StijnZomer 9

“Wat is nou het léúkste verjaarscadeau dat je ooit hebt gekregen?” Stijn, die midden in het bed lag, draaide zich richting Bruno, waarop Tom half over hém heen kwam hangen om het antwoord ook goed te kunnen horen. “Tjeee… dan moet ik echt even goed nadenken. Mijn ouders waren nooit zo creatief: keer naar de dierentuin in Emmen geweest, keer naar Terschelling op en neer… het Lego-politiestation – maar dat was dan voor mijn zus en mij samen, omdat we maar twee weken schelen. En later vulden ze mijn kleedgeld aan omdat ik daar nooit mee uitkwam. Ik zat toen net in die tijd van t-shirts met lage v-hals, versleten spijkerbroeken en Converse All Stars. En halflang haar! En mijn Ray Ban Wayfarer zonnebril natuurlijk.” “Wat zou ik dát graag willen zien”, zwijmelde Stijn. “Nou, als je me mijn telefoon even aangeeft die aan die kant ligt…” Tom gaf Bruno in een ruime vloeiende beweging diens telefoon en ging weer op Stijns heup hangen. Na flink wat scrollen in de fotorol kwam het beschreven beeld naar voren. “Dat halflange haar stond je goed!” “Hahaa, ja, met die enorm zorgvuldig gestylede zonnebril.” “Zelfs alternatief zag je er nog uit als een kakker”, pestte Tom. “Nou, wat dacht je dan van deze? De Andere Look: net iets minder verwassen jeans, de polo met het boordje omhóóg en de pilotenbril! De hockey-kakker!” Bruno flipte een paar keer heen en weer tussen de twee beelden en de boys lachten en keken mee.

Eenmaal uitgelachen gaf Stijn Bruno een lange zoen en kwam Tom over zijn heup heen om een ander deel van Bruno te verwennen. “Wat zou je van ons graag willen hebben?”, vroeg Stijn tussen het zoenen door. “Of wil je gewoon direct door naar de taart en de pakjes die je gisteravond al bijna had uitgepakt als een nerveuze kleuter?” Dat kwam hem op een speelse tik tegen zijn zijwaarts opliggende bil te staan. “Iets wat je… ehh, nog nooit hebt beleefd misschien?” Tom keek uitdagend omhoog en keek in het geamuseerde gezicht van Stijn. “Zoals bungeejumpen of parachutespringen ofzo? Brr, nee hoor.”

“Nou, misschien iets wat we hier en nu kunnen doen…? Denk eens goed na.” “Pfff, het meeste hebben we toch wel gedaan al… hmm, plekken?” Bruno begon om zich heen te kijken. Tom had intussen zijn vingers bij hem naar binnen laten glijden. “Ooooww, jemig, ja, dat heb ik een keer gezegd, klopt. Maar dat moeten jullie dan natuurlijk vooral óók leuk vinden.” “Lijkt mij wel geil”, zei Tom die even iets fluisterde in Stijns oor. “Dat zou ík zelf nooit willen ‘krijgen’, maar ik wil je het wel proberen te geven. Nooit eerder gedaan tho.” Tom nam de leiding in wat in eerste instantie op een yoga-oefening leek, maar logischer werd toen Bruno met zijn gestrekte rug en benen naar achter op Toms buik lag, met Tom al in zich. Bruno kreunde van ultiem genot, zeker toen Stijn zich er heel voorzichtig bijvoegde. Na afloop verzekerde Bruno hen dat dit tot op heden toch wel het meest bijzondere cadeau was dat hij ooit had gekregen. “Tja, wie kan dat toppen?”, voegde Tom er droogkloterig aan toe.

