Aflevering 24

“Vind je het een raar idee, dat je moeder iets heeft met een vrouw…?”, vroeg ze hem nu rechtstreeks, eerder kwetsbaar en onzeker in plaats van op de ogenschijnlijk zelfverzekerde toon waarmee ze eerder de Koffie Korner was binnengekomen. Stijn keek direct om zich heen, wat zijn gewoonte was in dit soort situaties, als om met zijn ogen te zoeken naar hulp. Maar hij zat hier nu toch echt samen met zijn moeder nadat Tom had voorgesteld Maria mee te nemen naar de Sinterklaasintocht. Waar het een rare boel was, had hij via een appje zojuist vernomen. ‘Net als hier’, had hij er snel achteraan gedacht, waarna hij de welbekende blos naar zijn wangen voelde stijgen.

——-

“Jij bent daar toch bekender mee dan ik, zou ik zo denken”, deed zijn moeder er nog een schep bovenop. Ik, met vrouwen…?, zat Stijn zich vervolgens af te vragen, maar zijn moeder vervolgde: “Met jouw werk voor het COC! Geweldig trouwens, dat je dat doet. Ik zag het op Facebook.” Pats, daar had ze hem weer – hopelijk en waarschijnlijk onbedoeld – op zijn zwakke plek, namelijk dat hij zo weinig contact had gehad met zijn ouders. Waar hij zich in zijn achterhoofd toch al de hele tijd schuldig over had gevoeld. Maar zijn moeder leek daar inderdaad totaal niet mee bezig, want de volgende vraag werd al op hem afgevuurd. “Of vind je dat ik Bert (O ja, dacht Stijn, Mijn ouders zijn ineens voornamen) unfair behandel…? Je bent zo stil, zeg eens wat!” Het laatste klonk bijna smekend. Waarop Stijn adem haalde en nog eens rondkeek, wat ditmaal dan toch wel hielp, want over de rechterschouder van zijn moeder (‘Marie José’) zag hij Marleen op hen afkomen, een duim wisselend omhoog en omlaag houdend met een vragende blik. Hij stond snel op, wat zijn moeder duidelijk even deed schrikken, maar toen ze de stem van Marleen hoorde sloeg haar toon meteen om naar oprecht warm en hartelijk. De dames gaven elkaar een innige omhelzing en Sebas – die blijkbaar wel door had gehad wat de stemming was maar druk aan het werk was geweest – kwam direct ook Marleen zoenen en een rondje thee en koffie opnemen.

“Zo, Marie José”, opende Marleen handig het vervolg van wat een moeder-zoon moment was geweest (‘had moeten zijn? blijven?’), je hebt maar meteen mijn voorbeeld gevolgd begrijp ik?” Zijn moeder werd nu zelf wat rood, zag Stijn, maar ze ging rechterop zitten en zei: “Zo zou je het kunnen zeggen ja (ze lachte even een kort hoog lachje); zie ons nou eens zitten na al die jaren. Van Stijn wist ik het niet maar het verbaasde me niet, toen hij met Sander aan kwam zetten. Jou vond ik altijd een leuke meid voor hem. En zelf dacht ik… ja, wat dacht ik eigenlijk… eehhh…” “Dat je altijd bij Bert zou blijven omdat dat nu eenmaal zo was?”, vulde Marleen welwillend aan. “Ja, eigenlijk wel… En ik heb ook gewoon nooit iets anders gedacht of bedacht of gevoeld… ik heb eigenlijk  nu ik er over nadenk – nooit echt heel véél gevoeld… op meerdere manieren eigenlijk.” (Weer dat hoge lachje.) Stijn keek onmiddellijk in de verte omdat de associatie met sex en ouders hem acuut niet beviel, maar Marleen proestte het uit en reageerde meteen: “Het heeft je de … ogen geopend!” Na wat gelach en gegrap trok zijn moeder de regie toch weer naar zich toe, merkte Stijn, en ze herhaalde haar vragen van voordat Marleen was binnengekomen. Hij had er nu even over na kunnen denken en zei voor zijn doen helder en duidelijk: “Nee, ik vind het oprecht heel fijn voor je, ik zie dat je straalt en Maria lijkt me heel aardig. Het opent mij ook de ogen, want ik heb eigenlijk nooit zo diep over jou en papa nagedacht. Jullie… wáren er gewoon en … waren júllie…” Hij trok zijn schouders een soort van op als in een soort van ‘ik weet het ook niet’-gebaar, maar plakte eraan vast: “Iedereen moet zichzelf ontdekken, dat heb ik ook gedaan, het overkwam mij ook een beetje eigenlijk. Ik weet dat je zoiets niet kíést, maar dat dat .. gebeurt. Ofzo. Dat begeleiden we immers bij het COC ook, hoewel ik me daar soms ook een stommerd voel als ik alle verhalen over gevoelens hoor. En over papa gesproken, hoe gaat dat nu verder, en ik heb daar niet echt een mening over, maar is hij verbaasd, geschokt, verdrietig? Ik associeer openlijke emoties gewoon niet echt met hem…”

