Aflevering 29

Sebas leunde met één arm op de rugleuning van de stoel van Marleen, terwijl hij in zijn andere hand het dienblad liet ronddraaien. Stijn zat er aanvankelijk naar te staren, maar merkte dat hij er draaierig van werd en keek bewust terug naar het gezicht van zijn beste vriendin, waarop hij nog steeds een mix van verontrusting en vastberadenheid zag. Ze was Sebas met flinke armgebaren en lichtrode konen aan het vertellen wat ze zojuist samen hadden besproken. Aan haar dynamiek kon hij merken dat ze behoorlijk bezorgd was over de instorting van zowel Tom als Sven. Sebas plukte nu aan zijn baardje en staarde over Stijn heen, de koude tuin van de Koffie Korner in. “Misschien wel een goed idee inderdaad… om ze even bij elkaar te leggen zodat het wat makkelijker zorgt… Sorry dat ik het zeg, maar het beeld heeft ook wel iets komisch. Ik zal straks even bij ze kijken als ik van hier naar Koos in de Dancing Queen fiets, maak je geen zorgen. En nu zal ik snel twee groene thee ‘to go’ maken voor jullie tocht naar Drenthe.”

——-

Toen ze gisteren samen in de keuken van het woondeel van tante An hadden gezeten, om de boys in hun eigen appartement niet wakker te maken, had Marleen tijdens het opwarmen van de soep en het in de gaten houden van de ovenschotel voor henzelf, geopperd dat het wellicht juist nú een goed moment was om Stijns moeder op te gaan zoeken in Drenthe. Ze konden toch niet zóveel doen voor Tom en Sven, waarvan de eerste in bed voor pampus lag en de tweede de bank in de woonkamer langer bezet hield dan tot op heden ooit iemand gedaan had. Beiden sliepen ze met name veel, af en toe werd er wat gegeten of een stripboek gelezen, wat gehuild en geklaagd en gezwegen, terwijl Stijn met name coördineerde vanuit beneden om zo zelf ook iets meer ruimte te hebben. Sisi vond het wel een avontuur merkte hij, want die was socialer en betrokkener dan ze in lange tijd geweest was. Bij het serveren van de peperdure brokjes had ze zich zelfs laten aaien en kriebelen, wat toch bepaald niet haar gewoonte was. Iederéén is anders dan normaal, had Stijn gedacht. Hij had met Marleen ingestemd dat het eigenlijk een prima gelegenheid was en al na de ovenschotel was de bevestiging gekomen dat ‘Marie-José en Maria’ de volgende dag allebei thuis zouden zijn en uitkeken naar hun bezoek.

Eenmaal op de ringweg en zeker op de snelweg trapte Marleen flink het gaspedaal in van haar lease-Škoda (‘echt superfijne wagens, persoonlijk vind ik ze lekkerder rijden dan de Volkswagens’), waardoor Stijn het voor elkaar kreeg om tóch zijn lip te branden aan de inmiddels echt niet meer bloedhete thee van Sebas. Marleen zag het, lachte voluit en zei: “Ja, die plastic deksels isoleren nog best goed, wat ben je toch ook een trut!” Stijn keek gemaakt geïrriteerd opzij, waarop Marleen het volume omhoog draaide en luid begon mee te zingen met ‘Uptown Girl’ in de versie van Westlife. Zelf keek hij naar het voorbijzoevende landschap, dat al meerdere grote rivieren had laten zien. Hij beantwoordde een lieve app van tante An, die vroeg of het goed ging in de kliniek en eraan toevoegde dat het verdorie levendiger was bij haar in Davos, waar ze de dag ervoor zo’n ‘fan-tas-tisch’ gesprek had gehad met Rutger Bregman op het Economic Forum. Stijn hoorde haar in gedachten bulderend lachen om het eerste en begeisterd praten over het tweede. Marleen haalde hem terug naar de auto door te vragen hoe Sven zich nou precies bij hem gemeld had, afgelopen woensdag op kantoor. “I love saturdays on the road!”, riep ze, “No traffic!” Maar terwijl ze wachtend op Stijns verhaal opzij keek werden ze wel rechts ingehaald door een idioot in een Porsche.

Die woensdag had hij zitten kletsen met Jolanda over de nieuwe Raadsgriffier (en hoe deze de neiging had steeds te kuchen voor hij iets zei) toen Sven binnen was gevallen – meer in letterlijke dan in figuurlijke zin. Hij was in het ‘wachtzitje’ van de wethouder geploft en aan zijn houding, uitblijvende kretologie en met name aan de diep paarse wallen onder zijn ogen had Stijn direct gezien dat er iets heel erg níét OK was. Jolanda was discreet verdergegaan met haar memo, terwijl Stijn zijn hand maar nauwelijks op Svens schouder had hoeven leggen of de tranenstroom was op gang gekomen. Hij had heel veel sexdates gehad, was enorm teleurgesteld in de mensheid en vooral alle boys in het bijzonder en na een kwartier zat hij hijgend en met rood hoofd kokhalzend voorovergebogen terwijl het huilen nu gepaard ging met lange uithalen en hysterisch-kwade opmerkingen. Jolanda had maar vast discreet de beschikbaarheid van de dienstauto gecheckt en vijf minuten later waren ze daarin op weg naar huis. Stijns huis. Waar Tom nog altijd uitgeput en overspannen in hun bed lag.

