Aflevering 59

Stijn probeerde allerlei subtiele signalen te verzinnen om Junaid enigszins een vertrouwd gevoel te geven, maar hij realiseerde zich bij iedere optie die hij overwoog dat het misplaatst zou zijn of verkeerd over kon komen. Daarom keek hij nog maar eens vriendelijk doch bedeesd in de richting van Annechien, de caseworker die het na een korte kennismaking nog zo’n goed idee had gevonden om haar protegé hier aan de praatgroep deel te laten nemen. Maar op zijn poging tot non-verbale communicatie kwam dezelfde taal terug, maar dan in de vorm van een mond in een boze streep. Als Elly nou maar op zou schieten; het kwam toch al zo onprofessioneel over dat ze al een half jaar geen voorzitter meer hadden. Nou, de bestuurssecretaris moest dit net zo goed kunnen. Bovendien was Elly in het dagelijks leven hoofd van een basisschool, dus conflicten met kinderen en volwassenen moesten toch wel haar specialiteit zijn.

Nog geen twee minuten later kwam ze gelukkig binnen, met twee fietstassen, een poncho aan en een fietslampje dat niet uit wilde. Stijn stond onmiddellijk op om een en ander uit haar handen te nemen (een mooie gelegenheid om zijn vriendelijkheid en zorgzaamheid nog eens te benadrukken, hoopte hij) en om haar veilig naar de beoogde stoel te loodsen en te voorzien van een koffie uit de kan die hij had gevuld. Op zijn vraag of Annechien nu wellicht ook een kopje wilde kreeg hij de boze streep en een lichte hoofdknik naar het nog onaangeroerde glaasje water. Gelukkig wilde Junaid nog wel een thee-refill, met veel suiker. Ju need it, kon Stijn niet nalaten te denken.

——-

“Ten eerste wil ik natuurlijk benadrukken”, begon Elly, “dat wij als COC het vreselijk vinden wat er is gebeurd, met name richting jou, Jounaid. Ik begrijp dat ik in het Nederlands kan verdergaan?” “Zeker kan dat, Sven heeft me daar heel goed mee geholpen!” Elly gaf geen krimp, Annechien keek echter verbaasd en vermanend naar Jounaid en Stijn kon een verbaasde glimlach niet onderdrukken. “Onder onze hoede had het natuurlijk nooit mogen gebeuren dat je vertrouwen op de proef werd gesteld doordat een van onze groepsleiders je heeft verleid tot een intiem samenzijn. Je bent minderjarig, was onder zijn hoede en dan is dat niets minder dan zeer ongepast.” Stijn zag Jounaid op een papiertje turen, maar hij kon onmogelijk zien wat er op was gekriebeld. Wel wist hij vrij zeker dat het niet het handschrift van Sven was. “Dat vervolgens de aanklacht ons niet heeft bereikt door bewust ingrijpen van deze zelfde medewerker is natuurlijk echt problematisch. Voor dit alles onze welgemeende excuses. Graag hoor ik nu uw voorgenomen stappen.”

“Nou,” begon Annechien met een snelle blik op Stijn, “ik ben van mening dat hier echt willens en wetens misbruik is gemaakt van de onschuld van een kwetsbare migrant, en wij zijn van plan om dit voor de rechter te brengen. Wij nemen dit als sociale dienst van de gemeente hoog op.” “Het jeugdwerk is toch aan- en uitbesteed?” Annechien keek Stijn nu ijzig aan. “Maar dat maakt voor de inhoud van de zaak geen enkel verschil.” “Voor de rechter? Als met court and laywer enzo?” vroeg Junaid nu. De boze streep richtte zich nu op hem. “Daar hebben we het toch over gehad?” “Ja, dat dit niet goed was. Maar ik wil hem geen pijn doen.” (Hij keek nu op het blaadje) “Het was een heel prettig contact.” Annechien keek nu naar hem alsof hij was veranderd in een trol. “Hij heeft me met veel geholpen: met de taal, met hoe dingen werken in Nederland. En hij is heel lief. Ik wilde het ook.” “Moet je dat van hem zeggen?!?” “Nee, ik heb het opgezocht omdat ik het goed wilde zeggen.” Stijn zag Elly heel subtiel opgelucht ademhalen en hoorde Annechien een raar soort hikgeluidje maken. “Nou, dan kunnen we dit overleg wel stoppen, maar aangezien menéér Sven wel degelijk ambtenaar is zal ik er binnen de gemeente voor zorgen dat er maatregelen volgen.” En geheel onprofessioneel stoof ze naar naar buiten en liet met name een verwarde Jounaid achter.

“Zei ze dat echt? Dat ze dacht dat hij dat van Sven op een papiertje had meegekregen? Jezus, wat een trut. En is het waar dat ze het hem binnen de gemeente iets kan maken?” Tom leunde voorover over de grote tafel achterin de Koffie Korner. “Welnee”, sprong Edith meteen in. “Natuurlijk is het niet fraai, maar er is helemaal geen zaak. Twintiger heeft onbedoelde affaire met minderjarige asielzoeker, maar deze verklaart desgevraagd eerder te balen dat het uit is dan dat het hem heeft beschadigd.” Stijn was binnengevallen bij een overleg over het cultuurcluster, wat een beetje clandestien aanvoelde in een gesloten koffiebar, maar alleen zo paste het in ieders agenda. Tom was ook die kant opgegaan na Stijns appje over het verloop. “Wat wel moet gebeuren is dat Sven het zelf meldt aan zijn manager en die moet het in vertrouwen kortsluiten de gemeentesecretaris. Mais c’est tout!” Sinds haar verblijf bij Victor kwamen er nogal eens Franse uitdrukkingen voorbij.

