Aflevering 52

“Mijn ouders zullen echt vet flippen als ze erachter komen! Helemaal niks zullen ze ervan begrijpen of willen weten. Ik denk dat mijn moeder heel verdrietig zal kijken, of ik haar hele leven verknal, en mijn vader schopt me compleet het huis uit man! Die gast is zo gestoord als wat! Die vond het eerste vriendje van mijn zus al niks en die heeft hij gewoon weggetreiterd, terwijl dat echt een goede dude was, superchill. En dat was nog gewoon netjes mannetje-vrouwtje. Moet je nagaan als hij ontdekt dat zijn enige zoon al vier jaar een geheime relatie heeft met een vent. Een oudere vent ook nog. Een getrouwde vent. Hij zet me op straat!”

Stijn keek de kring rond of iemand als eerste wilde reageren. Het meisje recht tegenover hem keek met haar mond ietsje open richting Joep, die net zijn hart gelucht had. Vorige keer had zij haar verhaal verteld; ze vreesde dat haar ouders nooit zullen begrijpen dat ze zich aromantisch voelt en nooit met een vriendje thuis zal komen. Maar waar ze echt benauwd voor is, is dat ze ze verdriet zal doen door ze te vertellen dat ze zich überhaupt niet identificeert als vrouw óf man. En dat ze nu voor zichzelf probeert uit te zoeken waar haar dat laat/brengt, in ‘zijn’ en ‘expressie’ en ‘levenspad’. Met juist gevoelige en kwetsbare ouders kon ze zich misschien niet voorstellen dat die ook weleens heel gewelddadig zouden kunnen reageren.

Sven had duidelijk ook even afgewacht of iemand het woord zou nemen. “Het lijkt me sowieso zaak dat je een veilige backup hebt áls je het gaat vertellen. Maar ik vraag me ook af óf je het wel moet vertellen eigenlijk.” Een lange stilte volgde, waarbij Joep zenuwachtig op de achterpoten van zijn stoel heen en weer balanceerde terwijl hij zich aan de rand van de tafel vasthield. “Het is uit. Die valse klootviool heeft me ingeruild voor een mini-me. Ik weet het echt effe niet meer.” Een traan biggelde over zijn wang.

——-

“Dat deed je echt goed. Je hebt eigenlijk iedereen wel voorzien van een bruikbaar idee of een voorzet voor een gesprek of actie. Je voelde gewoon de kracht van de groep groeien.” Stijn zag duidelijk dat Sven superblij was met dit compliment. Hij ging rechter op op zijn Van Moof zitten (Stijn had om deze aankoop moeten grinniken, maar gunde zijn beste vriend deze toevoeging aan zijn rijtje merkproducten van harte), haalde eens diep de zachte herfstlucht in en keek met een glimlach voor zich uit. “Ik heb het dan ook van de meester zelf afgekeken. Je had trouwens helemaal gelijk. Ook dáárbij. Ik heb Joris verwend met een lekkere zelfbereide maaltijd. En eergisteren met een mooie grote plant. En gisteren met een massage met wierook en een paar waxinelichtjes aan. Ik moet gewoon meer inzien en waarderen wat zijn ideeën zijn over een leuke tijd hebben. En weet je: het wás ook echt leuk. Het deed mij ook goed.” Hij sloeg Stijn maar eens op zijn schouder, waardoor deze bijna een scheef geparkeerde gigantisch grote Porsche ramde.

Ze reden het centrum door naar de sportschool, want Sven had al de hele week geroepen dat ze na hun groepssessie bij het COC mooi even een powerrondje eruit konden gooien. Stijn had inmiddels meer zin in een glas rode wijn en een bakje nootjes, maar ze gingen met hun sporttas over de schouder dapper het gebouw in. De knappe portier werkte er helaas al lang niet meer, dus die motivatie was weggevallen. Hij kon zich de naam van de jongen niet eens meer herinneren. In de voor een zaterdagavond rond etenstijd verbazend drukke gym ging Sven als een razende tekeer, en Stijn gunde hem maar wat graag de triomf van het duidelijk fitter zijn. Al die huiselijkheid moest blijkbaar toch even worden gecompenseerd, dacht hij er in zichzelf glimlachend achteraan.

