Aflevering 48

“Maar het zoú best kunnen. Dat wilde ik eigenlijk maar zeggen. Gewoon, als experiment. Om te kijken wat je nu precies voelt. Ik ben er toch bij, ik doe toch ook mee. Hoef je je in ieder geval niet schuldig te voelen. Een veilig experiment.” Stijn keek opzij naar Tom, die er aan het stuur van de zoevende Volvo zoals altijd zelfverzekerd en zeer aantrekkelijk uitzag. Zonnebril op, rustig, volledig in controle, vetrouwingwekkend, superaantrekkelijk. Hij wist inmiddels natuurlijk al lang dat Stijn hem hot vond tijdens het autorijden en dus ook feilloos wanneer hij werd aangestaard, van top tot, nou ja – zoals nu. Hij keek dus opzij, uitdagend over zijn bril heen en zoende Stijn uitdagend door de lucht. “En nee, we stoppen niet even op een stil stukje van een parkeerplaats, ik wil echt aan het eind van de middag in Freiburg zijn.”

Daarop legde Stijn zijn linkerhand plagerig op Toms kruis, wat duidelijk een reactie maar vooral een grote glimlach opleverde. “Wilt u tijdens de rit vooral niet spreken tegen de bestuurder en te allen tijde achter de denkbeeldige streep blijven? Seksuele verleiding is gevaarlijk en strafbaar en zal later op de dag bestraft worden.” Waarop Stijn zachtjes begon te kneden en Tom een kneep boven Stijns linkerknie gaf, precies waar hij dat niet kon hebben. “Pfff”, sputterde die, “Jíj begon!” “Dat is helemaal niet waar!” “Welles, jij zag er weer eens onuitstaanbaar lekker uit tijdens het autorijden.” Tom zond nog een luchtzoen en stak daarna zijn tong uit.

——-

Sebas had eindelijk, zij het met de nodige moeite, het grootste deel van zijn diensten in de Koffie Korner kunnen overnemen. Koos assisteerde hem, waardoor Joris en Stijn niet meer hoefden te helpen. Edith had onder druk van Jolanda eindelijk ook besloten twee weken vrij te nemen – die ze aan een groot tuinproject besloot te besteden, terwijl Jolanda naar haar familie op Bonaire zou vliegen – waarmee de noodzaak voor Stijn om aanwezig te zijn op het Stadhuis ook een beetje vervallen was.

Joris had bovendien aan Sven voorgesteld dat hij wel bij hem in kon komen wonen, dus die waren lekker druk met trutten en ruziemaken, en bovendien werkten Sven en Marleen samen aan een project voor een nieuwe klant voor hun eigen bedrijf. Wat ze voor vertrek nog uitgebreid gevierd hadden, want Tom had erop gestaan om goed bij deze mijlpaal stil te staan. Stijn had duidelijk gezien hoe verrukt en trots hij was op ‘zijn team’ en als een soort pater familias had hij vrijdag op kantoor de champagne geopend. Wat de voorzichtige socialiseringscampagne van Siamees Sissi een flinke setback had bezorgd, want waar het ouwetje het verbazingwekkend goed kon vinden met de kleine Oliver, was de champagnekurk met vreugdekreten ongelukkig samengevallen met letterlijk de eerste verkennende pootjes in het trappenhuis richting het kantoor.

Eenmaal gezeten op het sfeervolle terras van Zum Schwabentörle, met een grote frisse Ganzer voor hun neus, herhaalde Tom nog maar eens wat een genoegen het was dat Duitsland bestond, zodat ze niet via ‘dat vreselijke Frankrijk’ naar Zwitserland hoefden te rijden. Ondanks dat ze beiden compleet waren gevaccineerd, hadden ze ook nog maar een test laten doen die zo lang geldig was dat ze rustig een nachtje hier in de stad konden logeren. Ze hadden een simpele kamer in een ketenhotel aan de rand van het centrum geboekt, maar Tom vond het heerlijk om hen onder te dompelen in echt Duitse omstandigheden. Om zich heen kijkend stelde Stijn vast dat dat goed gelukt was. Hoewel het hoogseizoen was, was het niet bizar druk en het terras had zich gevuld met het brabbelende geluid van culinaire gezelligheid. Families en vriendengroepen deden zich tegoed aan grote borden vol vlees, overgoten met grote glazen bier.

Tom leunde achterover, vouwde zijn handen achter zijn hoofd en glimlachte gelukkig. Althans, zo omschreef Stijn het – hetgeen met een nog grotere lach en een zoen werd beantwoord. Uit gewoonte keek Stijn schielijk opzij of iemand het gezien had. “Relax, dít is past echt Pride. Gewoon jezelf zijn in het dagelijks leven. Mensen wennen er maar aan. Bovendien, die mensen hebben het veel te druk met zichzelf.” Stijn zag inderdaad niemand ook maar íets anders doen, of het moest de jongen zijn die schuin voor ze aan de straatkant alleen aan een tafeltje zat, met een boek op zijn tafel en iPods in. Maar nee, zelfs dat niet, en verder hoorde hij alleen de constante stroom van Duitse Gemütlichkeit.

“Nee, maar nog even serieus”, zei Tom, zijn mond nog halfvol met Käsespätzle. Ze hadden deze regionale specialiteit met water in de mond besteld, samen met een grote salade voor twee. “Als je echt wilt weten wat je nou precies voelt voor Bruno, dan…” Stijn onderbrak hem: “Ik weet echt niet of ik het daar wel over wil hebben. Dat is toch bizar! Ik ben heel blij met jou!” “Maar daar gaat het toch niet om? Ik ook met jou. Dat weet je. Ik zeg het omdat ik zie dat het je, sinds hij zich ineens weer vertoonde en je het – waar ik superblij mee ben – meteen met me deelde, bezig blijft houden. En omdat jij heel open bent geweest wil ik dat ook graag zijn. Dat we dolgelukkig met elkaar zijn hoeft toch niet te betekenen dat we niks kunnen proberen of uitzoeken? Je hebt hem toen uit respect voor mij afgeduwd, en nu stel ik met respect voor jou voor om te overwegen om het nader te onderzoeken. Afspreken met zijn drieën, open kaart, maar kijken.”

