Aflevering 57

“Dus je hebt hem helemaal niet meer gesproken? Hij is gewoon verdwenen?” “Nou, niet kwijt als zodanig, maar hij sluit zich helemaal af en wil niemand zien of spreken. Ik heb uiteindelijk via Bruno een oud-klasgenoot van de middelbare school kunnen bereiken en die heeft in een oude doos een agenda naar boven weten te halen met een klassenlijst met daarop het nummer van Svens ouders, en dat bleek wonder boven wonder nog te werken. Ik die ouders bellen, heel raar want hij heeft het nooit over ze en gaat er volgens mij ook nooit naartoe en dan bel je en moet je zeggen dat je zijn beste vriend bent en dat je graag wilt weten of hun zoon wellicht bij hen is. Geen wonder dat die moeder niet meteen antwoord gaf en tegenvragen begon te stellen. Ze deed heel kortaf en heel afhoudend, maar uiteindelijk gaf ze het nummer van haar zus – omdat ze vermoedde dat hij daar wel eens zou kunnen zijn. Daarnaartoe gebeld; hele aardige vrouw aan de lijn, blij dat ik belde, dat ík dus Stijn was, dat Sven inderdaad bij haar was, a complete hot mess, dat ze op hem zou passen en zeggen dat hij gebeld had maar dat hij zelf niemand wilde of überhaupt kón spreken vanwege alle tranquillizers.”

“Jemig. Wat een verhaal. En jullie weten dus ook niet wat er gebeurd is?” Sebas verschoof in zijn leunstoel en keek naar Tom. “Nee. Sven rende na zijn bekentenis naar buiten en was ook meteen verdwenen, waarop we besloten Joris maar te bellen, maar die was completely lost for words en stamelde alleen maar dat hij Sven nooit meer wilde zien en dat hij het niet meer wist. Ik heb hem nog een paar keer gebeld en we hebben een kaart door de bus gedaan, maar hij reageert nergens op en is ook niet meer op de studio verschenen.” Sebas vouwde zijn handen achter zijn hoofd en zakte onderuit, richting de boekenkasten in het niets starend. “Nou, geen vrolijke Kerst aan die kant dan.”

——-

“Eehhh, nee.” Stijn liep door de rookkamer heen naar de tweede fles rood die op een viltje op het oude, eerbiedwaardige bureau van Egbert stond. “En Marleen was helemaal klaar met die twee, omdat ze nu een heel advies- en communicatietraject voor die natuurstichting helemaal in haar eentje kon afmaken en presenteren, en met mij en Tom had ze het volgens mij al een beetje gehad omdat we steeds weg zijn en ze niet begrijpt waarheen en waarom zij en Amély in het weekend zo vaak op Oliver moesten passen. En dat is waarom ze een ‘natuurhuisje punt en el’ hebben geboekt en de hele Kerst met zijn drieën in the middle of nowhere zijn gaan zitten. Bokken. Ze keek me echt nijdig aan vanmiddag, toen ik opperde om dit weekend Oliver juist uit hun handen te nemen.” “En Rob is met Belinda naar Fuerteventura gevlogen tot in het nieuwe jaar, wat ik hem van harte gun na het ontzettend goede werk dat hij zowel voor de studio als voor de krant-kerstspecial heeft verzet, maar daardoor is het hier op dit moment nou niet echt een feestelijke Kerstborrel bij Connecting Colours ofzo.” Sebas knikte richting Tom en wilde net iets vragen, maar Stijn was hem voor.

“We hadden aangeboden om Edith van het ziekenhuis naar huis te brengen maar we werden afgetroefd door Victor, die haar met pretogen veel zwier en duidelijke instemming heeft ontvoerd naar Lausanne om aan te sterken. Victor vond het een fantastische verrassing, maar wij werden er een beetje door overvallen en stonden eigenlijk nogal voor lul.” Hierbij staarde Tom met toegeknepen ogen over zijn wijnglas. “Sta je daar met de auto van je overleden tante terwijl de vriend van die tante je taxi-klant meeneemt naar het huis waar hij een romance had met diezèlfde tante.” “Mijn baas ook nog”, vulde Stijn aan. “Maar Bart was een en al stralend geluk over zijn verhouding met Kim, dat dan weer wel.” Op de vragende blik van Sebas reageerde Tom simpelweg met: “Een ex van mij die in het ziekenhuis werkt en nu een non-binaire partner heeft – kijk niet zo moeilijk!” Gelukkig kwam er een knipoog bij, waarop Sebas een beetje moest giechelen. “En ik als bi heb een tot voor kort als behoorlijk straight bekendstaande clubeigenaar als vriend. Hij moet nog wel een beetje aan zijn bi-zijn wennen hoor. Ik zag de schrik in zijn ogen toen ik voorzichtig vroeg of ik wellicht mee zou gaan naar het familiediner. Waar trouwens sowieso al teveel mensen komen, maar dat is weer een ander verhaal. Speaking of which, hoe zit dat dan met jullie en…” Maar Stijn had na een flinke teug wijn alweer een volgende storyline ingezet.

