Aflevering 54

“So who should I be paying attention to, again…?” Victor had hierbij met ingespannen gezicht naar Tom geleund, lettend op de klanken van de namen. “Wiiillbûûrrd Gghhhhiessskûh en Robert ten Brriinkkk!” Stijn kon zijn lachen nauwelijks inhouden, om vervolgens droogkloterig op te merken dat Victor die namen toch niet zou horen maar hooguit vooraf – maar nog waarschijnlijker alleen achteraf – zou zien op de aftiteling. Toen de logica daarvan doordrong tot Tom, pakte die een papiertje en schreef de namen op. “Ze worden assistent van Sinterklaas genoemd om kinderen niet in verwarring te brengen.” “Maar dat is toch júíst verwarrend?”, counterde Victor. “Zoals ik ook al niet snap dat hij hier in de stad aankomt en dan ook op tv! Laat staan in weet ik hoeveel andere dorpen en steden in heel Nederland!” “Sommige plaatsen houden de intocht daarom ook een dag later. Het is inderdaad niet logisch, maar dat hoeft ook niet want het is voor kinderen die geloven: het gaat om de magie van die man en zijn helpers die vanuit Spanje pakjes brengen. Zodra ze de truc doorzien geloven ze niet meer; dat is een soort rite de passage hier in ons land – iets dat iedereen zich herinnert.”

Marleen stond naast Stijn te kijken naar het gesprek in het Engels over de goedheiligman en kon behalve een continu gegrinnik ook de gedachte niet onderdrukken of dit nou wel zo’n goed idee was geweest. Maar Victor was na een terloopse opmerking van Tom in een telefoongesprek niet meer te houden geweest en vrijwel meteen in de auto gestapt om hun feest te komen redden. En dat hij dat zéér serieus nam bleek wel uit het feit dat hij nu op het punt stond om in de stad verderop, waar hij bij zijn eerste logeerpartij rondom de begrafenis van Tante An in een hotel had gezeten, naar de twee grote Sinterklaasfilms van dit jaar in de bioscoop daar te gaan. “Ik kan me al helemaal voorstellen hoe het personeel van de Pathé zal kijken als een oudere Engelstalige heer in zijn eentje twee kinderfilms komt bekijken die hij duidelijk niet kan verstaan en waarvan hij in de pauze druk aantekeningen zal zitten maken”, fluisterde Stijn. “Of foto’s gaat zitten maken van de twee Klazen”, vulde Marleen ingehouden grinnikend aan.

——–

Om te grote drukte op de kade bij de kop van het kanaal te voorkomen hadden Marleen en Amély bedacht dat een nachtelijke aankomst het beste zou zijn. Ze hadden de opdracht van de gemeente weten te bemachtigen bij gebrek aan andere belangstellenden en het op sterven na dode Intocht-Comité. Vooral de creatieve kant van Amély kwam fantastisch uit de verf, en Stijn zag haar ogen glinsteren bij het uitdenken van het verhaal en het vormgeven van de gehuurde pakjesboot. Marleen wervelde als een zakenvrouw tussen personen en partijen om alles mogelijk te maken, maar het was duidelijk de inhoudelijke kracht van haar vriendin die alles aan elkaar lijmde. Tom was hiermee duidelijk in zijn nopjes en was duidelijk opgelucht dat nu ieder lid van het bureauteam een natuurlijke rol leek te vinden. Hun nachtelijk gestuntel – want jawel: nu de pieten slechts roetvegen en kleurstippen hadden om hun identiteit te verbergen, bleek de hele bureau- en vriendencrew ideaal, vanwege hun gebrek aan overduidelijke banden met scholen – werd vastgelegd door Toms collega Rob en de vrijdagavond groots gebracht als korte Sinterklaasfilm op de site van de krant.

Enkele brandweermannen- en vrouwen hadden zich meteen bereid getoond om een en ander ’s nachts te begeleiden en ook enkele politiemensen bleken niks te willen missen van dit avontuur. Zelfs de burgemeester kwam om twee uur in de ochtend opdraven om de zogenaamd in de donkere mist verdwaalde Sint een warm welkom te heten. Victors verontruste en verwarde gezicht en dito gemompel bleek precies wat nodig was voor de verhaallijn, alleen bleek de niet perfect gebriefde burgemeester niet goed raad te weten met de slechts “Merkwaardig, merkwaardig…” mompelende gast uit Spanje – iets wat hij wat al te letterlijk had gekopieerd van Robert ten Brink. Maar ook dat kwam de vermeende ontreddering alleen maar ten goede, stelde een zeer tevreden Amély vast. Stijn had vooral lol om de shots waarop zowel hij en Tom als Sven en Joris vaag zichtbaar op de achtergrond stonden te zoenen toen duidelijk was geworden dat de pakjesboot dan uiteindelijk toch aan de juiste kade kon aanmeren. Rob had nadrukkelijk aangegeven die beelden in het eindproduct te handhaven. Het enige nadeel was de snijdende kou geweest, en de daarop volgende blaasontsteking van Marleen.

En nu was dan de grote dag aangebroken. Het filmpje was een daverend succes geworden en boven verwachting vaak bekeken. De basisscholen in de stad hadden volgens verzoek en instructie het verhaal van de verdwaalde Sinterklaas overgenomen, dus iedereen was flink opgehypet voor de happening van vandaag. Er scheen zowaar een zonnetje, zodat de rijtocht met een tot ‘Sintmobiel’ omgevormde lijnbus niet langs al te verkleumde gezinnen hoefde plaats te vinden. Victor stond in de open deuren te lachen en te zwaaien en “Merkwaardig” te mompelen, terwijl pieten Tom, Stijn, Sven, Joris en Edith (die het voor geen goud had willen missen en wel heel vaak in de buurt van de goedheiligman was gesignaleerd tijdens de drukke en vroege ochtend) tekeningen en brieven aanpakten en steeds handig langs Victor in de bus brachten, terwijl ze ook allerlei dansjes en capriolen uithaalden. Joris had met zijn loepzuivere radslag hen allemaal verbaasd en Tom bleek tot Stijns verbazing heel goed een handstand tegen de bus te kunnen doen.

