Aflevering 34

Op de golven van de muziek staarde Stijn uit het raam en zag hij hetzelfde landschap aan zich voorbij glijden waar hij enkele weken geleden ook naar had gekeken. Toch leek het hem een eeuwigheid geleden dat ze (voor het eerst) naar zijn moeder en haar vriendin waren geweest. Bovendien zat dit keer Tom op de achterbank, waar hij de vorige keer alleen met Marleen was gegaan. Die reed geroutineerd en soepel over de snelweg en mopperde af en toe over een inhalende truck of ‘idioten die niet weten dat het een autoSNELweg is’. Ze had een playlist aangezet met muziek die Amély leuk vond, en Stijn probeerde steeds bij een nieuw nummer goed op te letten, om haar ook op deze manier wat beter te kunnen leren kennen. Maar zijn gedachten dwaalden toch de hele tijd af. Met name naar het telefoongesprek dat hij – uiteindelijk – met haar gevoerd had. Na de opmerking van Joris-van-Sven in de Koffie Korner had hij zich de noodzaak en de logica van het telefoontje wel gerealiseerd, maar Tom had nog flink moeten aandringen om Stijn er echt toe te zetten.

——-

Natúúrlijk had niet zijn moeder maar Maria zijn oproep beantwoord, wat de hele situatie direct iets ongemakkelijks had gegeven. Blijkbaar lag de mobiel van zijn moeder op tafel terwijl ze zelf in de tuin was, want na wat onhandige plichtplegingen en voetstappen en een korte gefluisterde overdracht had hij behalve zijn moeder ook luid zingende vogels, afgewisseld met een tractor, aan de lijn gekregen. Na Stijns licht geforceerde “Hey Mam, ik wil graag iets met je bespreken” was ze met haar telefoon de yogastudio van Marleen ingelopen, waardoor het ‘plattelandsconcert’ naar een prettige achtergrond was verdreven. Aan zíjn kant was Stijn naar de slaapkamer gelopen en op de rand van het bed gaan zitten, om niet de weliswaar subtiele maar voor hem toch duidelijk meeluisterende oren van Tom achter zich te weten. Zijn moeder had blijkbaar goed aangevoeld dat het om iets serieus ging en had – anders dan haar gewoonte was – niet meteen een luchtig-maar-intens vragenvuur op hem losgelaten. Op haar wachten moest Stijn het dan toch maar zeggen, en omdat ‘small talk’ nu eenmaal niet zijn sterkte was dook hij maar gelijk in het diepe. “Papa is niet mijn biologische vader hè…?” Gek genoeg had hij niet uitgebreid nagedacht over mogelijke reacties van zijn moeder, maar wát ze – bijna fluisterend – zei verraste hem op een of andere manier tóch: “Och Jezus, Bert… waarom toch…?”

Marleen kondigde als een ware gezagvoerder aan dat ze zo dadelijk het boerderijtje van Marie José en Maria zouden bereiken en dat ze hun gedachten en spullen op moesten bergen. Stijn hoorde achter zich Tom zijn laptop inklappen (hij was héél voorzichtig weer begonnen met wat volgen van het nieuws en het uitwerken van een paar nieuwe reeksen en ideeën voor het cultuurnieuws) en in zijn rugzak stoppen. Zelf zette hij zijn stoel rechtop en keek hoe zijn moeder in beeld kwam lopen terwijl Marleen de auto voor de studio parkeerde. Ze drukte hem duidelijk langer en nóg nadrukkelijker dan anders, en ook ietwat gegeneerd (of was dat zijn verbeelding?), aan haar boezem. Marleen en Tom kregen daarna hartelijke omhelzingen en zoenen en vooral Tom werd dit keer bedolven onder bezorgde en moederlijke aandacht. Zo vaak hadden ze elkaar immers ook nog niet gezien en ze zag ongetwijfeld in zijn nasudderende Pfeiffer een manier om hem extra warm te bevestigen in de rol van ‘lieve en gewaardeerde schoonzoon’. Tom liet het met een glimlach over zich heenkomen en Marleen keek vertederd toe. “Waar is Maria?”, vroeg ze in het algemeen, maar die bleek binnen te wachten met thee en lekkers.

