Aflevering 15

“Maar waarom was die Bieck (“Dieck”, verbeterde Stijn) ’s ochtends nou ineens vertrokken? “, vroeg Sebas, die zelf met een biertje in de hand tegenover Stijn aan hun vaste tafeltje was komen zitten. “Je had ze juist die nacht toch flink gepassioneerd tekeer horen gaan toch…?” “Nou ja”, antwoordde Stijn, die in gedachten weer helemaal voor zich zag hoe Marije met dikke ogen en tamelijk ontredderd aan de ontbijttafel was verschenen tijdens het weekendje Sint-Truiden, “Hij was die nacht in een soort paniekaanval helemaal bevangen door iets als bindingsangst”. Hij wiebelde heen en weer op zijn stoel, liet het bierflesje in gedachten ronddraaien in zijn handen en vervolgde: “Ze kenden elkaar ook pas net en hij werd natuurlijk meteen meegenomen naar iets wat toch nogal veel weg had van een familie-uitje, en – hij pauzeerde even – met name Toms vader is soms nogal ‘much’. Daar moest ik eerst ook best wel aan wennen.”

——-

Op dat moment aan die ontbijttafel had ook niemand echt goed raad geweten met de situatie. Waar Stijn aanvankelijk best een beetje geërgerd was geweest vanwege de nachtelijke escapades van Marije en Dieck, was dat bij het betraande gezicht van Toms zus aan tafel direct omgeslagen in medelijden. En waar Els de neiging had om niet aan zachte heelmeesters te doen en te proberen haar dochter op te beuren door te stellen dat ze misschien gewoon wat hard van stapel was gelopen (meer tranen) en Laurens zijn dochter in bescherming trachtte te nemen door Dieck neer te zetten als niet toe aan een relatie (nog meer tranen), was het Tom die zijn zus het beste leek te begrijpen en haar en Stijn met wat bij elkaar gepakte ontbijtspullen naar buiten loodste om daar eens rustig door te nemen wat er nu gebeurd was.

De frisse ochtendlucht leek Marije daadwerkelijk goed te doen, en toen vertelde ze met een blos op haar wangen en op nogal harde toon, met hier en daar een verontwaardigde snuif, dat ze vooraf nog aan Dieck had gevraagd of hij het allemaal wel een goed idee had gevonden om mee te gaan. Tom keek aandachtig naar Marije (Stijn zag die lieve denkrimpel op zijn voorhoofd verschijnen waar hij altijd een beetje tintelend gevoel van rond zijn middenrif kreeg), liet haar op een bankje aan de rand van de landweg plaatsnemen en zei: “Zus, misschien heb je toch wat veel druk op hem gelegd. Ik begreep dat hij moe was van zijn werk en hij zei gisteren ook niet zoveel tijdens het eten. Hij lijkt me wel een geschikte vent, gevoelig ook. Maar als gezin staan we natuurlijk niet altijd bekend om onze subtiliteit – nee (zei hij met lichte stemverheffing toen hij haar oplichtende blik zag en ze bijna haar mond open wilde doen), jij ook niet. Hij heeft je ook niet in boosheid verlaten, hij raakte in paniek, dat zei je zelf.” Marije keek van Tom naar Stijn en naar het landschap over Stijns linkerschouder, dacht een tijdje na en zei toen: “Ja, dat is zo. Ik kan het gewoon niet geloven, ik vind hem echt zó aardig!” (En lekker, dacht Stijn er onwillekeurig achteraan.) “Maar dat is het nu juist, zus, je moet hem wél laten ademen; niet iedereen kan ons wurgende enthousiasme aan”. Hij nam haar even in zijn armen, keek daarbij over haar hoofd Stijn lachend aan en gaf hem een knipoog.

Net op het moment dat Sebas nog iets wilde vragen ging de deur open en kwam Sven binnengewandeld. Hij liep lachend op hun tafeltje af en gaf allebei de heren een spontane achterwaartse knuffel voordat hij ging zitten. “Jullie kijken zo overvallen dat ik bijna wel móét denken dat jullie over mij zaten te roddelen!”, schaterde hij het uit. “Waarom hebben we hier geen sfeerherkennende jukebox die nu ‘You’re So Vain’ van Carly Simon inzet?”, verzuchtte Sebas opzettelijk dramatisch, waarop Stijn begon te proesten en Sven zelf ronduit begon te bulderen van het lachen. “Ad rem hoor, fantastisch, valse nicht!”, riep deze laatste uit. “Hohoho”, reageerde Sebas even bijdehand als daarvoor, “Valse bi, geen nicht… Let op je woorden!” Sven stak gespeeld zijn handen in de lucht en zei “Genade, bi’s zijn zo mogelijk nóg valser; in ieder geval onbetrouwbaarder!” Op de vernietigende blik van Sebas stak Sven zijn tong naar hem uit. “Maar luister hoor eens hier”, vervolgde hij, “Ik dacht wel dat ik in ieder geval een deel van de clan hier zou vinden op dinsdag rond dit uur… Ik heb namelijk een plan.”

