Aflevering 64

“Het lijkt wel een ‘stare you down contest’ zeg. Alsof ze een familievete van generaties uit te vechten hebben. Terwijl we toch voor ogen hebben dat ze ooit gaan trouwen.” Marije gaf Anne maar even aan Dieck, die haar meenam het achterterras op. “Er is wel echt heel veel fout aan die zin en aan dat hele concept hoor zus.” Tom had op zijn beurt Oliver even bij Stijn op schoot gezet. “Jongetje en meisje. Toekomst. Trouwen. Pfff.” “Nou, dat zou toch leuk zijn – bovendien heb jij dat zelf gezegd toen we pa en ma vertelden dat we zwanger waren. En het kán nog ook, omdat ze geen bloed van elkaar zijn.” “Allemachtig, blijf je grossieren in vreselijke uitdrukkingen vandaag?” Tom stond op en liep naar het toilet. “Wat is er met hem aan de hand?” vroeg Marije, terwijl ze haar hoofd achter Tom aan bewoog. ‘Nou, niet veel, maar jij zit burgertruttiger dan ooit irritant uit je nek te lullen;’ maar in plaats van die duidelijk broodnodige dosis eerlijkheid koos Stijn maar voor een betekenisloos glimlachje en hielp hij Marije om de spullen van Anne in te pakken.

Nadat ze vertrokken waren leunde Tom zuchtend achterover. Sebas had twee smoothies neergezet en Stijn liet eerst Oliver maar een paar slokken drinken omdat dat Altijd Zeer Belangrijk Was. Daarna verloor deze zijn interesse en keek weer verder naar zijn filmpje op Stijns telefoon. “Ze zeurt zo. Allemachtig. En ik heb die arme Dieck nog nooit zo nerveus gezien als de afgelopen tijd. Wat zit die zus van mij toch dwars?” “Misschien valt het haar toch allemaal niet zo mee? Anne is ook wel een bewerkelijk kind moet ik zeggen. En wij hebben Oliver natuurlijk met zijn vieren. Vijven.” “Ja, waar is die dappere strijder van ons? Zou hij de nieuwe collega’s inmiddels al genoeg gepest hebben? Die training is nu toch voorbij?” “Ja, kreeg net een appje van hem. Hij had juist Oscar de snelweg op gedirigeerd. Richting Paviljoen Piuspark.” “Ja, nu hij partner in de firma is, zijn we allemaal personeel. Wij de zorg, Oscar de chauffeur.” Stijn moest erom giechelen. “Ja, ons Ruun laat zich niet door een gebroken pols weerhouden van zijn normale leven.”

——-

“Nou, misschien is directeur worden van het Cultuurgebouw dus toch niet zo’n stom idee.” Stijn zat in één van de stoelen aan de vergadertafel in de kamer van Edith. Ze zat te draaien in haar bureaustoel en keek met een vinger aan haar lip en haar ellebogen op de steunen wat peinzend voor zich uit. De gemeenteraadsverkiezingen hadden met name veel winst laten zien voor links, met een stabilisatie voor het politiek midden – inclusief haar lokale partij. Een tweede periode zat er gezien de voorspoedige onderhandelingen niet in en voor de zetels in de raad waren er prima (nieuwe) mensen. Stijn had het er al met Tom over gehad, hoe hij baalde van het vooruitzicht om wéér een nieuwe baas te krijgen. Tom had nog maar eens geduldig uitgelegd dat hij er de vorige keer ook zo tegenop had gezien na het vertrek van Theo, en dat het er nu eenmaal bij hoorde. Bovendien had de meest waarschijnlijke kandidaat voor de ruimtelijke portefeuille – mocht het tot die coalitie komen – het voordeel dat het een hele leuke vrouw leek. Het zou bovendien de eerste wethouder worden in hun gemeente met een niet-Europese achtergrond.

Alsof Edith zijn gedachten had geraden maar zichzelf vervloekend om de associatie kwamen ze te spreken over het vertrek van Jolanda, die al vroeg in de coronacrisis voor de GGD was gaan werken omdat ze zo’n lockdown-kantoor niet meer trok. Voor haar in de plaats was niet echt een vervanger gekomen maar wisselende collega’s uit de secretariaatspoel. “Hoe heb ik het gedaan Stijn, was ik een leuke werkgever?” Stijn verkoos zijn tong uit te steken in plaats van te antwoorden – ze was nota bene doorgedrongen tot zijn meest persoonlijke kringen en had zelfs (nog steeds?) een soort van losse verhouding met de weduwnaar van zijn liefste aangetrouwde tante gekregen. “Nee, maar serieus: ik begon zo voortvarend met werk- en teamoverleg. Maar die hele pandemie… en uiteindelijk waren wij zonder Jolanda sámen het kernteam. Nou ja, je krijgt in ieder geval de meest lovende beoordeling van me die de gemeentesecretaris toestaat.” Ze knipoogde maar eens en keek daarna alsnog wat verloren om haar heen. Vond Stijn.