Marleen had ondertussen haar TomTom op stil gezet maar wel goed in de gaten gehouden, waardoor ze soepel de N34 naar Ees opdraaiden. Niet veel later had ze geparkeerd onder de notenboom bij het boerderijtje, wat haar meteen op de vrolijke reactie van Maria – die direct uit de schuur was komen lopen, die later de yogastudio zou blijken te zijn – kwam te staan dat het gelukkig geen oogstseizoen was. Stijns moeder kwam nu uit de staldeur en er werd geknuffeld en gezoend. Met verbazing maar ook een opkomend warm gevoel zag Stijn zijn moeder liefdevol kibbelen met Maria over de aan te houden volgorde van het programma; het zag eruit alsof ze elkaar al járen kenden. Marleen had uitgesproken eerst wel de yoga-afdeling te willen zien, waarop    Marie-José lachend haar verlies nam en ze geïntroduceerd werden in het domein van Maria. Ze bleek op deze plek 15 jaar geleden begonnen te zijn met wijlen haar echtgenoot en sindsdien had ze zich gespecialiseerd in bewegingsyoga en ademhalingstechniek, met name ook omdat – zoals ze zelf zei – “je in Drenthe niet aan moet komen met al te veel zweverij”. Wat goed uitkwam, had ze eraan toegevoegd, omdat ze zelf ook nogal nuchter in het leven stond en graag werkte met praktische doelen. Stijn moest intern lachen om het gegeven dat met deze laatste ontboezeming Maria duidelijk in de achting van Marleen was gestegen.

Bij een rondgang door het boerderijtje had Stijn even flink moeten knipperen bij zowel het zien van foto’s van Maria’s overleden man en zoons als bij het aanschouwen van zijn eigen gezicht daar precies náást. Marleen was ook nu weer de smeerolie door luchtig en kordaat vast te stellen dat er duidelijk nog meer kennismakingen in het verschiet lagen en bovendien vrolijk informeerde of de zoons van Maria niet toevallig allebei gay waren, omdat ze met name de oudste wel appetijtelijk vond. Eenmaal in de woonkeuken – waar Stijn meerdere dingen uit zijn ouderlijk huis herkende – bleek er een compleet buffet van vegetarische hapjes en snackjes klaar te staan en zag hij zijn moeder als een soort van verzorgende boerenvrouw bezig met het verzorgen van alle voeding en drank. Een rol die hij niet van haar kende maar haar duidelijk goed deed, te zien aan haar opgewonden blosjes en de liefdevolle blikken op hen alle drie. Maria kwam goed los (wijn dronk ze in ieder geval, en rap ook) en vertelde honderduit over hoe ze voor haar gevoel pionier in dit buitengebied was geweest en zich tot op de dag van vandaag buitenstaander én dorpsgenoot ineen voelde. De tijd vloog voorbij en het was Marleen die tegen achten suggereerde maar eens terug te gaan om de ziekenboeg te gaan controleren. Wat de dames des huizes ertoe bracht twee grote tassen vol te stoppen met zaken die ze al klaar hadden gelegd, plus extra potten jam en zelfgebakken koekjes, die nu uit de voorraad werden getoverd.

“Je moeder is zowaar veranderd van een Vinex-Girl in een moeke!”, had Marleen geroepen zodra ze zeker wist dat ze niet meer gehoord konden worden door de nog altijd wuivende en innig gearmde gestalten in de achteruitkijkspiegel. Stijn had het alleen maar kunnen beamen en zat in gedachten meerdere films terug te spoelen en specifieke beelden te bekijken van deze bepaald verrassende middag. “Ik heb haar denk ik nog nooit zo gelukkig gezien”, vervolgde Marleen. “En verliefd.” Ze keek naar Stijn, legde haar hand op zijn bovenbeen en vroeg of het ging. “Zeker wel, ben alleen helemaal vol van alle indrukken. Ik ben het met je eens geloof ik. Ik wilde haar nog vragen naar papa, maar dat kwam er niet van… Dat leek op één of andere manier… niet passend…? Nodig…?” Hij keek opzij en zag een duidelijk knikje. Ze voelden allebei dat dat ergens ook wat ongemakkelijk was. Na veel Spice Girls in Carpool Karaoke-vorm en twee plasstops kwamen ze aan in hun stad en straat. Marleen bekende best moe te zijn en graag naar Amély te gaan, maar vroeg nadrukkelijk of Stijn het zou redden met de ‘mental ward’. Hij gaf haar een dramatisch aangezette glimlach, zoende haar en zei: “Hoe moeilijk kan het zijn om je te verhouden tot twee slapende guys? Stel je voor dat ze allebei klaarlagen met een enorme erectie, smachtend naar mij in aparte kamers? Dat had me nu op dit moment veel erger geleken.” Marleen begaf het bijna van het lachen, gaf hem een mep en duwde hem haast de Škoda uit. Ze toeterde drie keer luid, waarop Stijn in zichzelf lachend dacht: Maak ze dus in godsnaam niet wakker!…