Aflevering 25

“Tadaaa!” Het ging zo snel dat Stijn amper kon volgen wat er gebeurd was, maar in de grote kartonnen doos – waarvan het deksel nu een eind verderop lag – stond een knappe jongeman met in zijn ene hand een tas en in de andere een fles champagne. “Hoi Stijn, ik ben je cadeau en ik heet Joris!” Met grote ogen richting Tom en zijn mond half open van verbazing zei Stijn toch redelijk ad rem: “Had jij daar niet uit horen te springen…?” Op de schaterlach van de beide anderen vervolgde hij met: “Ik ben verbaasd dat het Sven niet is!” “Wie is SVEN??”, sprak Joris expres dramatisch, waarop Tom reageerde dat dat de beste vriend van Stijn was en dat hij die er nu juist liever buiten had gelaten. Van de lach om Toms mond keek Stijn weer richting Joris, die niet echt uit het veld geslagen zei: “En waaróm dacht je dan aan Sven?” “Nou, dat is, eeehhh, een nogal ‘uit-een -taart-springerig’ type.”

——-

“Ahaa! Nou, ik weet niet of ik dat nou zo per se ben, maar hoe het ook zij: ik ben dus je cadeau.” Joris stapte uit de doos – waardoor Stijn goed kon zien dat de donkerblauwe spijkerbroek met donkerrood overhemd en zwart gilet hem in ieder geval geweldig stonden – en gaf hem drie klapzoenen en een glas. Tom kreeg het andere glas en Joris schonk de champagne in. Stijn keek nu maar eens wat nadrukkelijker in de richting van zijn vriend, die duidelijk doorhad dat er nu behoefte was aan toelichting. “Als cadeau aan jou voor zowel ons eenjarig samenzijn (bij deze woorden kwam er een denkfrons op het gezicht van Stijn, terwijl hij snel weer even naar Joris keek) én voor Sinterklaas geef ik je Joris.” Stijn voelde zich vrolijk geprikkeld, zeker ook door enkele snelle en grote slokken champagne en zei dan ook: “OK, maar misschien kun jij dan nu beter weggaan?” Waarop de kurk van de fles rakelings langs zijn hoofd vloog, Tom theatraal zijn hand langs zijn keel bewoog en daarna zijn tong uitstak. “Laat ík het dan maar even toelichten”, sprak Joris, “Ik ben escort gespecialiseerd in het spannender maken van sex tussen partners”. En op de reactie die Stijn duidelijk wilde gaan geven vervolgde hij snel: “Nee, Tom vindt niet dat jullie het slecht doen, maar je moet dit zien als een echt ‘cadeau’ om het nog leuker te maken!”

Ze waren nu alledrie, met een glas champagne, op en tegen de bank gaan zitten en Stijn begon zich een beetje te herstellen van dit wonderlijke vervolg van (of climax op, dacht hij er direct achteraan) het geheimzinnige appje van Tante An laatst. De doos was daarna compleet uit huis verdwenen en daarmee ook uit zijn geheugen, want hij had er totaal niet meer aan gedacht. (‘Toch knap van Tom…’) “Je bent escort en doet dit dus vaker?” “Nou, dit als zodanig heb ik nog niet vaak gedaan, maar bij mannen langsgaan voor genot natuurlijk wel inderdaad. In dit geval was de aanloop anders dan ‘normaal’, omdat ik Tom trof op een tamelijk heftige buurtbijeenkomst waarvan hij verslag deed, over het gemeentelijk plan om het ‘seksstraatje’ in het centrum achter de kerk te verhuizen naar de rand van de stad – of liever nog: op te heffen onder het mom van ouderwets en niet meer nodig. Ik weet van Tom overigens dat dit in de portefeuille van jouw wethouder zit, dus zeg er maar niks over. Anyway, Tom stelde mij nog wat vragen achteraf en was bovendien oprecht geïnteresseerd in mijn rol (“No pun intended!”) en toen heb ik hem verteld over mijn werk. En van het een kwam het ander, namelijk dit plan.” En hij maakte een ‘voilá-gebaar’ en nam nog een slok.

