Aflevering 36

“Het is net alsof iedereen ineens op vakantie gaat, ik wil óóhóók…”, had Tom gejengeld toen ze op donderdagavond – na de raadsvergadering waar Stijn zoals altijd bij was geweest – tegen elkaar op de bank hingen. “Ja, het viel mij ook al op; ik kan me helemaal niet herinneren dat in mijn eigen schooltijd de meivakantie zo’n ‘ding’ was… Hadden we niet voorjaarsvakantie en dan iets korts met Pasen en dan pas in de zomer…?” “Zal wel weer uit Amerika zijn komen overwaaien waarschijnlijk, ‘Spring Break’, waarbij op Instagram alle millennials ineens ‘op reis zijn’ “. Tom stak er daadwerkelijk zijn tong bij uit, zag Stijn, en hij moest er acuut heel hard om lachen. “Sven vond dat we naar een festival moeten.” “Hè get, daar heb ik helemáál geen zin in, ik heb wel even genoeg gefeest.” “Nou, dat klinkt niet erg als ‘millennial-taal’ hoor, volgens Sven is het bijna een vereiste als je op Grindr iemand wil scoren!” “Nou, dan maar lekker geen millennial, ik wil iets truttigs doen. En ik heb jou toch, wat moet ik op Grindr? Wat moet Sven daar trouwens; die is toch helemaal blij met Joris..? Toch…?” Stijn dacht dat toch ook vrij zeker te weten en zei: “Misschien is dat de moderne jonge gay-man: toch óók op Grindr hangen…?” Hij trok werktuiglijk zijn schouders op.

——-

In ieder geval had Tom zijn zin gekregen en waren ze via wat Googelen hier en daar in een ‘FeWo’ aan de Moezel terechtgekomen. Tom gebruikte de Duitse afkorting voor hun vakantiehuisje zo vaak mogelijk, omdat hij het nogal sexy vond klinken. Bleek bij navraag, want Stijn had hem juist de hele tijd lopen pesten met het gegeven dat als er íets niet als ‘sexy’ te boek stond, het toch wel een midweek aan de Moezel was. Toch moest hij enigszins op zijn woorden terugkomen, alleen al omdat hun appartement bij een wijnboer niet bepaald als knullig vakantiehuisje betiteld kon worden. Voor een voor Nederlandse begrippen groot en luxe appartement betaalden ze een voor diezelfde Nederlandse begrippen een belachelijk lage prijs. Bovendien was de ligging schitterend, waren ze de enige gasten op het bedrijf, was de boerenfamilie zeer vriendelijk en was er op het terrein zelfs een ‘Hofladen/Kellerei’ aanwezig. Er was op de binnenplaats zelf een soort prieeltje aanwezig, waar ze eigenlijk compleet ongestoord konden zitten en praten, aangezien niemand anders er gebruik van leek te maken. Veel klanten kwamen er alleen om wijn of gedestilleerd spul te kopen en gingen meteen weer weg. Het was ook pas voorseizoen, had de vrouw des huizes hun uitgelegd. Dachten ze tenminste, want ze schrokken een beetje van het slechte niveau van hun Duits. Stijn was er tot zijn eigen ontzetting achter gekomen dat Moezelwijn helemaal niet per se keizoet hoeft te zijn en zelfs enorm lekker kan zijn. Waarop Tom hem liefdevol uitlachte en – terwijl hij met een hand door Stijns kuif woelde – zei dat hij gelukkig als vriendje ook niet echt een ‘standaard-millennial’ had getroffen.

Op de avond van de derde dag daar kwamen ze, nadat ze voor de zoveelste keer hadden vastgesteld dat de wijn heerlijk was én dat Tom na zijn Pfeiffer zijn libido weer volledig terug had, te praten over ‘hun kind’. Althans, het kind dat Marleen en Amély zouden krijgen met hulp uit Engeland en waarvoor zij waren gevraag om ‘mee te ouderen’. Na Paaspop, Koningsdag en het Bevrijdingsfestival dat ze hadden bezocht in Den Bosch was her nog niet veel van een volgend gesprek hierover gekomen. Soms hadden ze er samen liefdevolle toespelingen over gemaakt, en de paar keer dat Stijn Marleen had gezien, had hij duidelijk gemerkt dat ze zowel met haar gedachten bij het Grote Onderwerp was, als steeds nadrukkelijk een beetje aftastend naar zijn gevoel op zoek leek: met een steelse blik of via een bijna ‘argeloos’ maar overduidelijk bruggetje in een gesprek. Maar Stijn had zich heilig voorgenomen om belangrijke dingen éérst met Tom te delen, na de rare situatie dat de meeste van zijn vrienden eerder wisten dat zijn vader niet zijn biologische vader was, dan zijn eigen vriendje. En ondersteund door de wijn, die de wijnboer genereus en glimlachend tegen een zwaar gereduceerd tarief (zeker naar die Nederlandse maatstaven) per fles liet doorkomen, kwam het onderwerp op natuurlijke wijze ter sprake.

