Aflevering 49

“Ik weet gewoon niet of ik zo wil zijn. Nee, dat klinkt echt compleet fout. Ik weet gewoon niet of IK zo ben. Nee… of ik zo wil zijn. Dat klinkt pas écht veroordelend en fout. Aargghhhhh! Of dit is wat bij me past. Nu. Of überhaupt. Of het sowieso niet een glijdende schaal is. Naar… weet ik veel. Ik kan me dit als leefstijl simpelweg niet voorstellen. Als het al een leefstijl is. Het is natuurlijk maar gewoon een onderdeel. Een deel van je leven. Van je seksleven. Dan ook nog maar. Maar ook van je relatie dan, denk ik? Dat het niet meer uitmaakt, ofzo? Dat het inwisselbaar wordt?

Begrijp me goed, niet dat ik dat van of over jou denk, ik weet het zelf gewoon niet… Ik krijg alleen maar een soort irritante mist in mijn hoofd als ik er alleen al over nadenk; aan de ene kant het continue bewustzijn dat ik niemand en ook mezelf niet wil veroordelen, dat het iedereen natuurlijk hartstikke vrijstaat om te doen wat ie wil en dat het vreselijk is dat mensen altijd zo negatief doen over homo’s en vrije seks en dat Pride juist een viering is van wie je bent en de vrijheid om dat te doen zoals je wilt, maar… aan de andere kant het onzekere zelfverwijt dat ik nu alles maar laat gaan waar ik misschien zelf om geef. En dat ik alles op een glijbaan gooi die alles versnelt en eng maakt en dat van al dit soort seks het naar een open relatie en seksclub en sauna’s en SOA’s en drugs en verslaving en weet ik veel leidt. Met anonieme lijven en donkerte en ingevallen gezichten en cynisme en…” Op dit punt begon Stijn onbedaarlijk te huilen.

——-

Tom nam hem gelijk in zijn armen en duwde hen samen richting het bankje dat gelukkig leeg klaarstond in een klein parkje. Hij liet zijn vriend uithuilen met luide halen terwijl hij gebogen voorover zittend zijn armen beschermend om het schokkende hoofd in zijn schoot hield. Voorbijlopende seniore koppels keken heel discreet níét naar hen of gingen juist opvallend duidelijk verder met hun gesprek. “Zwitsers hè”, stelde Tom neutraal voor zichzelf vast. Hij haalde eens diep adem en merkte dat hij ‘slenterbenen’ had gekregen van het wandelgesprek dat ze gevoerd hadden.

Stijn had met nadruk aangegeven dat hij wilde praten tijdens een rondje door het centrum van Lausanne en zeker níét in het huis van Victor, maar het ene rondje was veranderd in drie rondjes omdat er duidelijk heel veel was wat hem dwarszat, zich had opgehoopt en er nu in bijna één ademteug uit moest. Een beetje gedachteloos zat Tom zowel Stijn geruststellend heen en weer te schudden als zijn lippen steeds wat te tuiten, tot hij beweging voelde. Een rood betraand hoofd trok hem mee in zitpositie en keek hem vragend en vol pijn aan. Het enige wat Tom logisch voorkwam was om hen samen in beweging te zetten en over te steken naar het terras van het Mövenpick Hotel. Daar plantte hij Stijn in een comfortabele stoel en bestelde thee met taart, onder het motto: Verdriet kun je ook vieren, zeker als het oplucht. En hij begreep heel goed wat zijn vriend dwarszat. Hij had alleen beloofd om gedurende deze hele zondagmiddagwandeling rustig te luisteren en niets te zeggen tot Stijn uitgepraat was. Na het eerste weekend van hun vakantie – met de spannende nacht met Gerard in Freiburg – hadden ze een wat stille en onhandige week doorgebracht, met wat autoritjes en zwemmen en lezen en lekker koken en genieten van het prachtige huis van Victor aan het meer. En om de wat vastzittende sfeer een beetje op te vrolijken had Tom rondgeneusd en een buitenfilm-festival in Montreux gevonden. Stijn was er daadwerkelijk van opgevrolijkt, ondanks dat de wat alternatieve film slechts in het Frans werd vertoond, maar de atmosfeer en het decor van de stad en hun zitzakken op het plein hadden het bepaald knus gemaakt.

Maar ja, tijdens de pauze waren ze aangesproken door de twee jongens achter hen – Bas en Patrique, een stel dat in de stad woonde en waarvan er eentje dus Nederlandstalig was. Hoe het ook gebeurd was, was het gebeurd: de kennismaking na de wat ongemakkelijke week tussen Stijn en hem was zó goed en soepel, dat ze via de wijntjes na de film op het plein waren overgestapt op cocktails bij de jongens thuis en voordat ze het doorhadden werd het een stomende seksnacht in de werkelijk fantastische slaapkamer annex luxe badkamer. En na het uitslapen en ontbijten was het eigenlijk alweer avond en waren ze … nou ja … verder gegaan waar ze gebleven waren. En deze ochtend waren ze samen uit de armen van de andere boys en uit hun bed geklauterd om snel via de achterdeur en het plein naar de parkeerplaats terug te keren en zo enigszins verward en anoniem het podium te verlaten. Dat heimelijke zat Tom zelf nog het meeste dwars, maar ook hij had weg gewild en niet geweten hoe het anders had gemoeten.