“Ik bedacht me ineens dat wij elkaar dan binnenkort vier jaar kennen”, bracht Stijn op tijdens het diner. “Ja verhip, je hebt gelijk. Jij was in dat congrescentrum met je nieuwe bestuursteam natuurlijk.” “Maar dat vieren we niet, want jullie gingen vreemd.” Tom keek met een schuin lachje hun beider kant op. “Ik ging helemaal niet vreemd”, reageerde Bruno doodleuk. “Ja zeg, gooi mij even voor de bus hier! Lekkere vent. Jij was onschuldig passerend passant, nou goed. Je hebt me nota bene achtervolgd tot, tot… in mijn dromen!” Tom keek verbaasd lachend om deze merkwaardige metafoor zijn kant op. Bruno daarentegen kneep Stijn even plagend in een van zijn hoogrode wangen. “Trouwens, dan zijn wij dit jaar vijf jaar samen”, bedacht Tom zich, met een wenkbrauw omhoog en schuin naar het plafond starend. “Dat klinkt heel raar zo.” Stijn had even acuut geen trek meer. Hij stond op en liep naar de keuken, waar hij Sisi nota bene op het aanrecht betrapte, wat echt bijna nooit gebeurde.

“Ik dacht bij jou even iets normaliserends te vinden maar nu doe jij ook al vreemd.” Hij pakte de Siamees op en drukte deze even dicht tegen zich aan. Een merkwaardig goed gelukte knuffel, want meestal lukte dat alleen Tom. Pas toen het toch wat vreemd aanvoelde loerde hij óm Sisi heen, en zag een hengelend pootje richting het rolladenetje gaan. “Oja, op die manier.” Nadat hij zich van allebei had ontdaan kwam Tom binnen. Die drukte zich ook in een goed geslaagde knuffel tegen Stijn aan, waardoor het hem moeite kostte om niet verder over Toms schouder te loeren of hij ook niet stiekem iets van het aanrecht aan het nasjen was. “Sorry, dat was onhandig en gevoelloos van me. Natuurlijk betekenen wij samen óók van alles. Heel veel zelfs.” Stijn bedacht zich dat hij eigenlijk wilde horen dat zij samen méér betekenden, maar tegelijkertijd dat hij dat eigenlijk juist ook weer níét wilde horen omdat het Bruno buitensloot. Daarom zei hij maar even niks en wiebelden hij en Tom een tijdje knuffelend heen en weer. “Kom, ik pak de yoghurt. En het fruit. En de Tova.” “Ik vind trouwens dat we definitief vegetariërs moeten worden.” “Ik ook,” antwoordde Tom, “voortaan eten we alleen nog Ruun.”

De avond erna reden ze naar het appartement van Bart, voor een etentje bij hem en zijn Kim. Tom had vooraf maar vast gezegd dat hij er maar één keertje was geweest toen ze samen iets hadden gehad. En eenmaal binnen zag hij hem rondkijken of hij niets herkende en er voor het eerst was. Bart zei er in ieder geval niets over, en was juist op zeer natuurlijke wijze een team met Kim. Die op their beurt blij was dat Bruno ook was meegekomen, en zich meteen bereid verklaarde allerlei vragen graag en eerlijk te willen beantwoorden. Wat Stijn bijna plaatsvervangend deed sputteren, omdat hij het idee om uitgebreid naar their genderidentiteit te gaan zitten vragen nogal ongepast vond.

“Je bent een lieverd,” zei Kim, “maar jij als COC’er en ik als genderpsycholoog weten dat het juist in privékringen vaak het makkelijkste is om er maar zo eerlijk mogelijk over te zijn. Indien mogelijk natuurlijk.” “Nou,” zei Bruno dapper maar toch ietwat beschroomd, “zal ik dan maar de ongetwijfeld meest gestelde en dito verbodenste vraag stellen?” Stijn bewoog van pure ontzetting zijn ene arm van ontzetting al richting Bruno en de andere voor zijn mond, maar Kim moest luid lachen. “Heel goed. Kijk, het gaat niemand een bliksem aan en daarom vind ik het super dat je het in deze vertrouwde setting vraagt. En om maar meteen een antwoord te geven: mijn bij geboorte toegekend geslacht is vrouw. Maar ik was dysfoor over met name mijn grote boezem. Dus na een traject bij de VU zijn die weggehaald. Dysfoor over mijn vagina ben ik dan weer niet, dus die operatie verlang ik niet. En qua kledingstijl enzo zat ik altijd al een beetje queer ergens in het midden. Ik vertel het nu kort en daardoor lijkt het wellicht alsof het allemaal probleemloos was, wat natuurlijk niet zo is. Mijn ouders vinden het nog steeds ingewikkeld, en zelf ontdek ik ook nog steeds nieuwe aspecten van mijn identiteit. Maar ik geloof dat dat eigenlijk voor iedereen geldt, hoewel het voor de meeste mensen minder heftig is.”

Bart had stralend toe staan kijken en gaf Kim een zijwaartse knuffel en een zoen. “Ik ontdekte een bepaalde bi- of panseksuele kant van mezelf. Mijn liefde voor Kim is zo natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb mezelf verbaasd. Gelukkig.” Waarna ze smulden van een kerriesoep, een ovenschotel met salade en een heerlijke crème brûlée. Nagenietend met een glaasje halfzoete witte wijn merkte Bruno op dat ze compleet vegetarisch gegeten hadden. “Oja, dat heb ik niet eens gevraagd”, zei Kim, “Ik eet altijd vegetarisch.”

“Nou, treft dat even. Wij ook.” Bruno gaf Stijn een kneepje in zijn bovenbeen.