Aflevering 53

“Ik ben wel echt superblij dat ik dit nog in gang heb kunnen zetten.” Edith liep enthousiast door de dubbele deur die naar een grote ruimte op de eerste verdieping leidde, in het grote huis naast de Dancing Queen. “Fantastisch toch! Kijk nou: je ziet er zo de kleine filmzaal in. Als ik niet word herkozen, ga ik hier gewoon iedere dag zitten genieten!” Ze draaide zich om met een sierlijke beweging en met haar handen in een triomfantelijk gebaar in de lucht. “Niet herkozen…”, stelde Sebas met lichte verbazing. “Nee, dat weet je natuurlijk nooit. Over een paar maanden is het al zover en het hangt altijd van zoveel af.” “Zou je het heel verschrikkelijk vinden?” Edith liep nadenkend terug richting trappenhuis, stapte allerlei losse spullen vermijdend naar beneden en liet haar hand rusten op de houten leuningknop.

“Goede vraag. Ik ben er enorm aan gehecht, maar tegelijkertijd zou ik mijn werk geen seconde missen. Er is zoveel gebeurd en veranderd in de afgelopen jaren. Ik heb het gevoel dat ik een heel nieuw avontuur tegemoet ga.” “Met de Zwitserse Victor zeker?” Ediths lach schalde tegen de lege muren. “Nee, dat toch maar niet geloof ik. Grappig, eigenlijk niet echt meer aan die charmeur gedacht. Nee, ik wil iets actiefs doen, meer ‘hands on’.” “Nou, dan wordt je toch manager van dit nieuwe cultuurcluster?” “Nou bijvoorbeeld! Zul je de gemeenteraad horen; die stelden al zoveel vragen over het gunnen van de schetsfase van het project aan het bureau van Tom en Stijn. Arme Stijn, die zat net nog antwoorden te schrijven op het Stadhuis. Laat het de Raad maar niet horen; mag natuurlijk ook niet. Gelukkig is hij samen met de cultuurcoördinator van de regionale krant, die kan het schandaal dan mooi voorkomen!” Weer schalde er gelach door het pand. Maar nu van twee personen.

——–

Stijn zat nog geen vijfhonderd meter verderop inderdaad te ploeteren op een brief die binnen een uur naar de raadsgriffier moest. Er was eigenlijk helemaal geen inhoudelijk bezwaar op juridisch vlak voor het laten uitvoeren van de eerste opdracht voor het cluster door hun bureau. Het ging immers maar om een uitwerking van ‘positionering, verhaal en functionele impressie’. Hij had het gecheckt bij de gemeentelijke jurist, alleen moest hij nu wel nog een eenvoudige en acceptabele verwoording vinden om het sentiment in de raad breed ten goede te keren. Maar zijn hoofd erbij houden lukte niet erg, want sinds de avond met Bruno waren zijn gedachten één grote rommel. Alle indrukken en gevoelens bleven maar als een film voor zijn geestesoog verschijnen, wat bepaald niet onprettig was, maar wel verwarrend.

Juist op het moment dat hij de ogen van Tom en Bruno voor zich zag op het beslissende moment, kwam Sven zijn werkkamer ingelopen. Met zijn drieën hadden ze besloten om voorlopig júíst Sven even niet te informeren over de stand van zaken. Een besluit dat Stijn nogal dwars zat, omdat hij liever niets meer wilde verbergen voor wie dan ook. Bovendien had hij het idee dat zijn beste vriend toch altijd al dwars door hem heen keek, laat staan als hij iets probeerde te verbergen. Gelukkig was hij te druk met blij zijn over de nieuwe impuls in zijn relatie met Joris om meteen te vragen naar zijn nu ongetwijfeld rood kleurende hoofd. “Ik las in de notulen dat jullie vragen moesten beantwoorden, dus als communicatie-king dacht ik je maar eens even te komen helpen. Je kunt het gebruiken, zo te zien.” Sven haalde zijn hand door Stijns haar, trok een stoel bij en begon meteen met formuleringen te smijten. Stijn kon het tempo maar nauwelijks bijhouden, omdat hij weer die verbaasd-vrolijke blikken van Tom en Bruno voor zich zag. Waar hij direct warme gevoelens van kreeg, wat zorgde voor bloedstuwingen naar allerlei uithoeken van zijn lijf.

Het was uiteindelijk Tom geweest die de voordeur had opengedaan en Bruno hartelijk welkom had geheten in het huis van zijn ouders. Op de lach (die lach!) en verbaasde blik van Bruno had hij spitsvondig gereageerd met: “Sjjjt, mijn ouders slapen, schoenen uit en niet kraken op de trap, dan sneak ik je mijn kamer in.” Stijn had na het raamstaren natuurlijk meteen de huiskamer in moeten lopen om op die manier nonchalant ook naar voren te kunnen komen, maar in plaats daarvan was hij oenig op de trap blijven zitten waardoor het geheel nu helemaal iets wonderlijks kreeg. Zeker toen Bruno – eenmaal binnen – omhoog keek en droogjes zei: “En jij sneakt vooruit? Wordt nog moeilijk om met drie dudes de trap niet te laten kraken!” Samenzweerderig keken ze elkaar alledrie aan of een van hen tóch de voor de hand liggende grap zou maken, maar toen die gelukkig uitbleef opende Bruno zijn armen om zowel Tom als Stijn in een bear hug te nemen. “Dankjewel Tom, om me te ontvangen, en dan ook nog hier. En sowieso, dus. Ik schrok wel een beetje toen Stijn het zei, maar het komt me na enig nadenken heel helder over. Open. Eerlijk. Lief. Zoals ik Stijn ook ken. Integer. Dat zijn waarden die ik respecteer, bewonder en deel.” “Maar je probeert wel mijn vriendje te verleiden.” Bruno had de boys losgelaten en keek een beetje ongemakkelijk richting Tom. “Ja. Of… nee. Ik kan het gewoon niet helpen. Ik heb sterke gevoelens voor hem. Waarvan ik ook niet weet wat ik ermee moet.” Tom gaf hem een lach en een speelse duw. “Ik begrijp je wel. Ik heb dat zelf ook.” En met een uitnodigend gebaar had hij hen alledrie de huiskamer ingeloodst.

