Aflevering 43

“Pffff, nou, volgens mij hebben we de gemiste work-outs in een keer goedgemaakt: mijn core staat in de fik en mijn bovenbenen trillen gewoon helemaal!” Sven gooide zijn sporttas met een zwiep op het muurtje bij de sportschool en ging er met een houterige beweging en wat verder geklaag zelf naast zitten. Stijn had juist de behoefte om even te blijven staan, omdat híj juist het gevoel had nooit meer overeind te kunnen komen als hij nu ging zitten. Sven pakte zijn proteïnereep en zijn speciale sportdrank uit zijn tas en begon die met bijna ernstig gezicht op te eten en te drinken. Stijn moest erom lachen om zijn beste vriend zo serieus bezig te zien met zijn ‘workout-routine’. “Zal ik je fotograferen voor je insta? Hastaggetje #fitboy? Hashtaggetje #workoutdone?” Sven stak zijn tong uit. “Ik ga hier gewoon goed op, OK…?” “Street talk ook nog!”, plaagde Stijn. “Schijt.” “Wat ben jij, 16…??” “Was het maar waar.” “Écht? Ik zou dus nooit meer tiener willen zijn.” “Hmmm…”, mompelde Sven met volle mond, “Ik wel, had ik eerder met trainen kunnen beginnen. Had ik nu een wasbordje gehad en had ik droog kunnen zijn.” “Meen je dat…?” Sven kwam van het muurtje af. “Auwww, verdorie, mijn benen! En ja, toch wel.”

——-

De volgende ochtend was het zaterdag,  en bij het ontwaken hoorde Stijn de regen tegen het raam kletteren. Hij rekte zich uit om zich eerst weer even op te rollen en daarna langzaam om te draaien. Waar Tom niet lag, maar wel een Babybel met een gelukspoppetje eraan geplakt. Stijn begon helemaal te gloeien van binnen bij de gedachte aan zijn lieverd, die vaak van dit soort kleine dingetjes deed om hem te verrassen. Hij ging rechtop tegen zijn kussen zitten en keek eens rustig om zich heen, terwijl hij aan de rode verpakking van het kaasje zat te frummelen. Ze hadden afgelopen week in twee avonden zijn eigen appartementje definitief uitgeruimd en opgeleverd, wat nauwelijks een uitdaging was geweest, omdat hij er bijna nooit meer kwam en alle spullen die hij nodig had gehad in de loop der tijd toch al hiernaartoe gekomen waren. En tóch voelt het nu anders, bedacht hij. Het hier wonen. Échter. Duidelijker. Fijner. Samen met Tom was hij naar de collega’s van Burgerzaken gelopen, waar de overschrijving een fluitje van een cent bleek en ze een bijzonder hartelijke gelukswens en een lieve knipoog van de wat oudere dame achter de balie hadden gekregen. “En in ieder geval niet vóór mijn pensioen terugkomen met een dramatische wijziging hè?”, had ze gezegd, “Alleen met leuk nieuws!” “In dat geval zult u ons zéker nog zien!”, had Tom met een knipoog gezegd voordat hij zijn arm om Stijn had heengeslagen en hem een zoen op zijn slaap had gegeven. Ze hadden nog net geen applaus geoogst, bedacht Stijn zich lachend, er nu op terugkijkend. Ja, hij voelde zich blij en gelukkig, stelde hij tevreden vast. Alleen, waar zou die man van hem uithangen; hij hoorde nergens iets. Ze moesten de gang er wel inhouden want de dag zou nog lang zijn. ‘Ik moet er zelf dus de gang inhouden’, sprak hij zichzelf toe. Hij klauterde houterig uit bed (‘verhuizen en overdreven sporten’, sprak hij zichzelf toe) en liep naar de douche.

Na toch nog enig haasten zaten ze daarna in de Koffie Korner, samen met Stijns moeder en haar vriendin. Na zijn telefoontje met het ‘nieuwtje’ dat hij nu echt bij Tom was ingetrokken na diens romantische vraag, had Marie José meteen gezegd graag naar het zuiden te komen om dat te vieren met een lunch. Tom zei blij verrast te zijn met haar spontane actie en kijkend naar de kalender hadden ze maar meteen voor deze zaterdag geopteerd, omdat het alleen maar drukker en dus lastiger zou worden. Maria gaf eigenlijk altijd yoga-lessen op zaterdag, maar haar seizoen was nog net niet begonnen, dus dat kwam allemaal goed uit. Sebas had allerlei heerlijks op tafel gezet en met een warme glimlach een mooie fles wijn opengetrokken ‘van het huis’. Waarop Tom nog maar eens herhaalde dat de dames natuurlijk van harte welkom waren geweest bij hun thuis, temeer daar dat eigenlijk de heuglijke aanleiding was. “Ben je mal!”, reageerde Marie José meteen vrolijk: “Het was gewoon de perfécte aanleiding om jullie weer eens even te bezoeken, lekker bij te praten en bovendien is dit toch ook een beetje jullie huis/thuis. Én jullie hebben nog meer te doen vandaag en zitten dus niet te wachten op troep.” Stijn zag Tom glimlachend, geamuseerd en waarderend naar haar kijken, zijn glas pakken en hoorde hem dat vervolgens in een korte toast beamen. Ze spraken uitgebreid bij, met zijn vieren en soms in duo’s, waarbij ze wél vertelden over de zwangerschap van Marije en zorgvuldig níét over die van Marleen en Amély, wél vertelden over het komen inwonen van dit laatste koppel (“Gewéldig goed plan, komen we dan wél bij jullie lunchen”, riep Marie José hartelijk en oprecht enthousiast, zag Stijn) maar weer niet over het bedrijfsidee voor hun vieren. Dat hadden ze gisteravond in bed zo bedacht, waarbij het Stijn wel was gaan duizelen en hij acuut een beetje nerveus was geworden omdat hij bang was het niet goed te onthouden en een fout te maken.