“Pffff.” Nu áchterover leunend keek Tom met een frons voor zich uit. “Daar ben ik op zich blij om… maar het is wel een rotzooi zo. Hij is zelf nergens meer komen werken, daardoor zijn we ook Joris kwijt lijkt het… en dan heb ik het nog niet over ‘Het Boze Duo’…” Sebas keek vragend richting Stijn, die inhaakte met: “Nee, het is nog niet echt lekker geland.” Op de nu vragende blikken van Koos en Edith sprong Tom in met de mededeling dat ze nu samen een relatie hebben met Bruno, en dat Marleen not amused is over de lange geheimhouding en hun volgens haar afgenomen tijd en interesse(!) in Oliver en dat Stijn en hijzelf ook een beetje de indruk hebben dat ze het gewoon niet zo OK vindt, een throuple. “Marleen die iets te ver vindt gaan? Belachelijk, dat zijn gewoon hormonen. Ze moet zich niet zo aanstellen. Zal ik eens met haar praten?” “Nee nee, Edith, heel lief, maar dat moet ik… moeten we toch echt zelf doen.” Edith keek Stijn moederlijk aan (vond hij ineens) en vervolgde: “Maar gefeliciteerd! Met Bruno! Ik kan me er van alles bij voorstellen! Drie mooie mannen bij elkaar.” “Maar jij kent hem toch helemaal niet?” “O, jij dacht dat Victor en ik die puzzel nog niet gelegd hadden? Ik was in de Sinterklaaskerk op weg naar jullie met een huishoudelijke mededeling maar stopte abrupt toen ik jullie zag en hoorde praten!” “Pfiewiew!”, floot Koos. Waarbij het even in het midden bleef op hij de schranderheid van Edith of de drie lekkere mannen bij elkaar bedoelde. Sebas kreeg hoe dan ook een stevig roze kleur op de wangen.

“Mist en donker, ik zie verdorie geen ene moer!” Stijn zei maar niks terug en trapte braaf achter Tom aan, die er ondanks de kille weersomstandigheden flink de vaart inhield en met boze trappen (dacht hij te herkennen) duidelijk zo snel mogelijk op het Piuspark wilde zijn. Er volgde nog meer gemopper bij het manoeuvreren met de fietsen en een diepe zucht toen de studio – opnieuw – donker en leeg bleek. Toen ze samen richting de benedendeur van het trappenhuis wilden lopen, ging echter bovenaan de grote interne trap de deur open. “Heren, waar gaat dat heen? Kom eens snel naar boven – ik weet het, in tv-shows moet dat altijd andersom – maar jullie prijzen bevinden zich hier.” “Bruno…?!?” Tom holde de trap uit en viel hem diep in zijn armen en begon te snikken. Waarop Bruno verbaasd maar warm naar Stijn keek, die nu ook boven was en in de hug werd betrokken. Daarna draaide Bruno het hele groepje om, richting het licht.

Langzaam maakten ze hun hoofden en gezichten van hun vriend los en keken recht in de grote kamer van Amély en Marleen. Waarbij de laatste meteen op Stijn afkwam, hem een zoen op de wang plantte en hem meteen Oliver in de handen drukte. “Neem jij die dreindreumes maar eens ff over, volgens mij heeft hij even een vader nodig.” Stijn rook meteen de heerlijke geur van hun kereltje, maar ook iets anders. Hij keek op en zag aan de grote tafel Amély en Joris (…) bezig met een raclette-stel. Omkijkend stelde hij vast dat hij Tom nog zelden zo verbaasd had gezien, en blijkbaar had ook Bruno dit aangevoeld, want deze duwde hem vooruit en dirigeerde hem in een van de heerlijke keukenstoelen.

“Maar.. hoe.. wa–“ Verder kwam hij niet, want Bruno legde zijn vinger op Toms lippen en plantte een zoen op zijn haar. Stijn keek daarop geschrokken naar Marleen, maar die riep alleen maar vrolijk: “Dan wil ik er ook een!”, wat ook geschiedde. Stijn liep met Oliver op zijn arm naar Joris,  waarna ze elkaar even peilend maar meteen daarna herkennend vriendschappelijk aankeken. “Wat fijn dat je er bent.” “Ik was er veel te lang niet, zul je bedoelen”, antwoordde Joris. “Maar om het goed te maken bereid ik mijn beroemde Alpenrecept, op deze koude dag.” Marleen kwam bij hen staan. “En voor de rest mag je dat geweldige derde wiel daar (een “Heeyy!” van Bruno werd gevolgd door een luchtzoen terug van Marleen) bedanken, want die heeft ons de afgelopen dagen op vriendelijk doch vastberade wijze wat sense ingepraat. Sorry lieverd, ik had niet zo raar moeten doen.” En op haar pruillip begon Oliver onbedaarlijk te lachen.

“Hèhè, kan ik eindelijk ook eens hier in dat herenhuis slapen.” Bruno rolde zich tegen Stijn aan en trok met zijn lange arm Toms heup dichter tegen Stijn aan. “Wie heeft het over slapen?” klonk het vanaf de voorkant van het treintje. “Ik”, antwoordde Bruno. “Ik vind dat ik nu mag bijkomen van mijn goede daden.” Hij grinnikte, terwijl Stijn zich naar hem omdraaide. “Je bent een enorme lieverd, dankjewel.” “Enorm, hoor ik dat goed?” Bruno pakte het kussen onder zijn hoofd vandaan en gaf Tom er een enorme dreun mee.