Aflevering 58

Met één oog een beetje open oriënteerde Stijn zich op de situatie. Opengeslagen bed naast hem: koud. Achter hem: niks. Kat: niet. Zin om op te staan: ook niet. Alleen in hun bed aan het Piuspark. Hij draaide maar eens op zijn rug en duwde Toms kussen onder zijn hoofd om wat comfortabeler te liggen. Want peinzen gaat sowieso niet als je ongemakkelijk ligt. Hij lag bij nader inzien eigenlijk alleen planken van het plafond te tellen, zoals wel vaker als hij zenuwachtig was. Of ergens niet uitkwam. Overgeschilderde planken, ook lelijk eigenlijk; waarom hebben ze dat saaie wit nog nooit vervangen door iets anders? Sterker nog, bij de verbouwing na het overlijden van Tante An hadden de schilders het zeer keurig ópnieuw overgeschilderd. Saai. Zou ook geen woontijdschrift halen. Maar ja, wat voor kleur zonder dat het hokkerig wordt? Bovendien, wat maken die planken ook uit? Met een woest gebaar gooide hij het dekbed opzij, liep met een odol (en hoezo dat nou weer?) richting douche en ging expres onder een ijskoude straal staan. Gillend en vloekend werd dat al snel een hele warme straal, wat ook al een dom idee was want nu stond hij te zweten onder de douche, mét hoofdpijn. Zich afdrogend besloot hij dan ook dat als 2022 zó’n jaar ging worden, hij het ging overslaan. Tweede weekend en nu voelt het al als een never ending story. Lekker dan.

Beneden in hun appartement lag Sisi languit op het giga-poezenbed dat tegen een radiator aan de voorzijde hing. Een kleine audiëntie werd getolereerd, maar na enig gekriebel en nadat Stijn zijn hoofd lekker in het opgerolde warme kattenlijf had geduwd, werd duidelijk aangegeven – zoals alleen Siamezen dat kunnen – dat het allemaal wel lang genoeg had geduurd. Dank u en tot kijk als ik eten wens. Op dat moment kwam Tom de trap op hollen, zwaaide de deur open en legde verse croissants en broodjes op de eettafel. Hij opende zijn armen en keek met een grote grijns naar Stijn terwijl hij op hem af liep. “Nee, bah, zweet!” “Lekker toch, vers mannenzweet, van eerlijke inspanning?” “Enig, hup, douchen jij! Ik heb alles klaar als jij terug bent. Dat moeten we snel naar Zutphen en vanavond naar de Dancing Queen voor de livestream. Dus opschieten!” Tom kwam nogmaals dichterbij staan en fluisterde zwoel: “Heerlijk als je zo bazig bent.” Stijn gooide zijn armen in de lucht, vergezeld van een “Aargghhhhh!”

——-

Eenmaal in de Volvo op pad naar Zutphen belde Bruno. Ze keken elkaar aan, enigszins verbaasd, aangezien hun vriend in Oostenrijk was en rond dit tijdstip toch wel met zijn zus en zwager op de lange latten zou staan. Via de speaker klonk echter zijn warme stem, wat Stijns stemming direct deed verbeteren. “Hey lieve mannen! Groeten uit een suikerzoet wit landschap. Ik heb er al twee mooie afdalingen opzitten. Wilde even jullie stemmen horen.” “Awwww”, klonk het in koor. Bruno lachte zijn diepe, hikkende lach. “Maar ik heb ook nog iets anders gedaan, omdat ik, na jullie terugmelding over het nog steeds geen contact met Sven kunnen krijgen, dat wel als een soort taak voor mezelf had opgevat. Zijn mobiel neemt hij dus inderdaad niet op, maar via dat nummer van zijn tante heb ik gisteravond net zolang charmant gezeurd dat ze hem dat toestel gewoon in de handen drukte.

Ik heb gezegd dat we ooit toch echt goede maatjes waren en dat ik bezorgd ben en wat dingen helder wilde hebben. Om jullie positie wat makkelijker te maken heb ik hem over ons drieën verteld. Ik hoop niet dat ik voor mijn beurt sprak maar dit vond ik de koninklijke weg. Uiteindelijk murmelde hij dat ie dat inmiddels wel doorhad na die verspreking in het ziekenhuis en wat logisch nadenken, en ook dat hij dat ingewikkeld vond maar vooral ook dat hij vond dat zijn recht van spreken wel verlopen was. Waarop ik hem maar gewoon op de man af zei dat ik vond dat hij aan het kloten is en waarom hij Joris nou heeft bedrogen. Het duurde echt heel veel gehuil en zelfverwijt voor hij überhaupt iets kon of wilde zeggen, maar uiteindelijk zei hij dat hij vanavond wel degelijk zelf en live aanwezig zal zijn en het eerst en vooral persoonlijk met Stijn wil bespreken. Met jou dus, lieverd.” Weer die hikkende lach. “Ja, hoe zeg je zoiets tegen één van je lovers waar ook de andere bij is? Tom, lach me niet uit!”

