Aflevering 13

Stijn zat zijwaarts op het bureau van Jolanda, de secretaresse van ‘zijn’ wethouder. De wethouder voor wie hij de afgelopen jaren inhoudelijk ondersteuner en woordvoerder was geweest, maar wiens partij bij de gemeenteraadsverkiezingen genadeloos was weggestemd. “Ja, wij zijn een soort van pool van ondersteuners”, zei Jolanda, “Ik werk hier nu vijftien jaar en heb al voor drie wethouders gewerkt, en dat valt nóg mee!” Voor Stijn was deze carrousel rondom verkiezingen en een nieuwe bestuursperiode nog nieuw, aangezien hij ergens tussentijds was ingestapt. Hij keek met getuite lippen en bolle wangen in gedachten schuin langs zijn collega in de richting van de kamer van zijn baas, die hij al bellend heen en weer zag lopen.

——-

Even later kwam Theo zijn kamer uit – ze waren gewend elkaar binnen het team allemaal met de voornaam aan te spreken als er geen externe mensen bij waren – en zakte neer in het zitje in de kamer van Jolanda en Stijn, waar normaliter gasten even konden wachten en voorzien werden van een kopje koffie of thee. Wat eigenlijk niet zo handig was, want het was nogal druk met bezoek en dan konden ze zelf nooit een gevoelig inhoudelijk gesprek voeren of… even keten. Want dat was waar Stijn toch wel zeer gelukkig mee was: waar hij eerst gevreesd had dat het nogal saai zou kunnen zijn in de buurt van het stadsbestuur, bleek het echter een open en collegiaal team te zijn over de hele bestuursgang heen. En de inhoud was ook vele malen dynamischer dan hij zich had kunnen voorstellen, hij had zich het vakgebied snel eigen kunnen maken en kwam door zijn woordvoerderschap met zeer veel verschillende mensen in aanraking. Gek genoeg nooit met Tom, maar die zat voor de krant dan ook op cultuur. Raar eigenlijk, dacht hij, de portefeuille ‘innovatie, wonen en openbare ruimte’ heeft toch wel degelijk ook met cultuur te maken. “Dat zal ik de nieuwe wethouder dan weleens uitleggen”, dacht hij bij zichzelf en Jolanda reageerde meteen op het glimlachje op zijn gezicht.

“Zo raar”, keek Theo wat verdwaasd om zich heen, “Ik heb er gek genoeg nooit bij stilgestaan dat het na één periode weleens afgelopen zou kunnen zijn. Je zit er namens je partij en je raadsfractie, maar ik ben toch vooral bestuurlijk uitvoerend bezig geweest. Dat flyeren laatst kwam ook heel vreemd op me over, alsof ik de boodschap van de partij niet meer paraat had of zo”. Precies op dat moment kwam er een jongen de kamer binnenlopen (de deur stond meestal open, ze zaten aan het einde van de gang en het werd snel warm onder dat platte dak) die Stijn hier nog nooit had gezien, maar wel direct bijdehand opmerkte “Ik kwam laatst ook zo’n flyeraar tegen en die begon een heel verhaal namens de Partij voor de Dieren en toen vroeg hij aan het eind of hij op mijn steun mocht rekenen. Ik zei: ‘Ja dat is goed, als je me ook voor vanavond mee uitvraagt!’ Had’ie niet eens een gevat antwoord op terug!” Stijn keek verbouwereerd en Jolanda verstoord naar de jongen op, maar Theo begon te bulderen van het lachen. Waarop Stijn van Theo naar de jongen keek en voor zijn doen behoorlijk ad rem antwoordde: “Wat had jij dan verwacht, dat hij je meteen het dichtstbijzijnde vega-restaurant in zou trekken, geen lekker dier voor jou immers bij die partij!” Hierop barstten ze allemaal in lachen uit en rolde Theo zelfs van zijn bankje af, terwijl in de deuropening de secretaresse van de burgemeester met een groot vraagteken boven haar hoofd stond.

De uitgelaten stemming van eerder die middag had zich niet meer laten tegenhouden en aan het eind van deze dinsdag zaten ze met zijn allen in Stijns favoriete koffietentje, waar Sebas vanachter zijn balie het vrolijke groepje had zien binnenkomen: Jolanda, Theo, Patricia (één van de portiers met wie Stijn vanaf het begin een klik had gehad) en Sven, want zo bleek de jongen van het sociaal domein te heten die binnen was komen lopen met zijn grap over de flyeraar. Hij had een vraag gehad voor Theo over de bouwplannen voor een zorgcomplex (waarop Theo tot overmaat van vreugde had geroepen dat hij nog eens aan een dergelijk complex zou bezwijken; god, ze leken wel dronken daar in dat kamertje van ze), maar was vooral een gezellige toevoeging aan de bijzondere sfeer van de dag geweest. Het had dan ook volkomen logisch geleken voor Stijn om ze maar allemaal mee uit te nodigen naar de Koffie Korner, waar hij later toch al met Tom had afgesproken als die terug zou zijn van zijn reportage over de resultaten van de Boekenweek. Sven was pas enkele weken werkzaam voor de gemeente, maar bleek zich er al als een vis in het water te voelen en had in ieder geval geen last van valse bescheidenheid. Met zijn stoere en frisse piekkapsel was hij een opvallende verschijning en hoewel hij dat misschien ergens anders nooit meteen gedacht zou hebben, was hij getuige zijn eerdere grap ook minstens bi, had Stijn lopen denken, terwijl Sven enthousiast pratend en gebarend naast hem had gelopen.

