StijnZomer 3

“Hahahaaa! Tja, ik heb ze maar twee keer gezien geloof ik. We gingen weleens stappen in Leeuwarden en dan bleven we slapen bij Bruno’s ouders. Maar dan zagen ze alleen mijn brakke bek door de keuken schuifelen. Kan niet echt zeggen dat ik ze uitgebreid heb gesproken of goed ken. Maar ik heb niet echt iets gemist begrijp ik?” Stijn haastte zich om dat door Sven geschetste beeld bij te stellen. “Nou, het zijn zijn ouders, dus natuurlijk doe ik mijn best en ben ik benieuwd naar ze. Het is alleen nogal een, ehh, klassiek gezin. Of, nou ja, Imke en Siebe zijn geloof ik niet zo … wereldwijs. En nu denken ze dat gays per twee stuks relaties aangaan, dat gays per definitie al hun eten over tafel delen vanaf al hun eigen borden en dat iedere zoen altijd alledrie monden betreft. Wat wij doen is nu voor hen standaard, alleen omdat wij zijn zoals we zijn.” Sven schaterde het uit. “Nou, dankzij jullie krijgt een hele groep nog uit de kast te komen homo’s in Friesland het ineens verbazend eenvoudig. Je had ook uitgebreid op hun in moeten praten over jullie kinks!” Stijn probeerde zijn snel opkomende rode kleur weg te lachen.

Toen Sven met een tweede koel biertje voor allebei weer terug was bij de stamtafel achterin de Korner viel het Stijn op hoeveel beter hij er weer uitzag. Zijn schouders stonden weer goed, hij was veel minder opgepompt maar zijn shirt zat mooi strak en met name stonden zijn ogen weer wat rustiger en kon hij weer eens praten en lachen zoals voor… nou ja, deze hele periode van Jounaid en Tobias. En onwillekeurig moest hij denken hoe ze een tijd geleden aan deze tafel hadden gezeten: Sven een huilend wrak, dat inbrak op een relaxed moment met Robin. En dat deed hem meteen denken aan de korte break die hij met Tom en Robin had gepland in het huis van Victor – aan het Meer van Genève. Over een paar weken al, hij kon niet wachten. Hoewel Ruun enigszins had gesputterd, zij het speels, omdat hij niet mee zou kunnen i.v.m. drukke werkzaamheden. Bovendien had hij specifiek Stijn uitgemaakt voor “ambtenaar”, omdat hij nu alweer een tripje diep Europa in zou gaan maken. Zijn verweer dat hij het binnenkort juist superdruk zou krijgen én dat Tom toch óók mee zou gaan maakte weinig indruk, want “ja, die heeft een eigen zaak.”

——-

“Heb je de pas verschenen LHBT-Monitor van het SCP gezien trouwens?” Stijn moest zich even bij het onderwerp trekken en bovendien bekennen dat hij deze totaal gemist had. Sven verviel acuut in een hele verhandeling over hoe mensen nog steeds in hoge percentages aangeven dat ze totáál geen moeite hebben met mensen die niet hetero zijn, maar dat dat waarschijnlijk voor een groot deel sociaal-wenselijk is beantwoord en dat het sowieso niet strookt met de beleving van LHBT’ers zelf. “Bi+ personen ondervinden het meeste geweld, met name uit persoonlijke kring, trans personen hebben het over de hele linie het slechtst, jongeren ondervinden het meeste geweld en over de hele linie nemen acceptatie en integratie niet toe en discriminatie, uitsluiting en geweld niet af.” Hij legde zijn hoofd op tafel, en Stijn moest ineens denken aan de opmerking van Joris dat Sven zo bezorgd was over alle ontwikkelingen in de wereld. “Dat zijn geen beste conclusies en ontwikkelingen inderdaad”, reageerde hij daarom voorzichtig. “Je lijkt er ook serieus door ontdaan.” Met een ruk schoot Sven omhoog. “Het is toch gewoon niet te gelóven! We vieren Roze Zaterdag en Prides en er komt meer wetgeving vóór gelijke wetgeving en tégen discriminatie! Maar voor de mensen om wie het gaat, de mensen achter de cijfers, verandert er per saldo dus verdomd weinig! Dat is toch om te gillen van frustratie?” Hij had zijn handen ook daadwerkelijk de lucht ingestoken en zuchtte wanhopig. “Zelfs al zou ik nog welkom zijn bij het COC om begeleiding en voorlichting te verzorgen, ik zou niet weten waar ik de drive vandaan zou moeten halen.” “Nou, jouw drive lijkt me wel OK… Je bent gepassioneerder dan ik. Maar je trekt het je wel heel erg persoonlijk aan…” “Ja natuurlijk, als het allemaal geen verschil maakt, waar doe je het dan voor?” “Voor de individuele personen die we helpen? Zichzelf te benoemen, vinden en uiten?” Stijn stak nogmaals zijn handen omhoog, pakte de bierflesjes en liep naar voren om te gaan schoonmaken.

