Aflevering 23

Diep in gedachten verzonken staarde Stijn over de lege stoel van zijn collega Jolanda heen naar buiten. ‘Zijn’ wethouder, Edith, was nu al drie weken thuis om voor haar zeer zieke en in een kritieke fase aanbelande moeder te zorgen, en sindsdien had hij het nog drukker dan normaal omdat haar werk werd overgenomen door twee verschillende collega’s uit het college. Het was vrijdagochtend, het belachelijk mooie herfstweer had eindelijk plaatsgemaakt voor een ‘passender’ variant. Normaal werkte hij nooit op vrijdag, maar door de drukte was dat meer regel dan uitzondering geworden. Hij rukte zich los uit zijn overpeinzingen, keek met een soort van vervreemding naar zijn computerscherm en realiseerde zich ineens hoe ontzettend moe hij eigenlijk was.

——-

Op dat moment ging zijn desktelefoon en hij zag dat het Sven was, vanaf diens interne werkplek. “Lunchen?”, klonk het, waarop Stijn alleen maar “Yup” mompelde, zijn mobiel in zijn zak stak, het kantoor afsloot en naar de kantine beneden liep. Sven stond al in de rij, was lachend met de dame van de catering aan het praten over ‘vrijdag visdag’. Toen ze eenmaal tegenover elkaar zaten in de verder nagenoeg lege kantine vroeg Sven: “Wanneer zijn Tom en jij eigenlijk een jaar samen, en, veel belangrijker: hoe gaan jullie het vieren…??” Even zat Stijn hem met grote ogen aan te kijken, terwijl zijn mond was gestopt met het vermalen van het broodje gezond, toen hij zich realiseerde dat dát het was wat hem al dagen onduidelijk zat te plagen ergens achterin zijn hoofd. Sinterklaas zou al bijna weer aankomen in de stad, en hij herinnerde zich ineens glashelder hoe sterk zijn gevoelens voor Tom al waren geweest toen die tijdens dat evenement voor zijn werk bij de krant van de kade was gevallen en naar het ziekenhuis had gemoeten. “Eehhh, daar zeg je wat…”, zei hij dan ook tegen Sven, terwijl hij zijn hoofd snel rood voelde worden. “Je bent het vergéten…???”, riep Sven zo hard dat hij de cateringdame geïnteresseerd zag opkijken. Tegen het tegelijkertijd verontwaardigde en geamuseerde gezicht van zijn vriend trok Stijn dan maar een soort van verbaasd-verontschuldigend-verrast gezicht, met een voorzichtige glimlach erin.

Met een hoofd vol feestvoorstellen en een laptop vol half afgemaakte documenten fietste hij tegen vieren naar de Koffie Korner, waar vandaag de heropening na de renovatie zou plaatsvinden. In de herfstvakantie was het project begonnen; door onverwachte tegenvallers met een oud stro-plafond, de bedrading en aangetroffen asbest had de heropening enkele weken langer op zich laten wachten dan oorspronkelijk voorzien. Wel tekenend voor de drukte van de afgelopen tijd dat hun clubje in de tussentijd geen andere plek had gezocht, bedacht Stijn zich toen hij voor een stoplicht stond te wachten. Nog voor het groen werd, voelde hij een schok door zijn fiets en zijn kruis gaan omdat iemand van achteren tegen hem aanbotste. Voor hij kon reageren lag er ineens een hand in zijn nek die daarna door zijn haar woelde. “Hey sexy, heb je al wat te doen vanavond?” Tom. Ook op pad naar de heropening. “We hebben helemaal niet gevierd dat we een jaar samen zijn”, piepte Stijn voorzichtig. “Ahahaaaa! Nóg niet, jongeman!” Tom zoende hem hartstochtelijk op zijn mond, wat Stijn een stevige erectie en hun samen een paar ongeduldige fietsbellen opleverde omdat het groen was.