De avond die erop gevolgd was kwam Stijn nog altijd als heel verwarrend maar ook heel bijzonder voor. Bruno had een halve banketbakker leeggekocht en presenteerde een enorme doos met allerlei zoete lekkernijen (“Geen idee wat je lekker zou vinden” – knipoog) en dat bleek prachtig aan te sluiten bij de soep die Tom die middag had staan maken, met als uitleg dat ze die anders gewoon lekker de volgende dag konden eten. Ze zaten met kaarsen aan aan tafel en hadden … gewoon een heel mooi en fijn gesprek. Sterker nog, het leek wel alsof ze elkaar al jaren kenden – zo moeiteloos gingen ze gedrieën van superflauwe maar onderhoudende anekdotes (vooral de imitaties die Bruno ten beste gaf van vergaderingen die hij voorzat met alleen maar ICT-droogkloten viel goed bij Tom, die daarop nadeed wat er gebeurde als hij op de redactie het woord cultuurpubliek in de mond nam) tot aan zeer serieuze onderwerpen.

Bruno vertelde niet alleen over zijn vroeg overleden moeder en wat voor leegte dat tussen hem en zijn vader had achtergelaten, maar ook over zijn zoektocht naar wat zijn ultieme droombaan zou zijn en ook nog over hoe Sven tijdens hun studie verliefd op hem was geworden, hoe ongemakkelijk (aha) dat was geweest maar hoe ze toch goede vrienden waren gebleven. Stijn had verteld over hoe hij – nota bene in dit huis – had ontdekt dat zijn vader zijn echte vader niet was en zelfs over de onzekerheid op liefdesvlak die Sander met zijn vreemdgaan had achtergelaten (waarop beide jongens ieder een hand hadden vastgehouden). Daardoor geëmotioneerd vertelde Tom uiteindelijk hoe ongelooflijk blij hij was dat hij Stijn had ontmoet die avond in de Dancing Queen, en van daaruit kwamen ze gedrieën moeiteloos op het verjaarsfeest van Sven – waar ze elkaar voor het eerst hadden gezien. Met een enorm stuk gevuld speculaas in zijn hand wees Tom nu richting Bruno: “Ik vond je maar een kakkineuze mooiboy”. “Misschien is dat ook wel fair”, lachte deze toegevend. “Maar dat is vooral ook een beveiligingsschild.” “Ja, dat zie ik nu ook wel heel anders”, had Tom met rode wangen gezegd. Daarop was hij opgestaan, had Stijn én Bruno mee naar de bank getrokken, waar hij vervolgens als eerste was gaan liggen en de twee boys half naast zich en over zich heen had getrokken.

Na wat voelde als een paar minuten van heerlijk zoenen en knuffelen maar later een uur geweest bleek te zijn, was het Bruno geweest die zich had losgemaakt en rechtop was gaan zitten. “Mijn god, dit is zó vet. Maar ik verbaas mezelf, ik merk dat dit me te snel gaat.” Het was toen dat Stijn een intense blik tussen Tom en Bruno had gezien. Een blik van verstandhouding, een blik van begrijpen en respect. Tom had daarop met zachte stem gevraagd wat hij precies wilde zeggen. “Nou, ik merk aan mezelf dat mijn gevoel voor Stijn zich nu intensiveert maar ook deelt naar jou. Dat had ik helemaal niet verwacht maar vind ik … gewéldig. Alleen wil ik dat liever nu niet rushen met te snel genot.” Hij moest acuut lachen. “En dat uit mijn mond, mijn ex-minnaars zouden dit eens moeten horen. Dit gevoel is groter en verdient meer aandacht en romantiek. Am I making any sense here, of gedraag ik me als een idioot?” Hij keek onzeker van een hoogrode Stijn naar een verhitte maar instemmend knikkende Tom. “Goed gezegd. Ik begin je steeds leuker te vinden.” Een duw en een zoen, waar Stijn hele bijzondere kriebels van in zijn buik kreeg. “Als ik nu eens wegga, maar jullie zeer spoedig uitnodig bij mij – is dat dan een mooi plan?”

“Bijzondere jongen”, zei Tom toen ze samen voor de tweede keer die dag samen onder een hete douche stonden. “Ik vroeg me al af waarom hij na zijn tweede glas wijn niks meer dronk … hij dacht blijkbaar actief na over wat er gebeurde.” Vervolgens nam hij de duidelijk wat overrompelde Stijn in een goede greep en maakte af wat met zijn drieën voorlopig was uitgesteld.