“Omdat ik dacht dat we Oliver bij ons zouden hebben, had ik Marie José aangekondigd dat we graag wilden komen lunchen in Zutphen. Maar in plaats van een antwoord of een blijde uitnodiging kreeg ik een gigantisch verhaal te horen over hoe Maria vanuit Drenthe een soort haatcampagne is gestart, waarbij ze haar kinderen als een soort raketmotoren inzet om zoveel mogelijk bagger haar kant op te duwen. Appjes, mailtjes, zelfs post met hele nare teksten vol haat en venijn. Hoe haar gezondheid, huis en yoga-studio compleet zijn geruïneerd door de egoïstische onachtzaamheid van mijn moeder. Ze hadden zelfs een formele brief gestuurd aan haar nieuwe werkgever om eens even uiteen te zetten wat voor achterbaks, asociaal en zelfingenomen secreet ze was en hoe ze daar dachten dat ze ooit voor cliënten zou kunnen zorgen. Gelukkig zijn haar managers en directie niet gek en herkenden ze meteen de tekenen van een haatvendetta. En toen ik probeerde te vragen of ze misschien graag wilde lunchen, leek ze het niet te begrijpen en verontschuldigde ze zich dat ze niet kon omdat ze met Bert hun oude huis gaat uitruimen. Op mijn verbaasde vraag waarom en waar Bert dan gaat wonen antwoordde ze vaag dat het allemaal goedkwam en dat we ons geen zorgen moesten maken en dat ze ons een hele fijne Kerst wenste.” “Waaaatttt?” Sebas zat nu weer rechtop en keek vol ongeloof naar Stijn. “Mijn ouders”, vervolgde Tom, “lieten in reactie op onze suggestie om op Tweede Kerstdag met Oliver langs te komen weten dat ze dan juist Marije, Dieck en Anne hadden gepland (Eerste Kerstdag bij de andere ouders immers) omdat ze de jongens juist op záterdag hadden verwacht, en dat ze samenvoegen in deze tijden niet verantwoord vonden en bovendien heel veel met Marije moesten bespreken over hun bevindingen in Indonesië rondom het geërfde bezit van Tante An slash Egbert. Geen plaats in de herberg in het dorp dus.” “Jee.” Sebas keek nu een beetje bezorgd richting zijn twee vrienden. “Maar hoe gaan jullie dan…”

De deurbel van het appartement ging over en gaf een melding op Stijns telefoon. Hij stond op, liep naar de voordeur van de studio en liet daar iemand binnen. Na wat geschuifel en een gesmoorde lach kwam hij met Bruno terug de kamer in. Tom stond op om een bereknuffel in ontvangst te nemen en zoende zelf Bruno stevig op zijn mond, waarop Sebas acuut begon te hoesten halverwege zijn slok wijn. Tom liep glimlachend op hem toe en klopte vriendelijk op zijn rug en ging op de leuning van de fauteuil zitten. Toen ook Stijn een knuffel onderging en er zelf een gepassioneerde zoen aan toevoegde begon het hoesten opnieuw en klopte Tom maar weer liefdevol op Sebas’ rug. Bruno keek geamuseerd hun kant op en beende met open armen op de fauteuil af. Voordat Sebas zou stikken, remde Tom Bruno af met een grote smile en zei dat ze geen Kerstavond-dode op hun geweten moesten willen hebben. Waarop Bruno braaf in de zetel van Tom ging zitten, in afwachting van wat komen ging.

“Weet je”, begon Tom, “Hoe normaal dingen ook zouden moeten zijn – soms voelen ze ingewikkeld. In dit geval dubbel zelfs, want waarom we dit niet eerder in de groep hebben gegooid is omdat we Sven niet wilden kwetsen. Maar dat riep een soort kettingreactie op. Bruno en Sven waren de beste studiemaatjes, maar Sven was niet echt happy met de move die Bruno op zijn beste vriend Stijn maakte, omdat hij dat nogal lomp en respectloos vond naar mij.” “Wat het ook wel een beetje was, maar ik kon het gewoon niet helpen”, sprak Bruno gespeeld sip richting Sebas. “Precies, en aangezien we zelf ook nog geen idee waar onze nieuwe gevoelens toe zouden leiden wilden we het rustig en respectvol aanpakken. We hadden gepland om het richting en op deze Kerst aan al onze naasten te vertellen, maar zoals je zojuist uitgebreid hebt gehoord kwam dat om allerlei redenen onze naasten niet zo heel erg uit.” “En ik probeer al de hele tijd bij al die rampspoed te vragen hoe júllie dan eigenlijk Kerst gaan vieren maar ik kwam er maar niet tussen!” Sebas gooide expres dramatisch-verontwaardigd zijn handen – en een half glas rode wijn – de lucht in en barstte vervolgens in een lachbui uit.

“Maar ik hoef me dus bepaald geen zorgen te maken begrijp ik”, zei hij een half uur later. “Een throuple, wat gaaf, ik wist helemaal niet dat dat zo heette. Ja, waarom zou dat niet kunnen werken. Méér liefde. En wat een geweldige oplossing voor iets wat aanvankelijk als een probleem overkwam. Jemig. Wat modérn!” Bruno stond op en gaf Sebas een enorme knuffel. “Ik geloof dat de boys gelijk hadden dat – ook al was het, met alle respect, een beetje toeval – dat jij de beste keuze bent om zoiets als dit als eerste aan te vertellen. Dankjewel voor je begrip en warme reactie.” Hoogrood reageerde deze vervolgens: “Ik ben een eind gekomen als buitengesloten kast-bi achter de toog in een bekrompen dorp, en ik ben nog altijd zo blij als een kind dat ik stappen heb gezet om mezelf te bevrijden.” “Zo blij als een kind, dat is het precies”, zei Stijn met een traan in zijn oog, “dat je je leven vorm kunt geven zoals je wilt. En ik voel me zo’n rijk kind met deze mannen.” “Dus lieve Sebas, maak je over deze coole kids maar geen zorgen, ik ga ze deze Kerst overladen met mijn daddy vibes!” Waarop iedereen “brrrrr!””riep maar enorm moest lachen. “Kom, deze daddy geeft ook jou een slinger naar huis en dan neem ik deze twee mee naar mijn men cave!”