Aflevering 35

Hij moest letterlijk zijn lippen los maken van Toms schouder, bijna met een soort zuignapgeluid. Bedenkend dat het zowel schattig was om zo wakker te worden áls stom om veel te weinig water te hebben gedronken de vorige avond, draaide hij zich om naar zijn nachtkastje. Hij had al meermalen een bericht horen binnenkomen en was nu toch wel wakker en benieuwd genoeg om te kijken wie het was. Ook al was het zaterdagochtend, was het de dag voor Pasen en stond er niks op de agenda. Knipperend met zijn droge ogen las hij dat Marleen hem al drie keer gevraagd had om zo dadelijk te meeten in de Koffie Korner om iets te bespreken. “Hmmm waddizzer… Kom eens terug tegen me aan liggen…”, slaapmompelde Tom. “Marleen wil zo met me praten. Dat heeft ze nog nooit zo gezegd. Wat raar, waarom belt ze niet als er iets is?” “Ahaaa”, dat had ik wel gedacht!”, riep Tom ineens behoorlijk wakker. “Die kinderwens moet natuurlijk wel vorm krijgen!”

——-

Stijn leunde maar eens op zijn arm en keek zijn vriend aan met een denkfrons op zijn voorhoofd. Tom was in dezelfde positie naar hem toe gaan liggen en keek hem uitdagend aan. “Hun kinderwens…?” “Ja lieverd, ze vertelden ons toch dat ze via de verlengde vergoeding voor same sex-inseminatie hun kinderwens dit jaar in vervulling hopen te zien gaan?”, reageerde Tom. “En dan hebben ze toch op een of andere manier een donatie nodig, of niet dan?” “Maar dat kan toch gewoon via een spermaba–” Hij ging met een ruk rechtop zitten en sloeg een hand voor zijn mond. “Neeee, nee joh, neeeee, denk je nou echt dat ze… Nee, welnee!” “Ik had er verder niet meer aan gedacht, maar had toen al het idee dat je de consequentie van hun mededeling niet helemaal overzag. Je bent haar beste en dierbaarste vriend, natuurlijk wil ze jou vragen!” Tom keek aandachtig naar alle gevoelens die zich in sneltreinvaart achter elkaar op Stijns gezicht aftekenden. “Maar wie zegt dat Marleen degene is die in verwachting wil raken?”, kwam hij met een voor Tom onverwachte invalshoek. “Daar zeg je zowat inderdaad… In ieder geval neem ik het zekere voor het onzekere en maak nog maar even misbruik van je, zolang het kan!” Stijn wist even niet wat hem verwarrender voorkwam, het grappig bedoelde woord ‘misbruik’ of de gedachte aan hemzelf en Amély… of Marleen, for that matter; een vrouw zwanger maken?!? Het meest verwarrende was nog wel dat het idee hem ergens ook opwond, ook al werd dát waarschijnlijk veroorzaakt door Toms zeer precieze kennis van zijn gevoelsplekken.

Bij binnenkomst in de Koffie Korner had Stijn gelijk het gevoel dat Sebas hem samenzweerderig aankeek, maar bij Sven hoefde hij daar niet eens aan te twijfelen – die rende vanaf het tafeltje waaraan hij zat met zijn Joris naar hem toe, omhelsde hem en fluisterde hem in het oor: “Er wordt op je gewacht, en het zal wel niet gaan over het geredde klokkenspel in de uitgefikte Notre-Dame hè?” Stijn plaatste met twee handen aan zijn schouders Sven voor zijn eigen gezicht en sprak zachtjes maar nadrukkelijk: “Lul”. Hij duwde hem rustig terug in de richting van Joris, die Stijn een vriendelijke en warme knipoog gaf. Eenmaal bij Marleen aan een tafel achterin merkte hij pas hoe raar deze hele situatie voelde. Marleen was als zijn zus, dat was het eigenlijk. En dan een kind verwekken…? Nadat Sebas hun koffie had neergezet (met een knipoog, zie je wel!) was Marleen meteen van wal gestoken. Dat voelde dan weer heel vertrouwd. Ze begon inderdaad over de kinderwens, maar vanaf daar ging het verhaal anders dan wie dan ook voorspeld of voorzien had. 