Het was Tom die was begonnen, en niet helemaal op een manier die Stijn had zien aankomen. Op de middelbare school had hij zich al eens de vraag moeten stellen of hij ooit vader zou willen worden, en onder welke condities. “Ik heb je dit verhaal uit mijn leven nooit bewust onthouden… Ik heb het, geloof ik, eerder nogal stevig weggeduwd… Ik heb de naam van Sanne toch wel eens laten vallen? En dat we hele goede vrienden waren, samen in de redactie van de schoolkrant zaten en vaak samen zaten te blokken voor proefwerken en schoolonderzoeken? Nou ja, misschien niet in zoveel detail, maar ik heb je wel verteld dat ze rap uit mijn leven is verdwenen, meteen na de examens, toch? Nou, dat had wel een reden… Zes weken voor de examens kwam ze erachter dat ze al twee maanden in verwachting was… Een hele stennis, beide ouderparen erbij, veel overleg en bij haar ouders, na jaren van vriendschap, ineens flinke verwijten mijn kant op. Ik wist inmiddels wel dat ik gay was, maar was nog niet out. Ik had wel wat ervaring met jongens gehad, maar dat was met name verwarrend. Hoewel eentje zelfs echt wel als mijn vriendje had gevoeld, maar dat zat toch meer in mijn hoofd dan dat het een echt gegeven was. Anyway, (Stijn zat ademloos te luisteren met zijn mond zelfs een klein beetje open) toen was besloten tot een abortus – ik wilde echt niet en zij zag uiteindelijk ook niet in hoe het zou moeten – kreeg ze, een paar dagen voor de geplande ingreep, een miskraam. Zelf dacht ze dat het door de stress was gekomen, waarvoor ze mij verantwoordelijk hield, en ondanks dat ze het zelf ook niet had willen houden vond ze mij vanaf dat moment een lul. In die sfeer moesten we onze examens doen en niets laten merken – en waren we onze vriendschap kwijt. Ze heeft nooi meer iets tegen me gezegd sinds het keiharde gesprek op de dag van de miskraam.”

De laatste twee dagen, waaronder de thuisrit in de auto van Tante An, was het onderwerp ‘kinderen’ even van de agenda verdwenen. Ze hadden het na de ontboezeming van Tom met name samen gehad over de verwarrende tocht door het jonge leven die veel gays (in ruime zin) moeten afleggen voordat ze erachter zijn wie ze zijn, wat ze voelen, wat prettig en natuurlijk aanvoelt en welke mogelijkheden en uitwerkingen het beste bij je passen als je niet ‘standaard hetero’ bent. En dat de grenzen of scheidslijnen, als het over genderidentiteit en/of seksuele oriëntatie gaat, ook niet altijd helemaal helder zijn, en daarmee verwarrend. En dat gay zijn lang niet altijd betekent dat je per se of absoluut walgt van een andere gender. Stijn had flink wat aantekeningen zitten maken voor zijn werk bij het COC en Tom had ter plekke besloten om in het cultuurkatern van de krant expliciet aandacht te gaan besteden aan dit soort onderwerpen, in de vorm van interviews en verslagen van Prides. “Anders blijft het voor de gemiddelde lezer (wit, wat ouder en hetero, als we het over de gedrukte versie van de krant hebben zéker) een vervanmijnbedshow.” Zo reden ze dus, weliswaar zonder nader gevoerd gesprek over hun aanstaande in te vullen rol, maar mét meer kennis van elkaar en het onderwerp, terug naar huis. Het weekend bleek voor Stijn overigens nog een verrassing van Tom te bevatten, maar dan eentje van een ‘meer geplande soort’, zoals deze er zelf met een dikke knipoog aan had toegevoegd. Want, zo had hij betoogd, zélf waren ze ook nog altijd kinderen, en het zou zondag Moederdag zijn. In overleg met Sebas en Els had hij geregeld dat er in de Koffie Korner rond het middaguur een geweldige brunch/lunch klaar zou staan, en dat hiervoor, naast henzelf, Els en Laurens, ook Marie José en Maria én Marije en Dieck zouden aanschuiven. Tom had het, na wat kleine hints en het daarop volgende, ietwat zenuwachtige gevraag van Stijn, de zaterdagavond maar toch vast verklapt – waar Stijn blij mee was, maar wat er wel voor gezorgd had dat hij nauwelijks een oog had dichtgedaan. Niet in de laatste plaats omdat hij zich ineens af had liggen vragen hoe de Moederdag van ‘hun kind’ later eigenlijk gevierd zou worden; en met wie, en wie niet en waarom niet en waarom wel. Nee, nachtelijk piekeren kon gerust aan Stijn worden overgelaten.