Dus ja. Na een paar flinke slokken thee en een paar dito happen van de taart keken ze elkaar wat schaapachtig aan. Stijn leek adem te halen om verder te gaan met zijn betoog, maar Tom gebaarde liefdevol dat hij iets wilde zeggen en begon aan iets wat aanvankelijk het meeste weghad van de beantwoording van een minister op vervelende Kamervragen. Bij het groeiende ongeloof (of was het onzekerheid?) op Stijns gezicht begon hij echter van zijn lopende zinnen over eenmalig (niet waar, duidelijk), geen halszaak (zijn vriend had er een week pips stil uitgezien en net drie rondjes binnenstad zijn hart over gelucht), echt geen grote betekenis (maar waarom leek het dan ineens hun nieuw ontdekte hobby) en dat veel mensen – gay, straight of wat dan ook – exploreren wat ze leuk vinden (wat een dooddoener) langzaam over te schakelen op mogelijke gewetens- en gevoelskwesties over te schakelen: ze hielden toch van elkaar, ze hadden het veilig gedaan én zonder chems (in tegenstelling tot het andere stel, hij had hier een trotse of dankbare glimlach verwacht, maar nee, slechts opgetrokken wenkbrauwen), het een leidt echt niet zomaar tot het ander, laat staan een ‘leefstijl’ (expres met nadruk en een geruststellende set air quotes), tot ineens als in een flits van helderheid het besef kwam, wat hem vervulde met acute schaamte en warme bezorgdheid. “Je bent bang.”

“Ja Tom, ik ben inderdaad bang. En dan niet eens bang voor een soa, of dat ik zelf verslaaf raak aan seks party’s – al dan niet met drugs, dat zoeken mensen maar uit, of dat ik teveel geniet van seks met meerdere mannen tegelijk. Ik ben bang (zijn stem trilde en klonk hees, maar opvallend vastberaden ineens) dat ik mijn gevoel voor romantiek kwijtraak, dat ik vergeet hoe het is om met jou samen naar de sterren te kijken tegen de bosrand waar je met Duco lag, dat ik ineens geen naïeve dromer meer zal zijn maar een cynische door de wol geverfde homo, dat ik geen ex-student meer ben maar een verzuurde ambtenaar op zoek naar verzetjes, dat ik iemand word of moet zijn die ik helemaal niet bén! Die ik helemaal niet kan zijn! Wil zijn! En ik ben er net zo goed bang voor dat ik zo’n gay wordt die andere gays en mensen in het algemeen de maat gaat nemen en overal een zuur oordeel over heeft, maar ondertussen de hele tijd zijn eigen warrige en inconsequente principes in de strijd gooit om altijd maar met alles weg te komen en dat ik uiteindelijk net zo vurig en verzuurd wordt in zelfsabotage en zelfhaat als al die kerels die ik samen met Sven in de praatgroep zit aan te horen! Ik wil me gewoon heel kinderlijk zitten afvragen of jij me op een dag net zo hard zult verlaten als Sander ooit deed, ‘gewoon’ (ook air quotes) door slinks vreemd te gaan. Ik wil dat dát mijn ergste angst is. Ik wil gewoon niet ouder worden, ik wil jong en onschuldig blijven!”

Nadat er een halve minuut van zinderende stilte was gevolgd, waarin Tom met opkomende grijns naar Stijn zat te kijken, klonk er ineens zacht applaus van het tafeltje schuin achter hen. Toen ze omkeren zagen ze twee oudere heren, waarvan de een zijn hand stevig op de samengevouwen handen van de ander had gelegd.”’Dat is het mooiste wat ik in lange tijd heb gehoord, dankjewel. Wij bedanken u beiden graag door uw rekening voor onze rekening te nemen als u ons dat toestaat.” Onder mompelende dankzegging liepen ze snel het terras af, waarna Tom in Stijns oor fluisterde: “Ik ga voortaan áltijd in een hoek zitten en ik spreek vanaf nu in Zwitserland alleen nog maar Fins!” Ze moesten vreselijk lachen, zeker nadat Stijn had gevraagd of ze nu niet een unieke kans op een uniek kwartetje hadden gemist.

De laatste paar dagen van hun vakantie brachten ze door met wandelen, lunchen en tot slot een bezoek aan Bern. Tom had gezegd dat hij het Frans alweer lang meer dan beu was, en hij leek naar Stijns gevoel ook daadwerkelijk op te klaren van de frisse en opgewekte stemming van het onberispelijke stadje. Het was een prachtige dag, en na een voedzame lunch gingen ze floaten in de Ahr, iets wat veel inwoners schenen te doen. Op de vraag of ze na zoveel eten wel moesten zwemmen antwoordde Tom luchtig dat ze alleen maar met hun gewicht op de stroom gingen hangen en dat het dus perfect uitkwam. En het was inderdaad heerlijk! Met je spullen ingepakt in een waterdichte zak zie je de stad op een heel andere manier, alleen het uitstappen moest met enige kracht via het stevig vastgrijpen van een stok en dan gelijk omhoog klimmen.

Eenmaal op de kant hoorde Stijn zijn telefoon biepen (de zak was dus goed waterdicht, bedacht hij zich), maar het duurde lang voordat hij het ding te pakken had tussen zijn sokken en T-shirt vandaan. “Hey lieve Stijn! Ik weet dat je me gevraagd hebt om je voorlopig even met rust te laten om te kunnen nadenken of je mij nog wilt zien en eventueel ontmoeten.” Zonder dat Stijn het gemerkt had was Tom achter hem komen staan, en die las nu over zijn schouder mee. “En dat wil ik ook graag respecteren, echt. Ik ben alleen zo ontzettend verliefd op je! Dat voelde ik meteen weer in alle heftigheid in de Koffie Korner. En daarna iedere dag. Vandaar dat ik je nu dit bericht stuur. Kunnen we elkaar zien, alsjeblieft? XX Bruno”

Stijn liet zijn telefoon bijna alsnog in de rivier vallen toen Tom langzaam maar nadrukkelijk zei: “Hmm. Dat gaat inderdaad duidelijk wel verder dan wat alleen een paar nachten seks kan oplossen.”