Marleen begon zich uitgebreid te verontschuldigen voor het gegeven dat ze Stijn *niet* zou vragen als donor, maar dat dat natuurlijk niets over hun vriendschap wilde zeggen en dat ze hem juist perfect zou vinden en dat ze… Stijn had haar echter onderbroken (met een euforisch gevoel van opluchting, wat hem dan toch ook weer verwarde) met de opmerking dat hij dat nooit zou denken, waarop hij meteen gevraagd had hoe ze het wél wilden gaan doen. Amély bleek de beoogde draagster/bio-moeder voor het geplande kind en zij had te kennen gegeven (“Héél lief en voorzichtig gevraagd hoor, dat je niet denkt dat ze me voor het blok heeft gezet”) een in Engeland wonende, zeer goede vriend te vragen. Als sinds hun kindertijd hadden ze goed contact; hij was altijd de wat interessante en mysterieuze skaterboy geweest waar ze heimelijk verliefd op was, maar hij had haar altijd als lieve vriendin gezien en niet meer dan dat. Toen ze later op een reünie haar gevoelens had opgebiecht had hij zich ietwat beschaamd en zelfs verward verontschuldigd en uitgelegd dat hij zich toen alleen had kunnen herkennen in emo-meisjes en dat hij het juist zo verfrissend had gevonden dat Amély zo lekker ‘normaal en down to earth’ was. Waaraan hij direct aan toegevoegd had dat hij hoopte dat hun vriendschap wel stand zou houden. Inmiddels was hij geen skater meer, maar nota bene een succesvol sociaal consultant met jong gezin in de Midlands in Engeland. Amély vond zijn kinderen enorm slim en schattig en had dus hun situatie en verzoek aan hem voorgelegd. “Wouter en Susan vinden het een mooi idee en hebben ingestemd, met de afspraak dat ons kind later eventueel contact mag opnemen en dat ze niet actief betrokken willen zijn bij de opvoeding. Máárrrr, eigenlijk willen we wél graag een wat grotere basis voor ons kleintje, dus wilden we júllie eigenlijk vragen om het mee op te voeden…”

De volgende dag – na een voor Stijn en Tom opgewonden en enthousiaste nacht vol gesprekken en overwegingen –stonden ze met zijn zessen te genieten van Passenger bij the Apollo stage op Paaspop. Tom had Stijn in zijn armen laten meewiegen op de muziek en hem in zijn oor gefluisterd dat ze volgend jaar rond deze tijd misschien wel twee ‘je-weet-wels’ zouden zijn. Tijdens het filosoferen hadden ze via Google ontdekt dat zowel ‘gaddy’ als ‘gappa’ nogal ongelukkige termen bleken te zijn om hun rol aan te duiden, dus daar waren ze nog niet uit. Joris had eerder die avond iedereen al enorm aan het lachen gebracht door te stellen dat ze maar gewoon ‘daddy’s’ moesten zijn en dat hij vooral Tom dat toch al wel vond. Want uiteraard hadden ze het idee gedeeld met Sven en zijn vriendje, omdat het anders een beetje een awkward sfeertje had gegeven. Bovendien wilden ze het wel uitschrééuwen – ondanks dat ze nog geen definitieve beslissing hadden genomen. Marleen en Amély hadden hun ook op het hart gedrukt dat dat nog niet hoefde en gezegd dat ze er nog uitgebreid over zouden spreken natuurlijk.

Toen Stijn en Sven de woensdag erop hun COC-groep leidden (waarbij het opviel dat er ondanks alle vrije dagen een hoge opkomst was), was er tijdens het nieuwsrondje – waarbij er onder meer gediscussieerd werd over wat zij en de rest vonden van de nieuwe ‘inclusieve’ L’HOMO – een vraag gekomen van een man die vertelde dat hij gevraagd was door een vriendinnenstel om donor te zijn voor hun kind. Sven riep meteen enthousiast “Nou, dat is wel héél actueel…” Stijn had hem een zijwaartse trap onder tafel tegen zijn been gegeven, waarop Sven onverstoorbaar verderging: “…want de regeling voor vergoeding is hiervoor natuurlijk met een jaar verlengd.” Toen de groep aan het praten was, stak hij stiekem en snel zijn tong even uit naar Stijn en fluisterde in diens oor: “Dat dacht je toch niet echt hè?” Stijn keek zijn beste vriend gespeeld twijfelend en beoordelend aan met één mondhoek omhoog en de andere naar beneden. Maar het leek sinds de ‘kindersituatie’ speelde wel of het ineens overal en continu ter sprake kwam. Ergens in zijn achterhoofd zeurde dat dat fenomeen een naam had, maar hij kon er niet opkomen. Op Koningsdag kwam het thema wéér aan de orde, zij het in iets andere vorm. Ze waren met zijn allen Koos en Sebas aan het helpen bij het Oranje-bal in de Dancing Queen. Het weer was niet om over naar huis te schrijven en dus was het feest naar binnen verplaatst. Terwijl Tom – ondanks zijn na-ijlende Pfeiffer-vermoeidheid en de emoties en drukte van de afgelopen week – dapper glazen aan het halen was, Marleen en Amély achter de tap stonden (met name Marleen werkte professioneel en in straf tempo) en Joris en Sven de disco soepel vulden met hun playlist, kwam die laatste even bij Stijn (die door Koos was aangewezen om vanaf de balustrade de crowd in de gaten te houden en de sfeer te monitoren) staan uitblazen. “Ik had gisteren zo’n mooi gesprek met Joris over ons samen!” Stijn kneep zijn beste vriend liefdevol in zijn schouder en knikte. “Hij heeft me gevraagd echt zijn vriendje te willen zijn, gaaf hè??” Hij stond nu compleet verlegen te glunderen als een tiener. “En hij heeft bovendien expliciet gezegd dat hij een best actieve kinderwens heeft…”