Stijn werd nu ook nieuwsgierig. “Is het dan voor nu niet raar dat jullie elkaar dan al kennen…? Ik bedoel, gaan we zo met zijn dr–“ “Ah so, neenee, wacht”, zei Joris en hij plaatste daadwerkelijk een vinger op Stijns lippen (waardoor er  een korte siddering door diens lijf ging). “Ik heb tot enkele jaren geleden echt actief (“No pun intended!”) als escort gewerkt – eerst via een fout vriendje (“Breek me de bek niet open!”) en later via een escortbureau – maar nu ik 32 ben en voor de gaymarkt alweer te oud eigenlijk, ben ik me gaan toeleggen op zowel het meer ‘vergezellen’ van wat rijkere mannen en anderzijds op het verbeteren van het seksleven van mannenkoppels. Een soort coaching eigenlijk, ik ben ZZP’er in de zorg!!” Alledrie proestten het uit, waarna er even een stilte viel. “Seks op commando, ik geloof niet dat ik dat zou kunnen”, zei Stijn enigszins peinzend. “Nee, dat snap ik, en die vraag krijg ik wel vaker natuurlijk. Maar geloof me, daar zijn trucjes voor en ook opwekkende middelen natuurlijk. Maar zelf zou ik ook niet meer de productie kunnen draaien als toen ik twintig was hoor. Twee keer actief en twee keer passief (“Ja, dat stuur je gewoon”, zei Joris op Stijns vragende blik) was voor een avond toen heel gewoon, van klant naar klant. Tom zat aandachtig en met een tevreden glimlach te kijken en luisteren naar het gesprek dat gaande was. “Heb je zelf een partner?”, vroeg Stijn, of is dat een te persoonlijke vraag? Sorry!” “Nou, dit is toch al een bijzondere opdracht (“License to Chill, en ja, Tom betaalt” – toch weer grote ogen bij Stijn) en daarom wil ik je dat best vertellen: “Nee. Wel gehad. Zowel vriendinnen als vriendjes, maar dat liep toch uit op conflict en jaloersheid rondom mijn werk. Als ik over een paar jaar hiermee stop hoop ik iemand te vinden die het kan accepteren dat ik dit gedaan heb en me neemt (“No pun dus”) voor wie ik ben. Maar dat is zeker een keerzijde van dit werk.” “Word je nooit verliefd op een klant?” Joris keek Stijn nu serieus aan. “Twee keer gebeurd, meteen afgekapt. Dan kan ik niet werken.” En terwijl Stijn even op deze logica kauwde voegde hij er met een vette knipoog aan toe “Maar dit zou zomaar eens de derde keer kunnen zijn!” En hij klopte Stijn net iets te hoog op de binnenkant van zijn dijbeen.

De volgende twee uur (Joris deed tijdens deze opdracht bepaald niet kinderachtig over de tijd) voltrokken zich in een soort van uitgelaten roes. Joris zat in boxer en T-shirt steeds op een andere plek op bed terwijl hij de twee boys op uitdagende wijze liet kennismaken met allerlei nieuws en verrukkelijks en daarbij uit de tas waarmee hij uit de taart was gesprongen verschillende nuttige speeltjes tevoorschijn haalde. Onder luid en uitgelaten gejoel werden de ‘P-Spot Massager’, de ‘Rude Boy’, de ‘Bunker Bust’ en de ‘Beeds Stick’ tot duidelijke favorieten uitgeroepen, dus die liet Joris achter als laatste deel van het cadeau. Het was hem gelukt om met ruimte voor een goede lachbui hier en daar maar ook met stimulerend advies (“No pun”) en enkele serieuzere wenken daadwerkelijk goede tips te geven. Tom had nog een glas wijn ingeschonken voor hen alledrie en het doorlopende prettige gesprek had zich voortgezet totdat Joris hen veel plezier bij het echte uitproberen en in praktijk brengen had gewenst en de slaapkamer en het appartement had verlaten. De volgende ochtend werd Stijn wakker en rolde recht de armen in van de nu ook wakker wordende Tom. “Hey schoonheid”, mompelde die, “Vond je het leuk? Ik was bang dat ik je onzeker zou maken of een minderwaardigheidscomplex zou aanpraten–” Stijn had zich snel omgedraaid en zoende Tom liefdevol. “Dat snap ik, ik ben best een beetje een nerd op dit vlak, maar ik vond het écht leuk.” “En het werd alleen maar nog veel leuker toen Joris weg was?”, reageerde Tom plagend/vragend en trok Stijn dichter naar zich toe. “En zeg nou zelf: welk lief vriendje geeft nou zo’n bijzonder cadeau…?”, vervolgde Stijn, “Dat getuigt toch wel van een rotsvast vertrouwen in zijn relatie, of niet dan, om mij met die hééérlijke Joris te laten spelen onder jouw ogen!” Tom sloeg hem direct met zijn hoofdkussen om zijn oren, maar het lukte Stijn, al gillend van de lach, nog net om “Wanneer boek je hem weer?” te roepen. BAF.