Over bi gesproken, de hele groep zat net drie kwartier aan de koffie (en het bier) toen onverwacht een stralende Marleen binnen kwam, met aan haar zijde een minstens zo stralende Amély. Sebas had het duidelijk als eerste gezien: hij liep meteen naar de dames toe en omhelsde Marleen uitbundig en vervolgens ook Amély, die dit wat verbaasd lachend onderging en vragend naar Marleen keek. “Dit hier is ons praathuis”, zei ze weifelend en trok haar ene schouder op als gebaar van kleine verontschuldiging, terwijl ze de reactie van Amély peilde. Deze begon te lachen en zei: “Dus ik hoef me hier niet in te houden zoals in het tentje vlakbij Ooootmarsum?” “Nee, niet echt, je kunt hier gewoon jezelf zijn”, antwoordde Marleen. “Althans, als je je gedraagt”, voegde ze er met een blos op haar wangen aan toe, registreerde Stijn, die het altijd meteen doorhad als zijn beste vriendin zich een beetje onzeker voelde. “En ik ben Sebas en ik ben dus ook bi en ik ben blij dat je er bent en ik ga nu direct iets lekkers voor je inschenken wat zal het zijn?”, rebbelde Sebas voor zijn doen uitbundig. Toen Marleen en Amély bij de tafel van het gezelschap kwamen (er was inmiddels verder niemand meer, sluitingstijd was officieel alweer even voorbij) sprak uitgerekend Theo de memorabele woorden: “Zo, over lekkere dieren gesproken”. Marleen, die Stijns baas eigenlijk maar nauwelijks kende maar duidelijk goed in haar vel zat, gaf Theo een gespeelde klets tegen zijn arm en vanaf dat moment was de sfeer optimaal. Sebas zat er gezellig bij en droeg steeds nieuwe rondjes aan. Tom had zijn hand (voor de zekerheid?) op Stijns knie gelegd terwijl deze in een geanimeerd gesprek was met Sven. Net als Stijn en Marleen was Sven direct na zijn studie (weliswaar aan een andere universiteit) via een sollicitatie terechtgekomen in deze stad, en het was duidelijk dat hij zich er wel op zijn plaats voelde. Erg veel tijd had hij nog niet gehad om buiten zijn werk om het leven hier te leren kennen en hij leek dankbaar voor de introductie tot deze gezelligheid. Die hij handig heeft georganiseerd, dacht Stijn vol bewondering. Iets in deze jongen fascineerde hem, maar niet zoals bij Tom. Het was gewoon prettig om iemand te zien met zoveel positieve energie, die vrijuit aan het vertellen was over zijn voormalige studentenleven, zijn vrienden die hij niet nu zo vaak meer zag maar wel miste, en over zijn voorlichtingswerk bij het COC. Hij vroeg aan Stijn of er hier ook een afdeling was, en toen hij dat bevestigd had gekregen zag Stijn die vrolijke twinkeling in Svens ogen weer toen hij vroeg of ze wellicht vrienden hadden die daarbij betrokken waren, zodat hij wellicht hier ook actief kon worden. Tom had blijkbaar dat laatste stukje van hun gesprek opgevangen en begon samen met Stijn enthousiast te vertellen over de weliswaar bescheiden LHBT+-infrastructuur in hun stad, maar ook over de constructieve samenwerkingen en de goede sfeer. Ze zegden toe om Sven op korte termijn te introduceren en om ook spoedig eens te gaan stappen in The Dancing Queen. “Ik wil zelf eigenlijk ook wel wat gaan doen op voorlichtingsvlak”, zei Stijn, “Dit is een mooie gelegenheid om dat eens op te gaan pakken misschien, nu in mijn werk ook weer van alles gaat veranderen”. “Dat vind ik een heel goed idee Stijnie”, zei Tom, “dan kunnen jullie mooi samen een team vormen, want jullie kunnen samen goed kwekken, dat hoor ik al!” Op de ietwat verschrikte blik van Stijn lachte Tom hem toe en gaf Stijn een zoen op zijn mond. Wat is het ook een kereltje af en toe, dacht Stijn, toch met die zoen even iets duidelijk maken richting Sven. Hij keek of Sven dat ook zo gevoeld zou hebben, maar die stak juist positief knikkend een duim naar hem op. Stijn kon met drie bier op niet goed meer bepalen of hij nu meer onder de indruk was van de onbekommerde vriendelijke frisheid van Sven of de duidelijke ‘hij hoort bij mij hoor’-signalen van Tom, die hem nogal opwonden.