StijnZomer 4

“Ze heeft wát…?!?” Tom keek met stomme verbazing naar zijn moeder. “Anne meegenomen naar een vriendin en dat niet tegen Dieck gezegd?! Die man moet zich geen raad weten! Dat is toch te gek voor woorden! Die zus van mij is knettergek geworden.” “Nou… Hij weet wel dat ze in orde zijn. Hij weet alleen niet wáár ze zijn… Want ze zijn naar een vakantiehuisje gegaan op een plek waar hij onmogelijk iets van kan weten.” “Zij hadden toch zo’n ‘tracking app’ allebei, juist omdat ze zo klef waren en altijd elkaars verblijf wilden weten?” “Ja. Nou, die heeft ze dus eerder al bij allebei verwijderd.” Stijn zag Els worstelen met haar gevoelens en alle vragen die Tom op haar afvuurde. “Al eerder? Hoelang is ze hier al mee bezig geweest dan in vredesnaam?” “Ik wéét het niet, dat heb ik al gezegd!” Er biggelde nu duidelijk een traan langs haar wang, die ze snel wegveegde omdat ze altijd een hekel had aan ‘emotioneel theater’ – zoals Tom al vaak had gememoreerd over de jaren heen. “Ik vind het moeilijk en pijnlijk want nu blijkt ineens heel duidelijk wat voor rare relatie ik met Marije heb.”

Tom was nu weer wat rustiger en meer achterover in zijn stoel gaan zitten en keek vragend richting Laurens. Die had de hele tijd zwijgend toegekeken en was een paar keer opgestaan om in de keuken iets aan het eten te doen. “Marije had natuurlijk een lastige puberteit”, begon hij nu voorzichtig. “Ze is heel spits en vlot naar buiten, maar was – en is – toch ook best gesloten als het op grotere thema’s aankomt. Je moeder heeft daar vaak zorgen om gehad. En sinds ze vriendjes kreeg werd dat alleen maar meer. En met Dieck heeft ze… of had ze – dat weten we natuurlijk niet – een bijzondere man gevonden. Helemaal niet zo’n bijdehante, maar wel een lieve en zorgzame vent. Ik snapte hem in het begin niet goed, maar ik ben hem meer gaan waarderen. Zeker toen Anne kwam.” “Jij was altijd veel makkelijker, Tom”, zei Els nu. “Nou, ik liep ook niet echt mijn gevoelens te koop anders.” “Nou ja, misschien niet, maar jij was een jongen en ik begreep jou gewoon beter. En bovendien had je tante An. Ook al was ze vaak weg.”

——-

Bruno was met open armen ontvangen en Els had tijdens het eten geen enkele referentie aan Wim Sonneveld of Arthur Japin gemaakt. Laurens had heerlijk gekookt en als dessert had Bruno heerlijke taartjes meegenomen. Aansluitend had Tom aan Stijn duidelijk gemaakt dat het “tijd was”. Dus waren ze met een grote deken en een als een kind zo vol van verwachting gloeiende Ruun naar De Speciale Plek gelopen: de plek tegen het bos aan, het taludje, de plaats waar Tom als kind altijd met zijn hond Duco kwam en waar hij zijn stenenverzameling bewaarde. En vooral de plek waar hij Stijn op een van hun eerste dates mee naartoe had genomen om naar de sterren te kijken. Toen ze er waren had Stijn de deken uitgerold en de tas neergezet die Tom blijkbaar voor deze gelegenheid eerder al had samengesteld. Ze lieten Bruno expres in het midden plaatsnemen, waarna ze hem allebei sandwichten in een knuffel waarbij ze hun hoofden op zijn schouders legden en allebei een been over zijn benen.