In de Koffie Korner was het druk. Ze hadden het resultaat van de ombouw en herinrichting nog helemaal niet gezien, maar hadden over de app van Sebas wat ‘werk-in-uitvoering’-foto’s ontvangen en hem één keer kort live gesproken toen hij voor Koos aan het werk was in de Dancing Queen. Maar wat ze zagen was bepaald indrukwekkend; het wat donkerbruine interieur had plaatsgemaakt voor een licht-houten toon met industriële touch, waarbij de inrichting zodanig was veranderd dat ze aanvankelijk én niet wisten waar te kijken én niet hoe te lopen. Voorin aan de straatkant hadden de tafeltjes plaatsgemaakt voor een plank met krukken en stopcontacten, de bar zat nu links midden in plaats van meteen rechts – wat altijd onhandig was geweest met de deur –, tegenover de bar waren lounge-zitjes en achterin waren zowel een enorme leestafel met prachtige industriële lampen erboven, een paar eettafels voor twee of vier personen als twee ronde tafels in de hoek bij de tuin. Sebas kwam stralend op hen aflopen, gaf ze drie zoenen en een knuffel en wees op de ronde tafel het dichtst bij de tuindeuren: “Stammtisch!”, glunderde hij, terwijl hij een triomfantelijk ‘voilà-gebaar’ maakte en een stoel voor Stijn naar achteren trok. Met een mooi speciaalbier voor hun neus zaten de jongens vervolgens vol bewondering om zich heen te kijken.

Stijn was hun liefdesjubileum nog niet vergeten, maar toen hij er twee woorden over had geprutteld smoorde Tom hem de mond met een opnieuw zalige zoen en de woorden: “Komt goed Stijnie”, waarna hij hem even intens aankeek met een twinkeling in zijn ogen en zei: “Er zal nog veel meer te vieren zijn, want ik ben vanmiddag in mijn beoordelingsgesprek benoemd tot ‘hoofd cultuurredactie stad & streek’. “O wauw”, zei Stijn oprecht verwonderd en vooral heel trots. “Het betekent in de praktijk overigens niet veel meer dan dat Paul met vervroegd pensioen is gegaan, ik de enige op deze deelredactie zal zijn met steeds een wisselende stagiair en dat het in feite een bezuiniging is (hij haalde gespeeld vermoeid adem), maaarrrr, promotie is promotie, ik ga meer verdienen en het belangrijkste: ik krijg alle vrijheid om een nieuwe aanpak uit te werken.” Stijn zat trots te gloeien toen hij ineens een knuffel en een zoen op zijn wang kreeg en bij het omdraaien Marleen en achter haar een van de kou rillende Amély zag staan. De dames kregen van Sebas meteen een glas sekt in de handen gedrukt, waarbij hij er ook een aan Tom en Stijn gaf en aankondigde te gaan speechen.

Alle gasten waren zo’n beetje om hem heen komen staan in het achterste deel van de zaak, terwijl Sebas (knap van hem, bedacht Stijn zich, want hij was niet zo graag het middelpunt van de aandacht) vertelde dat hij blij was dat de transformatie voorbij was en dat hij een coming-out zou hebben (waarop Stijn Marleen tegen Tom hoorde grappen dat het nu zeker een ‘bi-zaak’ was geworden), omdat de eigenaar had besloten een stap terug te doen en hem tot bedrijfsleider had benoemd. Applaus en gejuich volgde, waarna er voor de rest van de speech weinig ruimte meer was, maar Tom de toast inzette en uitsprak dat de “KK-community” zich als altijd helemaal thuisvoelde en ervan overtuigd was dat er veel nieuwe fans zouden volgen. Opnieuw applaus en gejuich. En een zeer dankbare blik van Sebas richting Tom. Stijn voelde zijn telefoon gaan, haalde hem uit zijn broekzak en keek wie het was. Zijn moeder. Hij liep de tuin in (die er ook geweldig uitzag, registreerde hij nu pas) en zei: “Hey hoi”. “Dag lieverd, met Marie-José!”, riep zijn moeder vrolijk. Stijn realiseerde zich direct dat dit de eerste keer was dat ze haar voornaam tegen hem gebruikte en voelde zijn hoofd gloeien. Zou dit na haar coming-out tegen hem haar nieuwe ‘ik’ zijn, vroeg hij zich in een split second af, zich bovendien bedenkend dat hij sinds De Onthulling in Assen nauwelijks meer écht contact meer met haar had gehad. Zijn moeder leek daar geenszins mee te zitten, en enigszins verbouwereerd luisterde hij naar haar voorstel om morgen naar hem toe te komen, samen met haar vriendin. Of hij dat een leuk idee vond. “Ja, jazeker wel,” stamelde Stijn, “tuurlijk”. Toen het gesprek beëindigd was, liep hij naar binnen, ging zitten en beantwoordde de vragende blik van Tom met de opmerking: “Marie-José komt morgen langs en ze neemt Maria mee.” Tom keek glimlachend naar hem, Amély met een vraagteken boven haar hoofd en Marleen ronduit verbaasd.