zíj tweeën binnen bleven om het diner van die avond voor te bereiden, terwijl er buiten een excursie naar een theeschenkerij op een nabijgelegen landgoed op het programma stond.

Sebas was intussen, ook met een bier in zijn hand, op de kist net naast hun tafeltje gaan zitten en luisterde met vriendelijke blik aandachtig mee. Marleen vertelde als in trance verder over hoe ze die middag compleet door een haar onbekend gevoel betoverd was geraakt en hoe volledig natuurlijk het was geweest dat ze met Amély in een innige zoenpartij was beland en … “Nu ja, nog het één en ander…”, zoals ze zelf zei, verlegen opeens. Na een korte stilte herpakte ze zich en riep op zijn Marleens: “IK! Ik met een vrouw! Stijn, zie je het voor je…? IK? JIJ wilde nooit iets met een vrouw, nou, ik toch ook niet, dat weet je toch…?” Ze keek ietwat verwilderd om zich heen en haar ogen bleven rusten op Sebas. Deze keek haar heel zacht en welwillend aan (Stijn zag onmiddellijk waarom hij Sebas altijd al leuk had gevonden en keek snel naar Tom om te zien hoe die deze gevoelige blik onderging, maar Tom keek aandachtig naar Marleen, zag hij) en sprak na een korte stilte: “Sorry dat ik hoorde wat je zei, maar je vertelde het zo helder en diep gevoeld dat het me niet kon ontgaan… Je vond het leuk maar bent in de war…?” Marleen keek hem dankbaar aan en zei ineens weer zachtjes: “Ja, nogal, ik heb nog nooit iets gevoeld voor een vrouw. Denk ik. Geloof ik. Nooit bewust over nagedacht. Maar dit voelde zo écht, zo natuurlijk…” Sebas strekte zijn arm uit, gaf Marleen een bemoedigend kneepje in haar linkerschouder en zei: “Klinkt precies zo als mijn eerste ervaring met een jongen, nadat ik altijd alleen maar vriendinnetjes had gehad en ik altijd zéker had geweten hetero te zijn”. De hoofden van Stijn en Tom bewogen tijdens deze zin als in een toneelvoorstelling tegelijkertijd van Marleen naar Sebas, en waar Stijn zijn mond een beetje open zakte, vroeg Tom direct: “Ben jij bi, Sebas…?” “Ja”, antwoordde deze eenvoudig, waarna hij vervolgde: “Ik pak nog wel even een rondje”.

“Ik maakte daar net nog een grapje over eerlijk gezegd, dat ik dat altijd gehoopt had,” zei Tom, “Maar ik had werkelijk geen idee”. “Ja, maar dat is het rare aan bi-zijn”, zei Sebas, “Ik heb het er eigenlijk ook nooit expliciet over en mensen denken nu eenmaal wat ze denken, op basis van verwachting ofzo. Ik ben nu single en tot een half jaar geleden had ik twee jaar lang een relatie met een vrouw. Sinds ik hier werk heeft dus ook niemand me met een man gezien, maar op mijn vorige werk ben ik weggegaan omdat ik echt werd gepest omdat ik bi ben. De andere kerels achter de bar in het restaurant in mijn dorp pikten dat niet, en een deel van de klanten deed ook steeds moeilijker”. “Hoezo dat dan?”, vroeg Stijn met oprecht grote verbazing. “Och man, je moest eens weten wat je als bi allemaal om je oren krijgt”, sprak Sebas nu verontwaardigd en gepassioneerd. “Dat ik seksbelust was, dat ik van twee walletjes at, dat ik niet te vertrouwen was, dat ik dus van iedereen zijn vriend of vriendin af zou gaan pakken… Man, het hield niet op”. Marleen had aandachtig geluisterd en zei: “Echt? Maar wat maakt dat nou uit, of ging het erom dat je ook op jongens viel?” “Oók”, zei Sebas, “Dat vinden ze al niet OK, maar als bi ben je een soort van dubbel raar en niet te vertrouwen ofzo, ik heb het ook nooit begrepen… Maar luister, koester je ervaring, laat het bezinken of stort je in een avontuur, maar laat je nooit beperken in je gevoel door wat anderen denken! En nu d’r uit jullie, anders wordt de baas boos”, zei hij gespeeld kwaad, en gaf Marleen nog eens een knuffel. Op de fiets naar huis en de doorwaakte nacht die daarop volgde, maalden er heel wat gedachten en flarden van het gesprek van die namiddag en avond door Marleens hoofd. Hadden de anderen iets doorgehad, wat zou Vivian eigenlijk gedacht hebben, had ze daarom zo indringend naar haar gekeken vandaag bij het werkoverleg? En wat zou Amély nu eigenlijk aan het doen zijn, zou ze ook wakker liggen…?