Toen ze enkele uurtjes later weer aan een tafeltje zaten, maar dit keer met een warme drank voor hun neus op Schiphol Plaza en met tegenover zich Laurens en Els, bedacht Stijn dat hij het helemaal niet met zijn moeder over zijn vader had gehad – terwijl hij dat wel van plan was geweest. Bert bleef ergens op de achtergrond in zijn gedachten aan zijn geweten knagen. Wat hij dan precies over hem met zijn moeder had willen bespreken wist hij eigenlijk ook niet, wat hij vervolgens ook weer een verwarrende gedachte vond. Eenmaal naast Tom in het vliegtuig naar Genève bracht hij zijn gevoel onder woorden. Tom, die in gedachten peinzend voor zich uit had zitten staren, luisterde nu aandachtig en nadat Stijn was uitgesproken legde hij een hand op diens been (ruimte voor welke andere beweging was er feitelijk ook niet) en keek Stijn van opzij maar toch recht aan. “Typisch mijn lieve man, om zich over zoiets het hoofd te breken. Mooi, eigenlijk. Natuurlijk houdt Bert je bezig. Mij ook, trouwens… Niet zo actief als bij jou, maar ik snap heel goed wat je bedoelt. Je moeder is bij hem weg, hij wekt geen energieke maar eerder een berustend-verloren indruk en je bent er achtergekomen dat hij niet je biologische vader is. Natúúrlijk houdt dat je bezig, zou ik bijna zeggen. Sorry dat ik dat niet eerder gezien heb. Weet je wat we doen: op korte termijn gaan we bij hem langs en gaan we eens actief bekijken wat we daarmee kunnen, OK?” Stijn keek Tom dankbaar aan en legde zijn hoofd op diens schouder. De enige andere mogelijke beweging. De rest van de vliegreis keuvelde hij met Laurens, die naast hem de krant had zitten lezen en hun gesprek door het motorgeluid niet had gehoord of keurig deed alsof. Stijn vroeg hem wat hij precies verwachtte van het bezoek aan Victor en de afscheidsbijeenkomst op het werk van Tante An. “Ik vind het bijzonder en natuurlijk ook wel wat treurig”, zei Laurens, “Maar dat laatste gevoel is eigenlijk ongepast omdat mijn zuster dat vreselijk zou vinden en nog beláchelijk sentimenteel ook!” Zijn bulderende lach kwam wel degelijk boven het geluid uit. Op de luchthaven van Genève werden ze opgewacht en zeer hartelijk onthaald door Victor Schwarz, de man die met het overlijden van Tante An zijn geliefde had verloren. Net als de vorige keer was hij onberispelijk gekleed en behandelde hij hen als verloren gewaande familie (die hij nu in feite juist gewonnen had, ironisch genoeg, bedacht Stijn zich). Hij informeerde direct of het goed ging met Marije en Dieck, waarop Laurens zich nogmaals verontschuldigde voor de afwezigheid van zijn dochter door een voor haar zeer belangrijke werksessie die ook in het weekend zou duren. “Geen enkel probleem uiteraard”, sprak Victor met begrip en respect, “Angélique zou dat hebben toegejuicht, dat weet ik zeker. Ik vraag me zelfs af of ze deze hele ‘happening’ (hij sprak het plechtig uit) wel op prijs zou hebben gesteld (hij lachte nu wat ondeugend), maar de vorm zou haar hebben aangesproken. Dat zeker. Ik hoop u ook, natuurlijk. Ik ben vriendelijk gepolst en op de hoogte gesteld door het organiserend – en overig vrij jonge! – comité.” Tom keek lachend naar Laurens, zag Stijn. “Saai zal het vast niet zijn, gok ik.”, sprak hij dan ook hardop. “Nee, inderdaad”, reageerde Victor met een glimlach, “Maar kom, vrienden, ik heb een tafel voor ons gereserveerd!”