Stijn voelde van twee kanten een tong heel langzaam aan de binnenkant van zijn benen omhoog gaan. Net boven zijn knieën aangekomen gingen de tongen als in een dansduet heel plagerig terug naar zijn knieholten. Zijn complete aandacht was bij de twee tongen, die nu op weg waren naar een brandpunt. Voordat ze er waren hielden ze plagerig halt, wat hem een lichte kreun deed geven. Hij voelde hoe twee tongtipjes precies de zijkanten van zijn ballen raakten, een rilling door zijn onderbuik veroorzakend. De verkenning ging echter verder zonder hem direct aan te raken, tot hij ineens twee sluitende en elkaar vindende monden voelde om de schacht, net onder zijn kloppende eikel. Hij veerde met zijn hele lijf een stukje op en gaf een luidere kreun. De tongen lieten gelijk op langs het harige randje onder zijn navel, om daarna ieder een tepel op te zoeken om lichtjes in te bijten. Stijns lichaam reageerde meteen met een zachte grom. Net onder zijn kin kwamen de tongen samen, waar ze kort zoenden – althans, dat dacht hij te voelen. Eenmaal bij zijn oren hoorde kreeg hij eerst links zachtjes lucht ingeblazen en rechts een zachte beet in zijn oorlel, gevolgd door een likje binnenin. Hij voelde hoe een van de mannen de strop controleerde waarmee ze aan het bed gebonden waren, terwijl de ander zijn oogmasker controleerde. Een zoen met drie monden maakte hem nog opgewondener, omdat de twee tongen nu de zijne raakten. Eén mond bleef daar, in een lange en diepe zoen. De andere mond was duidelijk lager aangekomen, om daar met enthousiasme het genot compleet te maken. Heel even schoot het door hem heen dat hij dit tot een jaar geleden nooit gedurfd zou hebben, maar dat hij zich bij zijn mannen nu compleet op zijn gemak voelde. Maar meer gedachten waren onmogelijk, want inmiddels werd zowel zijn mond gevuld als zijn pik omhuld. Hij gaf zich over aan de krachten die hem bespeelden. Op een gegeven moment werd zijn masker afgedaan, en zag hij Tom naast hem liggen, ook achterover en aan het bed vastgeketend. Het duurde maar een seconde voordat ze elkaar begonnen te zoenen en het voelde hemels, ondanks de rare positie. Bruno liet een diep, goedkeurend geluid horen en boog alle benen omhoog. Het zoenen werd alleen maar makkelijker. Toen hij Bruno eerst boven zichzelf bezig zag en daarna bij Tom, voelde hij opnieuw hoezeer hun relatie klopte. Het duurde nog maar een minuut of tien voordat hij behalve uit zijn eigen lijf daarvoor ook de bevestiging vanuit de anderen hoorde.