Terwijl hij hem in het oor fluisterde dat hij dat vanavond nog maar eens moest doen, meende hij in een flits Bruno ergens in het publiek te zien. Maar nee, die zou dat risico niet nemen toch, met Sven zo dichtbij en hun afspraak voor morgenavond in Utrecht ook…? Al snel was hij het vergeten, want de bus was inmiddels gearriveerd bij de Dancing Queen. Daar had Amély samen met Koos en Sebas een compleet Sinterklaashuis ingericht, waarvoor mensen voor de rest van de zaterdag en de zondag kaartjes hadden kunnen reserveren. Sebas bestierde als BakkersPiet de pepernotenbakkerij, Koos had een kinderdisco onder zijn hoede, Edith was de BegeleidingsPiet die naast Victor stond (Merkwaardig, kon Stijn niet nalaten steeds te denken) terwijl families op veilige afstand voorbijtrokken in zijn ‘werkkamer’, Sven en Joris bestierden de inpakafdeling (waar alle kinderen een klein gesponsord cadeautje mochten uitzoeken en zelf inpakken). Tom en Stijn controleerden bij de ingang de reserveringen en QR-codes, maakten grapjes met de opgewonden kinderen en deelden knipogen met nu al vermoeid ogende ouders en grootouders.

Toen de eerste grote rij was weggewerkt, stak Tom over naar Stijn om hem even stevig te omhelzen en te zoenen, “Tegen de kou en voor de liefde.” Stijn bibberde even in Toms daarvoor opengeslagen Grote Pietenjas en stak zijn koude handen achter diens rug. “Aarrghhh! Zo kan ik natuurlijk vanavond geen handstand meer voor je doen natuurlijk!” Op diens gemeen schouderophalen stak Stijn zijn handen onder de rand van de Pietenbroekband en warmde zijn handen aan Toms ballen, wat een nieuwe ijselijke kreet uitlokte. Juist toen een represaille zou volgen, klonk ineens een stemmetje van ergens bij hun heupen: “Zijn er nog wel pepernoten?” Ze schoten acuut uit elkaar en in hun rol en verzekerden het kleine meisje dat de bakkerij volop draaide en dat de BakkersPiet haar al verwachtte. Stijn keek een beetje op zijn hoede naar de bijbehorende dame, waarschijnlijk de oma van het meisje, of ze iets zou zeggen van wat ze gezien had. Wat ze ook deed. “Zeer waarheidsgetrouw aan het filmpje van de aankomst, ik vond het prachtig. En zie je dat een kind daar niks van zegt. Ze ziet het niet eens. Gisteren overigens wel, ze riep meteen dat alle pieten duidelijk blij waren dat ze de haven gevonden hadden, dat ze elkaar allemaal omhelsden. Geweldig vond ik dat. Keep up the good work boys, dank voor eindelijk weer een mooie intocht in onze stad.” Ze legde even hand op Toms schouder en kneep Stijn even moederlijk in zijn bovenarm. Toen ze buiten hoorafstand waren zei Stijn expres overdrijvend: “Zij knéép mij!”

“Heel goed, dan hoef ik het niet te doen. Had je nog tegoed.” Stijn wilde net een stap vooruit doen richting Tom toen hij vanachter werd vastgeklemd rond zijn middel en teruggetrokken tegen een warme buik. Het gezicht van Tom ging van verbaasd naar glimlachend en zelfs ronduit glunderend, zelf keek hij verbaasd achterom en recht in de nog stralender ogen van … Bruno. Hij ademde diep uit en leunde nu helemaal tegen de warme buik in de ook al opengeslagen jas  aan (wat een warmte van deze mannen, flitste het door hem heen), terwijl twee armen hem omklemden. “Ik kon het niet laten, sorry. Ik had het filmpje bekeken en wilde jullie even zien bij het vervolg.” “Geen sorry zeggen. Dat is lief!” Op deze woorden sprong Bruno over de loper naar Tom en gaf hem ook een daverende knuffel en een zoen op zijn voorhoofd. Wat hem op gekleurde lippen kwam te staan. “Die was ik nooit meer!” Ze barstten alledrie in lachen uit. “Tot morgenavond dan. Dan kan ik het hopelijk live opnieuw doen. Komen jullie rond achten naar het restaurant? Dat halen jullie toch wel?” Ze bevestigden het, waarna Bruno richting zijn auto vertrok.

Toen ze helemaal gaar en met een rauwe huid van kou en afschmincken bij hun voordeur aan het Piuspark aankwamen, zagen ze een plastic tas aan de voordeur hangen. Tom keek Stijn verbaasd aan, mompelde “Merkwaardig” en pakte het kaartje uit de tas. “Weet niet of het me gelukt is om jullie op een veilige manier live te verrassen, dus hierbij iets wat jullie hopelijk wel bereikt. (Aan alle buren: FOEI, laten hangen!) Geniet er van en tot zeer snel. X” Stijn hing al met zijn neus in het tasje. “Hmmm, verse pepernoten en een echte amandelstaaf!” “Ook helemaal niet suggestief. Maar wel superlief. Zin in morgen. Kom, eerst maak ik je warme choco voor bij die roomboterpik.”