Marie José knuffelde hen allebei bijkans dood, maar ze keek levenslustig uit haar ogen ondanks alle ellende die Maria veroorzaakt had. “Ach, die gefrustreerde trut! Gelukkig geloofden ze er helemaal niks van op mijn werk en waren ze zelfs meteen bereid om Juridische Zaken in te schakelen indien nodig. Dus vergeet dat mens, dat doe ik ook.” Amper waren ze bekomen van deze puntige bewoordingen of de volgende verrassing kwam, want of het nooit anders was geweest kwam Bert de kamer binnenlopen met allerlei heerlijks van een blijkbaar beroemde traiteur in het stadje. “Hey mannen, wat fijn dat jullie er zijn, goed om jullie te zien”, bromde hij, zoals altijd wat ongemakkelijk doch goedmoedig.

Bert ging vervolgens zeer relaxed de tafel dekken waaraan ze zaten en Tom keek geamuseerd naar Stijn, terwijl hij haast onzichtbaar zijn schouders ophaalde. Het viel Stijn op dat ook zijn vader een zeker plezier uitstraalde, en na dit hele tafereel nog even te hebben gadegeslagen terwijl zijn moeder nog wat rebbelde over die vreselijke jongens van Maria, vroeg hij dan ook maar eens: “Zei je nou dat jullie het huis in Pijnacker hebben leeggeruimd? Maar waarom, en waar woont Bert nu dan?” Zijn moeder keek heel even verstoord door de onderbreking van haar verhaal, maar klaarde daarna snel op en keek de drie aanwezige mannen nadrukkelijk een voor een aan. “Zal ik?” Bert knikte goedmoedig. “Nou, weet je wat het is lieverd, lieverds: ik ehh, ben een verhouding begonnen met je vader.”

Daarna begon ze tegelijkertijd nerveus en opgelucht te lachen met gierende uithalen, tot tranen aan toe, terwijl ze van Stijn naar Tom keek en weer terug. “Ja, het klinkt bespottelijk als je het zo zegt, maar het is echt zo. Gedurende het haastig verhuizen vanuit Drenthe en het klussen hier, realiseerden we ineens hoeveel lol we hadden samen. En dat we geen woorden nodig hadden bij wat we deden en bedoelden.” Nu vulde Bert aan: “En we zijn allebei flink veranderd en daarop besloten we om die Vinex-woning te gelde te maken – je moeder was niet de enige die er daar helemaal klaar mee was. Het uitruimen was bevrijdend en verbindend, ik kan mijn werk vanuit waar dan ook doen, we hebben het geld via mijn bedrijf en op advies van de bank even geparkeerd zonder dat de belasting het meteen komt halen, en je moeder was bepaald welwillend om mij voorlopig hier te laten verblijven.” “We voelen ons vrij!”, jubelde Marie José nog.

Weer op de weg naar het zuiden waren ze allebei lange tijd stil. “Die zag ik niet aankomen”, zei Tom uiteindelijk. “Gaat het, je ziet een beetje pips.” “Jawel, alleen had ik dit ook bepaald niet verwacht. Allemachtig. Maar als ik het zo eens bekijk… het is waar wat ze zeiden: ze zíjn allebei ook behoorlijk veranderd. Als ik denk aan mijn ouders vóór de breuk: jemig, wat een wereld van verschil. Mijn moeder haar situatie zat en ongelukkig. Bert, mijn vader, daarna ingezakt en doelloos en ontredderd. Maar ik zie nu twee ontwaakte en best leuke mensen. Ik vind het wel knap eigenlijk. In een klein romantisch huisje in een oude binnenstad. Was ik zo maar opgegroeid! In plaats van in dat k*t-Pijnacker!” “Hahaaa! Ja, daar zeg je zowat. Ik kan me zo’n Randstedelijke nieuwbouw-ellende al helemaal niet voorstellen natuurlijk. Ik bedenk me wel net dat het heel wat makkelijker zal zijn om je ouders over ons en Bruno te vertellen. Vernieuwende vormen past ze wel, geloof ik.” Hij knipoogde maar eens. “Heb je Marleen nou al een keer goed aan de lijn gehad?”

