Aflevering 17

“Je bent zo lief als je verlegen bent… dan krijg je blosjes op je wangen en lijkt je kuif nog ietsje verder omhoog te gaan… en gaan je wangen ietsje naar binnen.” Het leek wel een eeuwigheid te duren, die seconden dat Bruno recht in Stijns ogen staarde, met die zwoele blik en begerige handen, die hij nu vastberaden om zijn heupen voelde glijden. “Mag ik?”, vroeg Bruno, terwijl deze zijn lippen richting die van Stijn bewoog, hem geen moment met zijn ogen losliet en zijn greep nog iets verstevigde. Stijn was zich ervan bewust dat hij een enorme erectie had en dat Bruno die zeker gezien moest hebben. Bovendien voelde hij geen enkele mogelijkheid om dit verzoek zo snel nog af te wimpelen, en dus liet hij Bruno zijn gang gaan en begonnen ze onstuimig te zoenen. Stijns hart maakte overuren en hij voelde dat hij nu wel meer dan bloosde. Onder de gepassioneerde zelfverzekerdheid van Bruno liet hij zichzelf meevoeren, en voor hij het wist lagen ze naakt tegen elkaar aan en zoenden ze uitgebreid verder, terwijl Stijn heftig begon te kreunen en hij zijn pik langzaam verder naar het lichaam van Bruno bewoog.

——-

“Hmmm, wat een enthousiasme, heerlijk”, kreunde nu Bruno – nee, na héél snel waarnemingswerk van zijn ontwakende brein stelde Stijn vast dat het de stem van Tom was, die heel dicht tegen hem aan was gekropen. Nog versuft en flink in de war van de beelden en gevoelens die door elkaar heen liepen, opende hij zijn ogen, duwde Tom zachtjes maar overtuigd enigszins van zich af, zei: “Sorry, moet heel snel gaan plassen!” en haastte zich naar de badkamer. Zittend op de bril (want dat was hun gewoonte bij het gebruik van het toilet in de badkamer) legde Stijn zijn hoofd in zijn handen en probeerde hij zijn hart een beetje tot bedaren te brengen. Wachtend tot hij kon plassen dacht hij terug aan wat hij net in zijn droom had ervaren, hoe de handen van Bruno op zijn heupen hadden gebrand en hoe heerlijk zijn zoen had gesmaakt. Wat hem ineens raar voorkwam, want de smaak in zijn mond op dit moment was meer alsof hij net vier maanden oude slappe cola had gedronken. Gemixt met gekookte broccoli zonder kruiden of sausje. Daarover nalachend trok hij door, liep even terug naar Tom om hem vanaf diens kant van het bed een ochtendzoen te geven, acuut gevolgd door een gemompeld “Wat smaak je lekker” (Ook al raar, zie je wel, dacht Stijn) en zei: “Helaas blijft het hier even bij, want ik heb die ontbijtsessie met de nieuwe wethouder, weet je wel? Ik ga me gauw douchen en aankleden, jij kunt nog even lekker blijven liggen.” Stijn zette voor de zekerheid de wekker op de telefoon van Tom en ging toen snel weer de badkamer in. Opgelucht, zo stelde hij zelf vast, want deze droom had hem wel degelijk een beetje in de war gebracht en een vrijpartij met zijn eigen lieve vriendje had hem nu bepaald ongemakkelijk geleken.

Een half uur later was hij al present op het Stadhuis, waar Jolanda ook al was (“Goh, Stijn zoals hij er uitziet vóór acht uur ’s ochtends!”, riep ze meteen en woelde hem lachend door zijn toch al onmogelijke kuif van vandaag) en Edith net haar kamer uit kwam lopen. De verkiezingen hadden een behoorlijke verschuiving laten zien, waarbij er nu twee partijen uit zowel meer linkse als rechtse hoek met elkaar een bestuursakkoord hadden weten te sluiten. Bijzonder was het gegeven dat ook een lokale partij tamelijk groot was geworden, en om recht te doen aan de uitslag was ook déze partij in het nieuwe college opgenomen met één wethouder: Edith. In de pool van (politiek) ondersteuners was ervoor gekozen om de inhoudelijke mensen op hun plaats te laten en na aanvullend overleg had ook Jolanda op dezelfde portefeuille kunnen blijven zitten. Edith was hiervoor gemeenteraadslid geweest en zich actief ingezet voor wonen en openbare ruimte. Innovatie was niet direct haar ding (had Stijn zich met enige vrees gerealiseerd bij de eerste kennismaking), maar dat had ze er toch bijgekregen omdat er niet echt een andere logische kandidaat of combi voor was. Edith was halverwege de vijftig, moeder van twee volwassen zoons, alleenstaand (“Daar krijg je het nog druk mee”, had Tom gelachen, “Of ze claimt je de hele tijd, óf ze gaat je bemoederen!”) en van de directe communicatie. Stijn kreeg de indruk dat ze het allemaal héél goed wilde doen om als nieuwe bestuurspartij en verse wethouder vooral niet te falen. Daarbij nam ze ‘teamvorming’ zeer serieus en zaten ze nu dus voor het eerst aan een ‘werkontbijt’ op de donderdagmorgen, omdat dat ná de commissievergadering en vóór de raadsvergadering van donderdagavond het handigst leek. Stijn had zich wel bedacht dat hij vanaf nu dus donderdagen van minimaal 14 uur zou draaien, maar was met Edith overeengekomen dat hij dan vrijdag vrij zou zijn, omdat ze dan zelf ook niet werkte. De reden vond Stijn dan weer bijna tegengesteld aan haar ogenschijnlijke drive: ze was mantelzorger voor haar moeder, die licht dement was maar nog bepaald niet slecht genoeg voor een verpleeghuis of intensievere zorg. Dit alles kregen ze tijdens dit eerste ontbijt nogmaals te horen (“Alsof ze zich wil verantwoorden”, zou Jolanda later zeggen) en met zijn hoofd nog vol van ‘brandende gasfornuizen’, ‘sleutels in de koelkast’ en ‘ineens onbekende buren’ toog Stijn aan zijn bezigheden voor die dag.