Eenmaal aan de tafel in de woonkeuken, die daadwerkelijk volstond met heerlijke hartige en zoete hapjes voor bij de thee, bleek niet iedereen trek te hebben. Tom verweerde zich met de opmerking dat hij nauwelijks iets binnen kon houden, Stijn voelde zich nog veel te nerveus. Maar Marleen had gezonde trek en viel als enige gretig aan. Zodra het enigszins kon, nam Stijns moeder het woord. “Ik … ehh… is een moment waarvan ik altijd had gedacht, of nee, gehoopt misschien vooral wel, dat het nooit zou komen. Met name voor jou, Stijn. Want ik realiseer me heel goed dat het nu vooral even niet om mij gaat.” Tom keek aandachtig naar Maria en stelde – zo zou hij later vertellen – vast dat er ook op haar gezicht enige verrassing was te lezen. “Ik ben heel blij dat jullie er ook zijn, Marleen en Tom, en Maria: ik heb er voor gekozen om dit vooraf niet aan jou te vertellen.” Enige verbazing, een wat gespannen-geamuseerde blik bij de laatst aangesprokene. “Uit respect voor Stijn… Hoop dat dat helder is… Dit is zíjn verhaal immers. Of, nou ja, óns verhaal.” Ze veegde nog eens haar handen af aan de schort die ze om had, ging geconcentreerd rechtop zitten en begon haar verhaal.

Pas tijdens de autorit terug naar het zuiden had Stijn, door het bespreken en analyseren van het gebeurde met zijn vriend en beste vriendin, zich gerealiseerd wat een impact de situatie van destijds had gehad op zowel zijn moeder, zijn stiefvader (een term die er gaandeweg de middag ingeslopen was, tot afkeuring met name van Marleen) én hun huwelijk. Zijn moeder had een korte, turbulente en naar eigen zeggen heftige, turbulente, maar vooral giftige (zo benadrukte ze wel tien keer) verhouding gehad met een cliënt. Als sociaal werkster had ze deze ‘aantrekkelijke bad guy’ niet kunnen weerstaan (“Goh, dat heb je dus van je moeder”, had Tom er in de auto gierend van de lach en van de rare middag bijdehand over gezegd), was in verwachting geraakt en zich rot geschrokken toen hij ineens werd opgepakt door de politie, omdat hij een ontsnapte crimineel bleek te zijn die een straf moest uitzitten voor niks minder dan doodslag. Ze had het vrijwel direct opgebiecht aan Bert, en die had de situatie geaccepteerd en Stijn direct vanaf de geboorte gezien en behandeld als zijn eigen zoon. Zijn moeder had uitgebreide excuses aan Stijn gemaakt, gevraagd er rustig over na te denken en vanaf nu alle vragen over te stellen die hij eventueel zou hebben. Hij had in eerste instantie maar één vraag gehad, namelijk of ze wist hoe het met zijn biologische vader was nu. “Hij heeft in de gevangenis suïcide gepleegd. Het spijt me, Stijn. Ik heb hem nooit meer gezien.” Marleen meende dat dit het uiteindelijk wellicht makkelijker zou maken, bij het accepteren van dit alles. Met name Maria had daarop instemmend geknikt, was Tom ook daarbij als enige opgevallen.

Nu ze zo aan hun vaste tafel achterin de Koffie Korner zaten, en Sebas en Sven zojuist te horen hadden gekregen wat de strekking van het verhaal was (Amély was er ook, maar die had het met Stijns toestemming al eerder gehoord), sprak Marleen nadrukkelijk uit dat ze het ontzettend goed en knap en sterk vond hoe Stijn met het nieuws was omgegaan. Zelf was ze ook wel enigszins overdonderd geweest, omdat ze het gezin al zo lang van nabij kende, maar zoals zijn moeder al had gezegd was het toch echt en vooral zíjn verhaal. Stijn antwoordde dat hij het allemaal nog niet echt had ‘verkraftet’, dat hij het eigenlijk vooral een best sneu verhaal vond en dat hij niet van plan was zijn leven er door te laten beïnvloeden. “Ik was toch al bezig om me op een nieuwe manier tot mijn ouders – want zo zie ik ze allebei – te verhouden omdat het contact nooit zo close was en de situatie toch al veranderd was. Deze nieuwe info verandert daar weinig tot niks aan.” Waarop Marleen het woord nam. En waar iedereen een soort speech verwachtte van ‘de beste vriendin’, pakte dat nogal verrassend anders uit. “We wilden het al een tijd met jullie delen maar het juiste moment leek maar niet te willen komen. Amély en ik hebben een actieve kinderwens. En toen we dat goed hadden doorgesproken én we lazen dat de vergoeding voor lesbische stellen voor zwangerschap via een donor alleen dit jaar nog geldt, hebben we besloten ervoor te gaan!” Na die mededeling barstte er een stroom van felicitaties los, gepaard met uitroepen van blijdschap, zoenen en innige omhelzingen. In alle drukte greep Tom, toen ze weer gingen zitten, Stijn stevig in zijn ballen, terwijl hij met een brede lach fluisterde: “O jee, ik heb concurrentie.”