Aflevering 42

“Sorry, ik zat even niet op te letten.” Stijn voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg, maar zag Edith vriendelijk naar hem lachen en Jolanda geamuseerd grinniken. De laatste had sowieso al de hele tijd geprobeerd om Stijn te verleiden tot het delen van ‘zijn geheim’, zoals ze het inmiddels zelfs was gaan noemen. Als een bloedhond had ze aangevoeld dat Stijn vaak en veel met zijn gedachten elders zat. Wat ook zo wás, want sinds het telefoontje van Marleen hadden hij en Tom over bijna niks anders kunnen denken of praten als ‘hun zwangerschap’. Maar daarbij hadden ze met zijn vieren afgesproken er – uiteraard – niks over te zeggen. Amély was immers op welhaast wonderbaarlijke wijze in verwachting geraakt van donor Wouter, maar ze moesten eerst maar eens zien of ze de kritieke periode doorkwam. De dames waren zelf ook stomverbaasd geweest toen Amély op vakantie niet meer ongesteld was geworden en de direct aangeschafte test duidelijkheid had geboden. (Omdat met name Marleen Franse tests niet vertrouwde hadden ze er overigens nóg drie gedaan van verschillende merken) Vanavond zouden ze elkaar eindelijk zien om het te vieren. Inmiddels had Edith met een geruststellende knipoog in zijn richting gezegd dat je het wel begreep aangezien ze zelf ook niet echt warm werd van de ‘verkenningsnota innovatieve en duurzame stadsverwarming’. “Niet verder vertellen.”

——-

Maar voor het zover was stonden er dus eerst nog een commissievergadering en een raadsvergadering op de planning. In de eerste viel het Stijn opnieuw op hoe onhandig het eigenlijk was dat sommige onderwerpen over verschillende wethouders verdeeld waren, of beter: hoe bepaalde zaken uit de maatschappij zich niet lieten indelen of opknippen in afgebakende beleidsvelden. Een moeizame meeting met veel frustratie en grote woorden over de voorraad sociale woningen was het gevolg. En meer huiswerk, want het was overduidelijk dat zelfs de coalitie het onderling niet eens was. Stijn zuchtte maar eens bij het vooruitzicht om de ambtelijke voorbereiding op orde te krijgen. Vervolgens was het tijd voor de maaltijd voorafgaand aan de raadsvergadering. Hij zát nog niet of Sven plofte naast hem neer met een goed gevuld bord zomerstamppot en een alcolvrij bier. Daarbij stak Stijns frisse zomerse salade wat ieletjes af, met bovendien een flesje bronwater. “Jij dacht zo zeker je uitgestelde bezoek aan de sportschool zeker goed te maken?”, merkte Sven dan ook direct bijdehand op. Stijn stak zijn tong uit, maar Sven benadrukte dat hij serieus graag weer wilde gaan sporten en dat hij zijn beste vriend nodig had voor de motivatie en het doorzettingsvermogen. “Wat hoorde ik nou van Jolanda: heb jij een geheim??” Stijn maakte dit keer gelukkig meteen een (zo hoopte hij) achteloos wegwuivend gebaar. “Dat dénkt ze, maar meer dan dat ik het echt bijzonder vind om oom te worden is het toch echt niet, sorry.” “Dat is ook wel echt gaaf”, was Sven acuut weer helemaal betrokken, “Ik had nooit de indruk dat Marije überhaupt op zo’n punt in haar leven stond joh! Uit jouw verhalen kwam Dieck toch een beetje als halfzacht project naar voren.” “Wat maar weer bewijst dat je aan mijn indrukken niet teveel belang moet hechten.” Stijn keek lachend met één opgetrokken wenkbrauw en zijn schouders ophalend opzij. Sven moest daar enorm om lachen en priemde lachend zijn wijsvinger op Stijns voorhoofd. “Zwamneus.” “Die zit lager.” “Smakelijk.” “Ik vind mijn neus best smakelijk.” “Zwámnéús!”