Het schemerde al behoorlijk en Tom vertelde zachtjes over de bijzondere betekenis van deze plek. Daarna was het een tijdje stil, zowel tussen hen als overal in de omgeving. Pas toen er in de verte weer een waterkanon begon te sproeien en er een tractor klonk, durfde iemand weer wat te zeggen. Bruno. “Ik voel me zo overspoeld door emoties… zo opgenomen, zo gezien en begrepen. Zo welkom, zo warm. Blij, gelukkig. Jullie hebben geen idee wat jullie voor mij betekenen, voor rol spelen in mijn leven. Jullie hebben mijn – wonderlijke – ouders nu gezien, en ik heb eigenlijk mijn hele leven een beetje op mijn tenen gelopen zonder het te merken. Een soort rol: de goede zoon, de getapte student, de snelle jongen. Maar Stijn brak daar als eerste al doorheen. En na mijn stomme manieren om hem niet kwijt te raken speelde ik met de integriteit van jullie beiden. En toch hebben jullie, en vooral jij Tom, zulke grote harten om desondanks te willen weten wíé ik ben. En dat jullie me hebben opgenomen in jullie liefde is zo, zó…” De rest ging verloren in gesnik, waarop hij door beide boys extra stevig werd geknuffeld. Even later was het dan echt donker, en ze genoten van een heldere zomeravond met een koepel vol sterren boven hun liefde. De champagne smaakte fris en levendig, en bij het licht van Ruuns telefoon keken ze naar foto’s van Tom en Duco.

“Jullie moeten straks echt even komen kijken op het cluster, én… ik heb een verrassing voor jullie!” “Nou, dat klinkt veelbelovend allemaal.” Stijn was nog niet echt wakker vanwege een warme seksnacht met zijn mannen. Bruno was in een short en luchtig shirt vertrokken in de verkoelende airco van zijn SUV terwijl Tom juist in tamelijk nette kleren was vertrokken om verslag te doen van het landelijk bekende muziekconcours in de stad verderop. Hij had zich luid beklaagd, maar Stijn wist dat hij er zich juist best op verheugde om er een mooie reportage over te schrijven, die ook doorgeplaatst zou worden in landelijke titels. Stijn was deze zaterdag braaf naar de Korner gewandeld om Sebas te helpen. Verder was alleen Sven aanwezig, want Koos was boos en was ineens een week gaan kamperen om wat ruimte voor zichzelf te hebben, en Sven had al weken geleden aangegeven dat hij een trouwerij zou hebben van een neef met wie hij als enige nog contact had. Toen Stijn had verteld hoe zijn mannen die morgen vertrokken waren, begon Joris te lachen. Een lach waarvan hij grote rode blossen op de wangen kreeg, wat zowel Stijn als Sebas vragend opzij deed kijken. “Nou,”giechelde Joris, “dan zag Sven er denkelijk zo keurig uit als Tom en zo verhit als jij en Bruno, want de droogte (knipoog) is voorbij.” “Oh? … Ow! Ooohhh!” Stijn moest lachen en mimede tegen een nog steeds vragend kijkende Sebas: “seks”. “Ow. Daar weet ik niks van. Helaas.” “Aww”, klonk het in koor. Sebas trok gepijnigd met zijn mond, waste zijn handen en trok zijn baristasloof over zijn hoofd om naar het cluster te gaan. Stijn keek om zich heen naar de – uiteraard – afgeladen zaak en begon systematisch bestellingen op te nemen. Het zelftapsysteem voor gekoeld water met munt en citrus kostte hem heel wat minder gesjouw met glazen en kannen water. En over Joris hoefde hij zich duidelijk geen zorgen te maken; die smile zou de hele dag zelfs door honderd verkeerde of gecorrigeerde bestellingen niet meer van zijn gezicht gewipet kunnen worden. Stijn voelde zich plaatsvervangend blij, waardoor hij de club hockeymeisjes achter op het terras niet eens vermoordde toen ze zowel aan hun koffie als hun tosti állemaal iets aparts wilden.

“VERSCHRIKKELIJK!!! Dat doe ik dus echt nooit meer. Tering.” Tom viel tegen Stijn aan, en aan zijn zweet te ruiken was hij niet alleen warm maar inderdaad ook flink bang geweest. Een geur die hij niet vaak rook, dus Stijn snoof nog maar eens diep. Hij was met Sebas en Sven op een muurtje blijven zitten terwijl Bruno, Tom en Joris 37,5 meter omlaag stortten in Baron 1898. Joris zei nog wel een keer te willen, maar de enorme wachttijd en de recordtemperatuur hielden hem daarvan af. Sebas’ verrassing was een personeelsuitje geweest, met partners, naar de Efteling. Ze hadden deze maandag de Korner dichtgegooid en gehoopt op een redelijk rustig attractiepark, maar dat was middenin de zomer natuurlijk een illusie gebleken. Desondanks vermaakten ze zich prima, hoewel de afwezigheid van Koos een beetje een domper was. Sebas had echter duidelijk aangegeven er niet teveel woorden aan vuil te willen maken. Met moeite hadden ze een plekje op een stuk gras kunnen vinden om even bij te komen. Sven en Joris lagen verliefd foto’s te maken en te bekijken, waar Bruno even zijn ogen dichtdeed en Stijn, Tom en Sebas zaten te overleggen wat ze allemaal nog wilden zien.

