Aflevering 40

Voorzichtig schudde hij het zakje leeg en legde de verschillende stenen tussen hen in. Tom begon acuut te glunderen, pakte ze voorzichtig één voor één vast en bekeek ze van alle kanten. “Deze had ik, maar dan iets kleiner…! O, en deze lijkt precies op die grote witte met die grijze ader er doorheen!” “Ze zijn natuurlijk niet echt bijzonder, maar ik heb de afgelopen week steeds overal waar ik was gekeken of er iets mee te pakken viel.” Stijn bloosde. Tom keek hem lang en vertederd aan. “Dat je hebt onthouden dat ik hier altijd met mijn stenenverzameling speelde; zó lief!” Hij drukte een zoen op Stijns voorhoofd. “En dat je hier dan ook altijd Duco bij je had natuurlijk.” “Ja”, lachte Tom, “Die hield er dus precies niet van om hier op dat hellinkje te liggen, maar wilde wel heel dichtbij zijn. Dus ging hij altijd bovenaan liggen, soort van om mijn hoofd, en gaf me dan steeds hele natte likken over mijn voorhoofd.” “Wat, zo?”, zei Stijn en deed precies dat. Tom begon te spartelen en te gillen en probeerde Stijn weg te duwen, maar deze was daarop voorbereid en wist Tom te overmeesteren. Hun zoenen ging over in steviger activiteiten, zoals al eerder op deze plek was gebeurd.

——-

Toen ze lagen na te hijgen, Stijn met zijn hoofd op Toms buik, keken ze blijkbaar allebei tegelijk naar de avondlucht, aangezien ze allebei een zin begonnen om vast te stellen dat het nog veel te vroeg was om de sterren goed te kunnen zien. “Onze eerste date.” “Nee, tweede!” “Derde keer dat we elkaar zagen!” “Toen ik met een gigantische kater aan jouw eetkamer schoof voor dat heerlijke ontbijt, dat jij al joggend al had gehaald. Ik voelde me toch een sneue loser in vergelijking…” “Maar je kende hier nog bijna niemand en was wel in je eentje naar de Dancing Queen gekomen, wat ik best stoer vond. En ik vond je vanaf dat ontbijt echt meteen super cute. Je kwam letterlijk mijn leven – of beter gezegd, mijn armen – in gevallen. Hoe gaaf is dat?” “En met carnaval ving je me alweer op”, kreunde Stijn overdreven. “Je valt gewoon steeds opnieuw voor me, who can blame you…?” Stijn beet hierop speels in de buik van Tom, die meteen weer begon te gillen. Toen het weer wat stiller was vroeg Stijn: “Wat deed jíj eigenlijk die avond daar in je eentje…?” “Ahahaaa!” Tom pauzeerde even en hield even zijn adem in (constateerde Stijn). “Ik hoopte Bart tegen te komen eerlijk gezegd.” Nu was het Stijns beurt om zijn adem even in te houden. Bart, ex van Tom, verpleger in het ziekenhuis, getuige van hun afranseling door homo-haters. “Niet om het weer op te pakken met hem, integendeel, maar om het op een gewone manier uit te praten. Hij had niks meer gezegd nadat ik het had uitgemaakt. Ik vond het lullig voor hem. Hij wilde echter zó snel zoveel meer dan ik kon geven… Daarom was het ook allemaal zo awkward toen met die Sinterklaasintocht. Hij is altijd een soort van schichtig gebleven. Nou ja, dat weet je.” Stijn dacht even na. “Misschien moet je gewoon alsnog eens rustig met hem praten, of eventueel wij samen. Hij leek me geen ongeschikte vent.” “Dankjewel, dat is lief. En een goed idee. Ik kende hem al best lang.” Hij kwam overeind en zei: “Kom, ik denk dat Marije en Dieck er nu wel zullen zijn. Laurens zal wel trek hebben in dat late diner dat hij stond te koken.”

Eenmaal onder de koele boom op het terras naast het huis, het hele gezin compleet, kwamen Laurens en Els naar buiten met een grote variëteit aan warme schotels, stokbrood en koele salades. “Zo, geachte reizigers, op deze wederom bloedhete dag leek het ons wel goed om toch iets stevigs te eten. Maar neem wat je wilt, er is geen goed of fout, alleen warm en koud.” Tom keek zijn vader geamuseerd aan en pakte zijn glas om te toasten. “Dank jullie wel allemaal, dankjewel Dad en dankjewel lieve Stijn. Santé!” Marije keek warm naar haar broer, zag Stijn. Dat was hem in deze vorm nog niet eerder opgevallen. Sowieso was het hem enorm meegevallen hoe het bij de notaris was gegaan. Niet dat hij ook maar een seconde serieuze problemen had verwacht, maar het hele gezin had alles dat tante An had bedacht in alle rust en respect aanvaard. En of ze zijn gedachten kon raden, nam Marije zowaar het woord. Wat ook voor de rest van de familie nogal een verrassing was zo te merken, want iedereen keek verbaasd belangstellend haar kant op.