Tom was tijdens de vergadering ook binnengekomen om verslag te doen over de muurvast zittende discussie over vastgoed met betrekking tot culturele vernieuwing, en hij had gehoopt alvast lekker met zijn vriend te kunnen smoezen over Hun Geheim, maar zag zijn plannen gedwarsboomd door de aanwezigheid van Sven. ‘Normaal doen’ ging hem ook al niet zo goed af blijkbaar, want aan het eind had Sven gevraagd of ze gingen verhuizen, ‘nu met dat grote huis enzo’. Eenmaal samen op de fiets terug naar dat grote huis gierden ze samen van de ingehouden zenuwenlach. “Dit ga ik nooit drie maanden volhouden!”, riep Stijn gespeeld wanhopig uit. Nu moeten we ook dáárover nog een plausibel verhaal ophangen! Hij ging vlak naast Tom fietsen, legde zijn arm of de schouders van zijn vriend en gaf hem een zoen. “Wat ik trouwens een mega-lief en briljant idee van je vind, een een platonische LAT-kangoeroe-woning met Marleen en Amély. Maar hoe voorkomen we dat iedereen daar iets achter gaat zoeken? En denk je trouwens echt dat ze dat willen?” “Tom keek met een echte ‘Daddy-blik’ (vond Stijn) opzij en zei met pretogen: “Timing, darling, timing. Hun beider appartementen zijn immers te klein, maar niemand mag weten dat dát de reden is, maar ik heb duidelijk een te groot huis… én een plan. Als afleidingsmanoeuvre maar óók serieus!” Stijn keek nu met vragende blik opzij en zuchtte theatraal: “Wat heeft dat huis nog meer voor geheimen voor mij…?” “Niet het huis… ík.” Grote ogen van Stijn en een nog grotere glimlach van Tom.

Om half tien zaten ze dan eindelijk aan hun grote tafel, nadat ze elkaar uitgebreid en hartelijk gezoend en (vooral Amély) voorzichtig geknuffeld hadden en de grote taart en de alcoholvrije bubbelwijn uit tas en koelkast hadden gehaald. “Zó snel!”, riep Stijn. “Ja joh, echt, die kans is zó klein!”, barstte Marleen los, “En dan ook nog met dat geklungel van ons!” Tom begon voorzichtig een vraag over hoe dat dan…, maar Marleen had geen verdere aansporing nodig en kwam onverwijld met álle details op de proppen, inclusief wie wat zei en deed. Susan was een leuke Engelse vrouw (‘hippe meid ook vroeger denk ik’) geweest die het nog steeds een prima plan had gevonden, maar het verstandig had geacht om na hun kennismaking met de kinderen een lang weekend naar haar ouders te gaan om dingen niet awkward te maken. Vervolgens waren ze in etappes meerdere malen beziggeweest met het sperma van Wouter (‘lekkere vent hoor en blijkbaar prima zaad’) en een pipet om het bij Amély tot een bevruchting te brengen. “Ik was er van overtuigd dat we eerst beter ons huiswerk zouden moeten doen, echt.” Na een korte stilte was het Amély die het woord nam en benadrukte dat ze echt heel graag met Marleen het ouderstel wilde zijn, maar dat zij samen uitgebreid hadden besproken dat ze echt een juridisch ondersteund co-ouderschap/meerouderschap wilden voeren. Voor zover mogelijk, want dat hadden ze nog niet uitgezocht. Maar in ieder geval in de praktijk. “We moeten echter nog best veel uitzoeken en oplossen, want ook de basics van wonen en werken hebben we nog niet helder.” Ze keek ietwat schaapachtig en onzeker naar de rest. Toen was het Toms beurt. Hij behoedzaam doch bevlogen, warm en overtuigend. Hij vertelde dat hij met Stijn had gesproken over het grote huis waar ze nu waren en dat hij van Tante An had geërfd. En hoe ze wilden voorstellen, heel voorzichtig en vrijblijvend natuurlijk, en met bedenktijd, om het appartement onder hun beschikbaar te stellen als woonruimte aan Marleen en Amély, met het kind. Marleen schoot overeind, direct gevolgd door Amély, en ze knuffelden allemaal waarbij er een snikkend maar duidelijk ‘wat fantastisch’ te horen was. “En dat is nog niet alles (grote ogen): het benedenhuis is ook van mij, en ik wil jullie alledrie – jij weet dit ook nog niet lieverd – willen nadenken of we, gezien onze studieachtergronden en werkervaring, gezamenlijk een communicatie- en mediabureau zullen starten. Eerst misschien naast onze huidige banen. Maar dat is dan meteen handig met oppassen op de kleine.” Stijn keek zijn vriend aan met vochtige ogen en de liefde stralend van zijn gezicht. “Wat ben je toch een ongelooflijk fantastische vent!” Hij wurgde Tom bijna in zijn omhelzing, terwijl Marleen en Amély elkaar verbaasd maar zeer enthousiast aankeken.