Ze besloten tot de ‘verhaal-achtbanen’ Max & Moritz en Joris en de Draak. Ook wilden ze om af te koelen nog wel een keer in de Piraňa – waarvan ze alledrie konden zweren dat die met dit weer expres harder stond. Tegen die tijd zou de dag wel zo’n beetje om zijn, met de gigantische wachttijden overal. Wat wel zo’n beetje bleek te kloppen, want na hun wensenlijst was het tegen de avond en konden ze wonder boven wonder (Stijn vermoedde dat hij het taalgebruik nog weken met zich mee zou dragen) nog een plekje op een van de terrassen van Frau Boltes Küche vinden. Sebas stond erop om deze dag álles te betalen, dus Tom maande Bruno nogmaals om de honneurs waar te nemen, waardoor ze voor een goudstaaf aan veredeld snackbar-voer aten maar Sebas geen spier zagen vertrekken. Als slot aan hun bezoek wilden ze heel nostalgisch want waarschijnlijk voor het laatst, het Spookslot bezoeken. En als echt állerlaatste stop mocht Bruno dan eindelijk iets trakteren, namelijk dat iedereen bij Efteldingen een souvenir mocht uitzoeken. Voor Tom, Stijn en hemzelf zocht hij een mooie grote Efteling-mok uit voor bij het ontbijt. Sebas ging voor de nieuwe bewaarblikken voor in de Korner en Joris koos voor de grote Sprookjes-omnibus om Sven uit voor te kunnen lezen.

De dag erna bleek een regelrechte crisisdag. Niet alleen hing men van opening tot sluit met de benen buiten, bleek de bakker überhaupt geen koek en taart meer te kunnen leveren, kwam de startdatum van proefdraaien van de vestiging in het cluster dichterbij en had voor het eerst het Van Westen koffieapparaat problemen – vooral ook liet Sebas doorschemeren dat hij na thuiskomst uit de Efteling nog lang met Koos had gesproken en dat de uitkomst daarvan niet bepaald positief of veelbelovend was. Hij was er duidelijk met zijn hoofd niet bij, want ondanks dat hij er nu de hele dag was in de Korner liep hij meer in de weg dan dat hij zoals normaal juist alle gaten dicht liep. Gelukkig hadden Laurens en Els de bakturbo aangezet, waardoor ze hun gasten nog steeds van alles konden bieden. Tegen de middag kwamen ze binnen met dozen en taarthouders, mede gedragen door… Dieck. Stijn had hem nog nooit zo afgetobt gezien, en hij nam nadrukkelijk de tijd om zijn schoonouders en zwager aandacht te geven. Hij ging zelfs even bij ze aan de hoek van de stamtafel zitten. Weliswaar op een halve bil, omdat hij Joris drie uit te serveren dienbladen zag vullen en Sven juist naar de spoelkeuken was gegaan omdat ze geen borden meer hadden. Hij probeerde te luisteren naar het relaas van Dieck, waarvan hij vooral “toenemende verwijdering”, “gevoel niks goed te kunnen doen”, “verandering in gedrag en karakter” en “dwaze vader” hem opvielen, hoewel die laatste term hem niks zei. Toch registreerde hij wel de importantie ervan, want precies op het moment dat Dieck die woorden uitsprak zag hij Els heel ongemakkelijk heen en weer schuiven.

Toen hij opstond om snel weer verder te gaan werd hij door haar gevolgd. Ter hoogte van het toilet stamelde ze: “Oh Stijn, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen! Ik kan mijn dochter toch niet verloochenen? Ze vroeg me ex-pli-ciet om niks te zeggen, maar… ik weet waar ze is…” Stijn draaide zich hierop op zijn voeten om en keek haar met grote ogen aan.