De zaterdag daarna stonden Stijn, Tom, Sebas, Sven en Marleen samen met Koos – de hoofdbarman van The Dancing Queen – in de nog gesloten disco. Sven was al een keer mee geweest en had moeiteloos aansluiting gevonden en het enorm naar zijn zin gehad, terwijl Stijn (die zich had ingesteld op een rol van begeleider, wat dus helemaal niet nodig was) niet al teveel probeerde te kijken naar de zeer sensuele dans die Sven ten beste had gegeven tijdens ‘It’s Raining Men’. Ook de kennismaking met hun vrienden bij het COC was moeiteloos verlopen, en binnenkort zouden ze allemaal gaan kijken wat ze als vrijwilligers wilden en konden gaan doen. Koos was duidelijk zeer gecharmeerd geweest van Sven en waarschijnlijk was het mede daardoor dat ze nu om één uur ’s middags op zaterdag in een lege danstent stonden te bakkeleien wat de beste formatie zou zijn voor een ABBA-act tijdens de komende Koningsdag. Stijn zat naast Tom op het podium met zijn benen bungelend naar beneden en zei: “Is ABBA niet veel te voor de hand liggend, veel te cliché, veel te ranzig?” De korte stilte die op zijn opmerking volgde en met name de blikken van Koos en vooral Sven deden Tom in lachen uitbarsten. Sven struikelde bijna over zijn woorden om uit te leggen hoe ‘fout’ die opmerking zélf wel niet was, terwijl hij zijn ene hand gespreid voor zijn borst sloeg en zijn andere in een vuist met de vingers naar beneden richting Stijn hield. “Darling, wil je nooit meer zulke vreselijke dingen zeggen!”, sprak hij plechtig alsof hij Shirley Bassey zelf was, “Zeker niet waar de eigenaar van godbetert ‘The Dancing Queen’ bij zit…!” Marleen had het tot nu toe geamuseerd aangekeken, zuchtte op haar beurt eens theatraal en sprak ook met diva-intonatie: “Well, daar gaan mijn kansen om als cisgender vrouw Frida of Agneta te zijn”, en ze wierp haar haar met één hand naar achteren. Sebas begon hierop te grinniken en Stijn dacht duidelijk de ogen van Koos te zien oplichten toen deze naar Sven keek.

Enkele uren later waren ze zover dat ze een tamelijk geslaagde choreografie af hadden voor de nummers ‘I Do, I Do, I Do’, ‘Voulez Vous’ en uiteraard ‘Dancing Queen’. Marleen had vooraf de nodige kleding en make-up geregeld, Sven de beste versies van de nummers gevonden, Koos had een drumstel, microfoons en een gitaar klaargezet en Tom had het op zich genomen om via een oude DVD van tante An (jawel) de act van ‘Björn Again’ te analyseren. Hij ontpopte zich dan ook tot regisseur, terwijl Björn ‘Stijn’ Ulvaeus, Benny ‘Marleen’ Andersson, Anni-Frid ‘Koos’ Lyngstad en Agnetha ‘Sven’ Fältskog behoorlijk soepel en zwaar overgeacteerd hun repertoire doornamen. Voor Sebas was deze zee te hoog geweest, maar hij had zich zwaar solidair verklaard, rot gelachen en met grote instemming van Koos ontpopt tot muziektechnicus en repetitie-barman. (Sterker nog, Koos vond hem zo relaxed en sympathiek dat hij Sebas vroeg om af en toe in de zaak te komen werken, een aanbod dat Sebas met graagte accepteerde.) Toen ze glimmend van het zweet en met een drankje in de hand aan het begin van de avond zaten uit te hijgen rondom het podium, kwam Koos ineens met een idee. “Als ik nu eens even snel een paar pizza’s laat aanrukken zodat we kunnen eten, we ons allemaal eens even opfrissen in de artiestenruimte – mijn appartementje hierboven (vulde hij lachend aan) – en ik me bovendien ga richten op het openen van de zaak vanavond, denken jullie dat we vanavond dan een mooie try-out kunnen hebben van onze act; hier op het podium voor het publiek?” Tom begon meteen te stralen, zag Stijn en aan Sven hoefde al helemaal niemand meer iets te vragen want die sprong op en riep nu bijna als een klein kind. “Jooaaaahhhhh, gaaaaf Koos, dat is een superidee…!” “Maar dan hoop ik dat Sebas zo vriendelijk wil zijn om een groot gedeelte van mijn eigen bardienst over te nemen, want ik kan Gijs niet alles alleen laten doen, het is immers zaterdagavond.” Sebas vond het een puik idee. Om elf uur die avond stond de hele disco (die ook weer niet zo gek groot was, maar toch) afgeladen vol, want ze hadden allemaal via social media hun vrienden en kennissen opgeroepen hun act te komen aanschouwen, waar massaal en vol enthousiasme op was gereageerd. Voor ze het podium opgingen en ze vaste huis-DJ Dennis de muziek hoorden wegdraaien en de aankondiging hoorden doen, omhelsden ze elkaar even en betraden toen onder luid gejuich het podium. Behalve een verkeerde draai in het tweede nummer waarbij Koos en Sven tegen elkaar op botsten (wat ze vast niet erg vinden, bedacht Stijn ‘Björn’ zich), een jongen die dronken het podium opklom en Sven in zijn kruis tastte (wat ‘Agneta’ Sven wel leuk leek te vinden maar ‘Anni-Frid’ Koos wat minder, zag ‘Björn’) en een gutsende zweetbui al vanaf het eind van het eerste nummer (voelde ‘Björn’ zelf gedurende de hele act), ging het voortreffelijk. De fans braken de tent haast af. “Bedankt allemaal en tot aanstaande vrijdag hier buiten op straat op Koningsdag!!”, schreeuwde ‘Agneta’ Sven aan het einde met een ineens heel lage stem, maar wel flink euforisch. Kortom: ze waren er klaar voor.