De volgende dag was het vrijdag, en het viel niet mee om naar de twee telefoonwekkers te luisteren. Ruun keek nog zieliger dan Stijn, en toen ze net wakker genoeg waren om te beseffen dat zelfs vandaag Tom nog was gaan hardlopen, haalden ze tegelijkertijd hun wenkbrauwen op en zuchtten hard. Waarop ze moesten lachen en na een wegduik-onder-de-dekbedden-race probeerden wie er het eerste in de douche was om midden onder de stortstraal te kunnen gaan staan. Stijn had gewonnen, waardoor Bruno ‘de plicht’ had om hem van top tot teen in te zepen. “Jij laat je ook altíjd verwennen hè?”, zei deze plagerig. Stijn stond te genieten van de harde warme stralen en deed expres alsof hij het niet hoorde. “Prinsje”, lachte Bruno en plantte een dot zeep op Stijns neus. Een half uur later liepen ze dan toch echt gedrieën richting Koffie Korner, waar ze bij binnenkomst een reeds compleet gevulde zaak troffen. Sebas stond achter het koffieapparaat en groette hen allerhartelijkst. Tijdens het opschuimen van de melk keek hij geamuseerd het rijtje voor hem staande mannen langs. “Ik zie het al. Zeg maar niks, anders word ik heeel jaloers.” “Anders ik wel”, reageerde Joris, die er extra vroeg was omdat Koos Corona had opgelopen. Sven kwam net met een blad vol vuile vaat voorbijlopen en informeerde wat Joris bedoelde met “anders ik wel”. Maar die schakelde behendig naar een neutraal onderwerp, waardoor Sven richting keuken liep maar de rest hem verbaasd aankeek. “Zijn humeur is een soort van terug, maar zijn libido inderdaad nog niet.” Hij dook snel de koek-, cake- en taartvitrine in, maar de boys keken elkaar allemaal met getuite lippen meelevend aan.

Tom en Bruno vonden nog net een plaatsje tegenover elkaar op de hoek van hun stamtafel en klapten hun laptops open. Stijn sloeg een sloof om en begon voorin met bestellingen opnemen. “Twee gezond volkoren, twee omeletten kaas, twee bananenbrood, koffie verkeerd, cappuccino, twee verse muntthee, een melk en gewoon een water”, somde hij op. Hij was het bijna vergeten door de vraag van een hele knappe jongen of er misschien ook al taart was, maar hij wist het allemaal nog net in de kassa te zetten. Hij kon zowaar de leuke jongen binnen tien minuten ook van dienst zijn, want toen kwamen Laurens en Els binnen. De vaste bakker had vanwege personeelstekort weer eens leveringsproblemen, maar gelukkig waren Toms ouders zonder één wangeluid in het gat gesprongen door al een week vreselijk vroeg op te staan en iedere avond en ochtend te staan bakken. De jongeman gaf Stijn een even hemelse blik als dat de chocoladetaart ongetwijfeld weer zou smaken. De opmerking “Waar laat je het op dit uur?” leverde hem een vette knipoog op en een rood hoofd, dus Stijn besloot de smalltalk voor nu maar even te laten zitten. Hij werd ook al snel door dwingender zaken in beslag genomen, want toen hij bij de inmiddels alleen door familie bezette stamtafel kwam, trok Els hem op een stoel. “Jij had toch ook wel gemerkt dat het niet zo goed ging tussen Marije en Dieck?” Ze liet een korte pauze vallen, waarin ze de blik van Laurens zocht. “Nou, ze zijn uit elkaar.” Ze liet zich achterover in haar stoel vallen. “Uit elkáár…?”, kon Tom alleen maar uitbrengen. Iedereen keek elkaar aan. De enige die iets zei was Laurens. “Dieck is er kapot van.” Stijns hoofd begon meteen te ‘rekenen’ – “Díéck is er kapot van…? Maar dan heeft…”