Stijn beet nu zijwaarts met zijn tanden op zijn onderlip, zoals altijd wanneer er iets spannends besproken werd. “Het hoeft niet. Maar het kan wel.” “En dan? We spreken af. Bruno vindt het geweldig. Vindt jou vast ook leuk. We hebben een geweldige nacht. En dan is hij verliefd. Wat schieten we daarmee op?” “Nou, dat is dus typisch iets wat we goed met hem moeten bespreken”, zei Tom eenvoudigweg. “Zeg, wil jij dit niet een beetje té graag…?” Stijn keek Tom eens diep in de ogen. Die gaf echter geen krimp. “Ik heb laatst al gezegd dat ik hem niet lelijk vind nee, maar of ik het een leuke vent vind als persoon weet ik natuurlijk niet.” Stijn liet die woorden even bezinken terwijl hij kauwde op een hap heerlijke aardappelsalade. Want een Duitse salade is natuurlijk nooit slechts wat groenvoer.

Met enorme kramp in zijn rechterbeen werd Stijn wakker uit een hele diepe droom over Victor, tante An en een overstroming, waarbij als laatste beeld tante hem uitbundig lachend had aangestaard. Zal wel te maken hebben met het gegeven dat we in Victors huis vakantie gaan vieren, schoot het door hem heen. Wat ook door hem heen schoot was een tweede kramp in dat been, dus opende hij zijn ogen. Zijn hart sloeg even een slag over, want naar beneden kijkend stelde hij vast dat er op een kussen op zijn onderbeen een jongeman lag, die niet Tom was. Op zijn heup voelde hij een hand, een vertrouwde hand, en voorzichtig omkijkend stelde hij vast dat achter hem wel degelijk Tom lag. Zijn brein schoot in overdrive, maar al snel kwam terug wat zich had afgespeeld.

Aan het eind van hun maaltijd had de jongen van schuin voor op het terras zich ineens bij hen vervoegd, hun nog een bier aangeboden en opgebiecht dat hij Nederlands was, hier aan het wandelen was in de streek en eigenlijk – “onbedoeld maar met veel plezier” – hun hele gesprek had gehoord. Hij heette Geert, woonde in Utrecht, werkte als geograaf en had Toms verbazing en Stijns schaamte weggeblazen met een enorme charme, een gulle lach, een openhartig gesprek en uiteindelijk een… spannend voorstel. En spannend, en zeer leuk, was het geweest. De beelden kwamen nu heel levendig terug, en Stijn voelde hoe hij stilletjes in het piepende ochtendlicht van hun verder vrij steriele hotelkamer lag te blozen. Langzaam voelde hij Tom wakker worden, en ook Geert opende zijn ogen en rekte zich omstandig uit. En haalde – goddank – zijn hoofd van Stijns beklemde been.

Geert wist zowaar de mogelijke awkwardness direct uit de kamer te blazen door direct te roepen: “Heb ik die Bruno toch maar mooi verslagen, há!” Waarop ze alledrie in een onbedaarlijk lachbui uitbarstten. Hij stelde bovendien voor om met zijn drieën een stomende douche (en dat werd het!) te nemen en daarna op Kaffee und Kuchen te trakteren ter afscheid. Zo zaten ze een uurtje later bij een Konditorei,nadat ze met blote voeten door de ‘Bächle’ hadden gelopen, waarbij Geert had gewaarschuwd dat ze nu zouden trouwen omdat dat de legende was. “Behalve jullie afluisteren zat ik ook in mijn reisgidsje te lezen, zoals jullie merken!”

Er waren wel zeventien “nou ja, jemig zeg”s, drie geruststellende liefdesbetuigingen en twee bezinepomp-snoepstops voor nodig voordat Stijn enigszins rustig van Tom wilde aannemen dat dit niet het onvermijdelijke einde van hun relatie überhaupt had ingeluid, en de overtuiging weg te nemen dat ze nu bovendien verworden waren tot roekeloze rondseksers met een meer-dan-open relatie. Net voor Zwitserland durfde Tom het dan ook wel aan om te vragen of Stijn het tenminste léúk had gevonden. Na maar vijf sputterende antwoordpogingen en twee enorme blushes was daar dan toch de – weliswaar nog steeds soort van beschaamde – bevestiging.

“Ja. Ja, het was heerlijk. Jazeker. In het begin wat verwarrend. Drie mannen, waar richt je je op. Maar toen ik me eenmaal over durfde te geven, onder jouw leiding en aanmoediging (verlegen blik) was het wel degelijk heel bijzonder. Fijne vent ook echt. Dat hielp natuurlijk. En dat hij had gezegd dat het eenmalig zou zijn gaf het… vrijheid?” Tom knikte nadenkend en legde zijn hand op het bovenbeen van zijn vriend en kneep er liefdevol in ter geruststelling. Hij voelde Stijn ontspannen. Hij kon zichzelf dan ook wel voor zijn hoofd slaan toen hij binnen een minuut daarna dat been enorm voelde verkrampen. Hij had achteloos gezegd dat ze zich – ondanks dat ze condooms hadden gebruikt – zich thuis binnenkort natuurlijk wel even zouden moeten laten testen.