“Nee, ze zijn dus meteen doorgegaan naar Amély’s ouders in Groningen, en ik vond haar nog steeds kil klinken. Ze zei wel eerlijk dat ze zich moe en een beetje overwerkt voelde, maar zij vroeg niet door en ik voelde geen durf en ruimte om door te pakken.” “Nou ja, vanaf maandag zijn ze er weer, dus dan zullen we eens proberen de lucht te klaren, op professioneel en privéniveau. Het zijn ook rare tijden. En dan hebben we de kwestie Sven en Joris natuurlijk nog… blijven die in het bedrijf…?” “Geen idee! Waarom maakt iedereen het zo ingewikkeld? Ik krijg er een staart van zo langzamerhand. Alsof we ons moeten verontschuldigen of schamen ofzo. En ik mis Oliver. Heel erg.” “Ja”, verzuchtte Tom, “Ik ook, maar we zullen dit met tact en geduld moeten oppakken.”

Hij fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij parkeerde bij de Dancing Queen, waar Koos een aantal lokale bands bijeen had gebracht om via stream het contact met het publiek niet helemaal te verliezen. En om het nieuwe cultuurcluster alvast een beetje als concept in de spotlight te zetten. Tom zou daarvoor Sven kort gaan interviewen ergens tussendoor. Journalist bevraagt communicatiemedewerker van gemeente. Net echt. Maar direct bij binnenkomst zagen ze al dat dat weleens een probleem kon worden. Sven zat met zijn gezicht in zijn handen weggedoken, de houding waarin hij wel leek bevroren de afgelopen tijd. Sebas kwam even discreet zeggen dat dit sinds zijn binnenkomst zo was geweest en dat hij uiteraard niks over hen en Bruno had verteld – waarop Tom hem vertelde dat Bruno dat inmiddels had opgelost, waar Sebas duidelijk opgelucht over bleek – en dat Koos hem niet naar het podium had weten te krijgen voor de soundcheck. “Well, wish me luck.” Zowel Sebas als Tom gaven Stijn een bemoedigend klopje, waarna hij naar het hoopje ‘beste vriend’ toe liep. “Hey Sven, kom, dan gaan we even in het kantoortje zitten.”

Hij moest hem zowat overeind hijsen, maar hij kreeg wel een dankbare betraande blik. Eenmaal op de bank in het rommelige hok van Koos vroeg Stijn of Sven nu eindelijk wilde vertellen wat hier nu eigenlijk allemaal aan de hand was. “Oowww mijn God, Stijn, het is allemaal zo erruugggg.” “Je bent weg bij Joris omdat je hem hebt bedrogen.” “Jaaa, fuhschrikkukullluukkk, dat heeft die lieverd ook helemaal niet verdiend, maahaaar ik snap compleet dat hij me niet meer wil zien.” Hij ging nu gelukkig iets rechterop zitten, zodat Stijn hem hopelijk beter kon verstaan. Een flinke snik. “Ik heb hem verteld wat ik gedaan had. Natuurlijk heeft ie me buiten gezet.” “Was het een bekende van jullie met wie je vreemdging?” “Nee. Oh Stijn, ik weet dat je woest gaat worden. Het was…” – hele diepe ademhaling en bange blik – “…die jongen uit onze praatgroep, die lieve Syrische jongen die nog niet goed Nederlands spreekt. Junaid.”

“Jezus Sven, maar die is zéstien! En hebben we bij hoge uitzondering in de groep gelaten omdat hij dat zo graag wilde en zijn caseworker van de gemeente dat een goed idee vond.” “Ik weet het. Ik weet het.” Stijn staarde hem nu met grote ogen aan. “En het is nog erger”, vulde Sven aan. “Die caseworker is erachter gekomen, heeft Junaid het meteen uit laten maken met mij, waarna hij vervolgens ineens of onder druk van iemand is gaan vertellen dat ik niet alleen ouder ben maar hem ook heb misleid en gedwongen.” Stijn voelde zich duizelig worden en keek vol ongeloof, maar Sven was nog niet klaar. “Er is een aanklacht ingediend, en ik durf het bijna niet te zeggen maar ik was zo bang… die heb ik op het secretariaat van het COC uit de post gevist en vernietigd.”

Wankelend van ontzetting bereikte Stijn nog net het toilet, waar zijn maag zich omdraaide terwijl hij boven de pot hing en hij al het lekkers van de traiteur in zure vorm zijn lichaam in rap tempo voelde verlaten.