Op de fiets naar het dorp, waar ze op het huis van Laurens en Els pasten – die zowaar een vlucht konden vinden naar Indonesië en binnen een paar dagen vertrokken waren om zich te gaan bekommeren om het ‘geërfde bezit’ – deed hij expres maar eens rustig aan om even na te kunnen denken over wat hij was gaan beschouwen als ‘het vraagstuk-Bruno’. Bij ieder behoorlijk laat antwoord dat hij gaf, meestal ook best kort van stof, had hij steeds een niet aflatende stroom van affectie gekregen en hij hoorde de hoop iedere keer groeien, terwijl zijn eigen gedachten verder begonnen te spinnen. Maar hij moest een keer iets doen aan de situatie en dit was eigenlijk het perfecte moment. Stijn stuurde richting het picknickbankje naast het fietspad, zette zijn fiets tegen de kopse kant en ging zelf op de bank zitten, met zijn speakers op de leuning van de bank. Hij kon zich eigenlijk niet voorstellen dat er überhaupt nog mensen kwamen die hier ooit anders zaten. Meestal namen blowende jongeren bezit van de bank, die vanaf de provinciale weg nét niet goed te zien was. Een ideale plek dus, bedacht hij zich terwijl hij op het belicoontje drukte en om zich heen een flinke hoeveelheid lachgaspatronen zag liggen.

“Hey!”, riep Bruno, na minder dan twee keer overgaan. “Wat fijn dat je belt! Ik wilde zo graag je stem weer horen. Please tell me dat we morgen samen iets gaafs gaan doen!” Kijkend naar drie neerdwarelende esdoornbladeren kon Stijn het niet laten om kort te lachen over zoveel enthousiasme. Hij merkte bovendien dat zijn lijf direct reageerde op de stem van Bruno. “Ehh, nou… dat ligt er eigenlijk een beetje aan…” “Moet ik een kasteel voor je boeken, zoals een echte prins betaamt? Een limo huren zodat ik je in stijl kan verplaatsen ernaartoe? Een schermgevecht met je vent voeren voordat ik je óntvoer?” Stijn schaterde het nu uit, maar probeerde zich toch te concentreren op wat hij bedacht had te gaan zeggen. “Nou, zo dramatisch wordt het niet, want Tóm (nadrukkelijk zijn naam noemen) en ik hebben uitgebreid over je gesproken en híj wil je eigenlijk ook wel graag wat beter leren kennen.” Een verwarde stilte aan de andere kant van de lijn vulde het gebrek aan avondverkeer op de weg vervolgens mooi aan.

“Aahhhh, kouwe handen, gek! Ga weg!”, gilde Stijn en trok het dekbed strak om zich heen. “Niks ervan, die kom ik aan jou warmen; ík ben degene die eerst een rondje om het dorp heeft gejogd en daarna bij de bakker verse broodjes en kaas heeft gehaald bij de bakker. Kom jij maar eens even hier!” En hij begon mummie Stijn uit te pakken en ieder vrijgekomen stukje huid te likken en aan te raken met zijn koude vingers. “Aaawwww, koud, naarling, ga douchen, je bent ijskoud en bovendien compleet bezweet. Gore combi. Het is zondagochtend! Laat me in vrede!” “Ja hoor eens, niet iedereen noemt je prinsje, en verder is het de perfecte combi, want ik ben van plan om het snel warm te krijgen en nog veel bezweter te raken!” Een vrolijk gevecht volgde, overgaand in een stevige vrijsessie. En daarna was het niet alleen de hete douche die voor stoom zorgde, want Tom leek niet te stoppen. Stijn probeerde intussen niet flauw te vallen van genot, terwijl hij zich afvroeg of je onder een warme waterstraal eigenlijk kon zweten.

Pas ruim een uur later zaten ze dan eindelijk aan de verse croissantjes, die perfect knapperig waren en met roomboter en de vers gesneden kaas bepaald hemels smaakten. Tom zat hem broeierig aan te kijken en lachte een kleine grijns. “Zoals je daar zit op die stoel, zit je net zo als de eerste keer in het appartement aan het Piuspark, toen ik je stomdronken had gered uit de Dancing Queen. Beste actie van mijn leven.” “Awww. Is dat waarom ik alle liefde al de hele ochtend voel stromen?” Ook. En je dacht toch niet dat ik jou en mij jouw minnaar laat ontmoeten terwijl we allebei op knappen staan, of wel dan?” Hij gaf Stijn een ondeugende knipoog terwijl hij de borden oppakte en naar de keuken bracht.

Rond een uur of vijf draaide er een indrukwekkende BMW SUV de oprit op. Eruit stapte een – ze moesten het beiden toegeven, naast elkaar hangend voor het raampje in de knik van de trap naar boven – stralende en oogverblindende Bruno uit. Een sportieve chino, een eenvoudig doch stijlvol donker overhemd en blote enkels boven witte sneakers, het geheel letterlijk afgetopt met een antraciete cap. “Als ik hem nou eens helemaal voor míj alleen hou”, opperde Tom, wat hem een duw in zijn zij en een verontwaardigde blik opleverde. “Ja hoor eens, we doen dit sámen, weet je nog?” Stijn duwde zijn vriend lachend naar de voordeur, maar kon het in zijn hoofd niet nalaten om te denken: Waar bén ik aan begonnen…