“Ik heb veel nagedacht naar aanleiding van het treurige verlies. Ik voelde best wat jaloezie richting jou, Tom. Niet vanwege het feit dat jij het huis krijgt of zo, totaal niet, maar dat zo duidelijk werd dat jij haar lieveling was. Maar ik bedacht me dat dat ook compleet logisch is; ik sprak haar bijna nooit, nam daar nooit de moeite voor, deed … nou ja, zoals jullie weten (verlegen lachje)… ‘gewoon’ mijn eigen ding.” “Daarin leek je dan toch precies op An hoor”, gaf Laurens alvast een welwillende, geruststellende reactie. “Ja, dat is ook wel zo. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik echt heel erg trots op je ben, broer. Je hebt veel voor haar betekend en ik zie scherper dan ooit waarom. Je betekent voor ons allemaal heel veel.” Tom, die duidelijk een beetje overvallen werd door deze aanhankelijkheid, stond op, liep naar Marije en gaf haar een knuffel. Toen hij weer zat, kwam ze echter met een nog grotere verrassing. Ze legde haar arm om Dieck heen, die zoals gewoonlijk nog niet zoveel gezegd had en vooral wat zwetend en zenuwachtig had zitten draaien. “Het is misschien wat veel allemaal, maar, ehh, Tom en Stijn: jullie worden guncles! En jullie grootouders, zei ze met een traan op haar wang tegen Els en Laurens. “O wauw, dan worden we twee keer –“, riep Els uit, maar slikte dat met een rood hoofd – dat gelukkig aan het nieuws en niet aan haar verspreking kon worden toegeschreven – weer in en maakte haar zin af: “… verblijd met goed nieuws, want dat betekent dus dat het met jullie tweeën ook perfect gaat!” Tom keek met een lachend gezicht en gefronste wenkbrauwen naar Stijn over deze nogal gekunstelde en inhoudelijk tamelijk ongelukkige constructie, maar hoogstwaarschijnlijk hadden de twee in kwestie het niet gehoord, want dwars door Els’ zin heen was Laurens uiteraard al opgestaan en had met zijn bulderend enthousiasme zijn dochter en haar vriend al in een houdgreep genomen. Binnen no time stond er natuurlijk champagne voor hun neus, maar niet voor Marije. “Ach natuurlijk…”, sprak Els nu, begrijpend en zichtbaar opgelucht over … alles, eigenlijk.

“Het houdt maar niet op in die familie van jou!” “Wat, de drank of het nieuws?”, antwoordde Tom, waarbij hij iedere keer onder het fietsen oplettend opzij keek om te zien of het zwalken van zijn vriend niet al te erg werd. “O hemel, is het zó erg?!?”, sprak Stijn prompt veel te hard. Hij remde af en stopte, waarop Tom uiteraard meteen hetzelfde deed, maar wat volgde was niet, zoals hij verwacht had, het omkeren van een maag, maar een verwoestende aangeschoten lachbui. Stijn stond maar te hikken over zijn stuur heen en naar adem te snakken, terwijl Tom naast hem was komen staan met een hand op zijn onderrug. “Het wordt in ieder geval nooit saai met jou”, lachte hij, “Moet ik al klaarstaan voor als je zo dadelijk wéér in mijn armen valt?” Dit leverde wederom een lachstuip op bij Stijn, die warempel van zijn fiets af moet stappen en in de berm ging zitten. Toen hij door de avondwind weer een beetje tot rust was gekomen, zei Tom, die er maar bij was komen zitten: “Ik moet jou ook niet zoveel laten drinken, daar kun jij helemaal niet tegen. Kijk nou, ik kan je ook nérgens mee naartoe nemen!” Ondanks zichzelf keek Stijn nu natuurlijk ineens bloedserieus terug, waar Tom vervolgens weer enorm om moest lachen, en hij begon Stijn flink te kietelen, wat overging in een halve stoeipartij. Pas toen er getoeterd werd vanaf de weg waarlangs hun fietspad liep, hielden ze op. “Kom, ik moet de reputatie van lieve zorgende gentleman die mijn zus me heeft toegedicht wel waarmaken, ik breng ons naar huis”. Toen ze verder richting de stad fietsten, memoreerde Tom nog maar eens hoe Els bijna hun eigen ‘kinderplannen’ eruit had gefloept tegen Marije en Dieck. “In die zin lijkt ze meer op jou dan op mij!” Stijn haalde uit, maar Tom ontweek het behendig. “Niks ervan, naar huis jij!” Hij stak zijn tong uit. “Verdorie, op kindervlak toch nog door mijn zus ingehaald”, voegde hij er nog wel aan toe. De volgende ochtend, na de zoveelste klamme nacht van de aanhoudende warmte, keek Tom bij het ontbijt aandachtig naar Stijn. “Wát…?” “Ik bedacht me net iets.” Stijn beet meteen zijwaarts op zijn lip. “Niet alleen wil ik vandaag echt beginnen met het uitruimen van tantes deel van het huis, maar er is iets anders… Ik vind het superfijn dat niemand ook nog maar iets gevraagd heeft over het huis, en zelf heb ik er ook nog niet echt nader bij stilgestaan, maarrrr…” – hij klopte op zijn schoot, waarna Stijn daar braaf kwam zitten, met zijn armen om Tom heen en hem verlegen maar aandachtig aankijkend – “… het wordt echt tijd dat ik je een volgende vraag stel: Stijn, lieve Stijn, kom je nu ook officiéél bij me wonen? Hier, in óns huis? Wat we er ook verder mee gaan doen? Dus ingeschreven en wel, zonder je eigen appartement aan te houden? Stijn gaf hem een dikke en innige zoen, waarna ze nog maar eens bewezen dat de eettafel toch echt wel van goede kwaliteit was.