Zijn moeder had vervolgens nog heel veel verteld over wat er gebeurd was nadat ze Maria had ontmoet, hoe zijn vader stug was blijven doorwerken, niet onwillig deed, maar zich geen houding had kunnen geven ten opzichte van deze ontwikkeling. Uiteindelijk hadden ze toch op zijn moeders aandringen een tamelijk open, begripvol en vooral ook zeer eerlijk gesprek gehad, wat beiden flink wat kruim had gekost, en waarin Stijns vader tot zijn moeders verrassing had aangegeven het allemaal te kunnen begrijpen en accepteren, maar wel spoedig officieel te willen scheiden. Sindsdien had hij vriendelijk maar vooral ook zakelijk gereageerd en had zijn moeder niet echt meer contact weten te maken, begreep Stijn. Zijn moeder woonde inmiddels in Diever, hoorde hij nu ook, bij Maria. Waarop Marleen meteen zei: “Dan zal ik Stijn zeer binnenkort eens in de auto mee die kant op nemen, en gaan we op diezelfde manier ook zeker eens bij Bert kijken. Dit moet geen al te rare situatie worden tussen jullie allemaal. Zeker voor Stijn niet, want die heeft al genoeg op zijn bord.” Waarop hij een frons produceerde maar zijn beste vriendin toch vooral dankbaar aankeek en hij zijn moeder onder haar glinsterende ogen zag wrijven.

Keurig getimed kwamen met tamelijk veel kabaal Tom, Sven, een jongen die Stijn niet kende, Amély, Maria en nog een wat oudere man die Stijn ook niet kende, binnen. Hun tafel stond door de ijverige handen van Sebas binnen no time vol met warme choco, speciaalbier en wijn in meerdere kleuren. Stijn zag zijn moeder glunderen en al snel zachtjes praten met Maria. Een warm gevoel steeg op uit zijn buik, een nieuwe sensatie in relatie tot zijn moeder. Maar voordat hij er dieper over na kon denken werd hij door Sven in een kenningsmakingsgesprek betrokken met Joris, die – zo bleek al snel – de nieuwe prille scharrel van zijn vriend was. Echt pril, want Sven had er op een of andere manier de afgelopen week zowel tijdens hun begeleidingssessie bij het COC  als bij het sporten niks over gezegd. Maar dat was de eerste helft van de week geweest, bedacht Stijn zich in zichzelf lachend, en dat was voor Sven nu eenmaal een eeuwigheid om zich in nieuwe avonturen te kunnen storten. Bovendien was het gisteravond vrijdag geweest. Joris leek er niet mee te zitten en gedroeg zich alsof hij de Koffie Korner en het gezelschap al jaren kende, terwijl hij gewillig het nogal kleffe gedrag van Sven onderging. Marleen en Amély waren ook druk in gesprek zag hij, en van Tom begreep hij dat deze dit jaar bij de intocht (Gelukkig niet wéér van de kade gevallen, dacht hij in een flits) de diensten van een professioneel persfotograaf had mogen inroepen. “Redactiechef cultuur hè?”, lachte Tom hardop, terwijl hij Stijn even liefdevol in zijn been boven zijn knie kneep en in de ogen van zijn vriend peilde of het gesprek goed was gegaan. Stijn kneep geruststellend terug, terwijl Rob de fotograaf niet kon stoppen met vertellen over hoe bizar de intocht was geweest, met pro- en contraprotesten, en dat hij er toch maar voor gekozen had alleen de Sint en de kinderen op plaat vast te leggen en het inhoudelijke verhaal aan Tom had overgelaten. “Laat dat maar aan mij over”, sprak deze verlekkerd. Na sluitingstijd had Sebas zich ook bij het gezelschap gevoegd, hoewel hij later toch wel degelijk een dienst zou draaien voor Koos in de Dancing Queen. Maar deze gezelligheid wilde hij uiteraard niet missen, en al snel was hij met Marie José en Marleen en Amély in een diep gesprek over wanneer je nu eigenlijk weet of je biseksueel bent en of het er überhaupt toe doet dat je dat kunt benoemen, laat staan móét benoemen. Stijns moeder kreeg enthousiaste blosjes op haar wangen toen ze hoorde over de bi-boot tijdens de afgelopen Amsterdam Pride en dat tante An een spil geweest in het hele succes van het feestelijke verblijf in de hoofdstad. Precies op het moment dat hij haar naam hoorde voelde Stijn zijn telefoon en zag hij vervolgens een berichtje van precies tante An – waarvan hij overigens dacht dat ze Zwitserland zat voor haar werk. “Stijn, er staat hier een hele grote cadeau-doos in de gang met jouw naam erop!” Hij kon door de telefoon haar nieuwsgierige enthousiasme bijna voelen, maar aangezien hij geen idee had waar het over ging, tikte hij Tom aan en liet hem het berichtje lezen. Zijn vriendje werd meteen wat nerveus, zag Stijn en hoorde hem voor zijn doen wat té snel zeggen “Welnee, ze kijkt met haar neus!” en zich weer richten op het gesprek met Rob. Hmmm, dacht Stijn, Blijkbaar ook niet op de hoogte van het feit dat tante even thuis is… Het zal mij benieuwen.