Dat hij nu op vrijdag vrij had kwam goed uit, want samen met Sven was hij nu (gespreks-)leider van een coming-outgroep geworden bij het lokale/regionale COC in hun stad. Sven had nog dagen lopen nagloeien van blijdschap over zijn grootse en inderdaad zeer geslaagde verjaarsfeest in Toms appartement (Waarom zeg ik dat eigenlijk nog steeds, bedacht Stijn zich) en in de Dancing Queen. Het was héél laat geworden (Koos had de sluitingstijd toch wel flink opgerekt, gelukkig zonder in de problemen te komen) en ook het logeren was leuk geweest; in hun appartement (Ik kan het wel!) waren twee studievrienden (Niet Bruno, had Stijn ook toen al met lichte opluchting gedacht) – die wel vaker samen ergens bleven overnachten als vriendenduo – blijven slapen, die de volgende ochtend heel goed hadden meegeholpen met de eerste opruimwerkzaamheden. Ook nu Stijn samen met Sven op deze laatste vrijdag voor Pinksteren de voorbereidingen aan het treffen was voor hun eerste meeting (iedereen van hun groep bleek op vrijdagmiddag te kunnen, wat toch wel handig bleek in het bezettingsrooster van het COC-gebouw), ratelde deze door over hoe geweldig het was geweest en of Stijn wel dit en dat en ook nog dat had gezien en dat hij vastbesloten was om het volgend jaar nóg grootser te doen (Hoe dan in vredesnaam?, had Stijn daarbij gedacht, Door allemaal naakt naar de Reguliersstraat in Amsterdam te gaan…?). Gelukkig wist hij Sven terug bij de les te roepen en hem eraan te herinneren dat ze hier behoorlijk serieus werk te doen hadden en dat ze, na de training door een meer ervaren vrijwilliger – binnenkort te volgen door een landelijke training –, straks een groep van vijftien jongens en mannen voor hun neus zouden krijgen die op één of andere manier bezig waren met hun coming-out. Sven leek zich ook ineens te realiseren dat het nu menens werd en ging braaf aan de slag met de naambordjes, stiften en de koffie en thee. Die avond lag Stijn behaaglijk in de armen van Tom op de bank, terwijl op de achtergrond zachtjes een prettige lounge-playlist van Spotify draaide. Stijn was werkelijk bekaf en had zelfs van de door Tom bereide zomerse aardappelsalade niet veel gegeten, wat voor Tom al een teken was geweest om zijn vriend maar eens rustig mee naar de bank te nemen. “Ik kan het nóóit Tom, die mensen iets bieden waar ze behoefte aan hebben…” Hij zuchtte nog maar eens dramatisch, terwijl hij schuin achterom naar Tom keek om te zien hoe die zou reageren. “Ik had me gewoon niet goed gerealiseerd hoe verschrikkelijk hard en ingewikkeld een coming-out kan zijn soms. Je hebt Sam die vermoedt dat zijn ouders hem niet meer op de boerderij willen hebben als oudste zoon; Gerrit die voor in de dertig is en nog bij zijn moeder woont maar depressief is omdat hij het niet durft te vertellen aan haar en/of op zijn werk in de metaalfabriek; Jonas die nog niet weet of hij zichzelf wel helemaal ziet als man maar wel al twee jaar een stoer vriendje heeft; Byath die zeker weet dat zijn familie hem zal verstoten uit eer als hij eerlijk vertelt dat hij gay is… En zo zijn er nog tien met soortgelijke, maar allemaal weer precies andere verhalen!” Bijna achter adem leunde hij zwaar tegen Tom aan, die hem maar eens een zoen achter zijn oor gaf, zijn arm om zijn buik sloeg en zei: “Joh, het gaat je vast lukken. Je bent pas net begonnen. En hoe doet Sven het?” “Die gaat meteen veel te veel de diepte in met allerlei vragen, ik moest moeite doen om de voorstelronde af te krijgen voordat de tijd om was.” Tom lachte even snuivend in Toms haar van herkenning. Na een korte stilte schoot Stijn ineens omhoog, draaide zich om naar Tom en zei: “Het is dit weekend Pinksteren! Wat gaan we eigenlijk doen?” Tom keek naar Stijn, zette even gespeeld grote ogen op, duwde Stijn terug in zijn positie tussen zijn benen en armen en zei: “Helemaal niks lieve Stijn. Wij doen eens even helemaal niets. Dat lijkt me heel verstandig, na de afgelopen drukke periode. Alleen als we ergens héél veel zin in hebben doen we het.” En hij pakte zijn vriend stevig vast bij zijn heupen. Een kleine rilling trok door Stijns lijf.