———

Eenmaal aan het ontbijt was het dan toch tijd voor het uitblazen van de eerste kaarsjes van de dag. Stijn had voor de zekerheid maar een enorme vierkante slagroomtaart besteld, omdat er anders vast nooit dertig kaarsjes op zouden passen. Dat lukte echter prima en hij had ze zelfs in een dubbelrij van de getallen drie en nul weten te plaatsen. Nadat ze gezongen hadden blies Bruno ze allemaal in één keer uit, waarbij er ook een flap slagroom met zes kaarsjes op het tafelkleed terecht kwam. “Zeg, Grote Boze Wolf, laat mijn taart heel en kijk eens naar je cadeautjes.” Bruno gaf Stijn een snelle zoen en begon daarna met het bovenste van drie pakjes. Na het uitpakken hield hij een groene Black Clover Cap in zijn hand en zette die meteen op. “Gaaf! Goede keuze lieverd”, reageerde Tom terwijl hij drie grote stukken taart afsneed. “Zó! En dat is vast niet de enige taart die we vandaag zullen eten!” “Of ontmoeten”, vulde Tom zachtjes aan. “Laat mijn moeder erbuiten.” “Jij zegt het…” Ze moesten alledrie luid lachen. “Hey, een museumkaart, wat supergaaf! Past goed bij ons voornemen! Hier zit jij vast achter!” “Busted. Nú moeten we steeds los voor jou bijbetalen in de rij die wél druk is.” “Je eigen ergernis afgekocht dus.” Bruno stak zijn tong uit en kreeg een slagroomlik over zijn neus terug. “Geil, we hebben sowieso genoeg van die taart over voor vanavond.” “Grote woorden na de actie van zoëven en met alles wat nog komt.” Stijn keek hem lachend aan. Tijd voor het derde pakje. De set opzetborstels voor de elektrische tandenborstel was natuurlijk symbolisch, maar ontlokte Bruno een traan. “Wat mooi, wat lief. Het lijkt me zo leuk om hier te komen wonen. Dankjulliewel.”, fluisterde hij. Hij kreeg een zoen van allebei zijn mannen op beide wangen. “Nou, die croissants bewaren we maar voor morgen. Lekker ontbijt, slagroomtaart: het lijkt wel kermis of vasteloavend.” “Ja mam”, zeiden Stijn en Bruno in koor.

Na enig overleg waren ze overeengekomen dat het leuk zou zijn om alle drie de ouderparen uit te nodigen, waarbij Laurens en Els direct hadden aangeboden om het qua ruimte bij hen te doen. Bruno vond dat wat bezwaarlijk en was blij dat Sebas er met een plan dwars doorheen gekomen was, namelijk om zijn verjaardag te gebruiken om proef te draaien op de nieuwe locatie. En zodoende waren Tom en Bruno nu daar aan het helpen, terwijl Stijn en Marleen laatste resten aan het opruimen waren in de Koffie Korner. Amély werkte in de studio samen met Joris aan het afronden van een opdracht, en zij hielden Oliver in de gaten die druk was met zijn boerderij. Het onderwerp ‘kinderen’ bleek natuurlijk precies het onderwerp dat Marleen kwelde, want ze waren nog niet goed en wel op gang of ze zakte snikkend tegen de taartvitrine op de grond. “Ik vind het zó verwarrend, zo raar. Mijn hoofd blijft maar proberen om er een logisch verhaal van te maken, maar mijn gevoel blijft een warboel. Amély is zo begripvol en zo lief, echt, maar ik heb het gevoel alsof ik… alsof ik als vrouw tekortschiet. Ik blijk geen kinderen te kunnen krijgen! En dan ook om zo’n bizarre reden. Ik vond en vind lesbisch biseksueel zijn niet zo’n punt – hoewel dat doorgaans ook al niet zo goed begrepen wordt – maar intersekse. Dat begrijpt helemaal niemand. Het is net alsof ik nu ineens iets heel raars heb of ben. En alsof je er een coming-out over moet hebben. Maar het voelt helemaal niet als iets wat bij mij, of bij mijn identiteit hoort. Wat móét ik hier nou mee Stijn?!? Ik kan Oliver geen broertje of zusje geven!” Ze zat nu voluit te huilen, en Stijn was met zijn arm om haar heen op de grond komen zitten.

“Oh, hier zitten jull– (…) Maar jongens toch, wat is er aan de hand? Marleen, wat is er?” Marie José gooide haar handtas op een tafeltje en ging naast Marleen ook op de grond zitten. Die kon even niets uitbrengen, maar snikte verder tegen Stijns moeder aan. Na een korte vraag en een gesmoord klinkend “ja” legde Stijn uit wat er aan de hand was. “Och mijn lieve kind, wat moet dat een heftige ontdekking voor je zijn.” Harder gesnik. “Ik snap volledig dat je nu denkt dat je geen volwaardige vrouw bent, …” Gierende uithalen. (Is dit sociaal werk, vroeg Stijn zich af) “…maar echt, dat bepaalt niet wie je bent! Ik ken je al zolang, je bent als een dochter voor me zoals je weet. Je hebt iets ontdekt over je lichaam, iets wat het lang verborgen heeft gehouden. En dat komt dan samen met een kinderwens. Superpijnlijk, maar nogmaals, je bent een geweldige vrouw, een prachtmens. Zo’n lieve moeder voor Oliver. En vast net zo’n fantastische ouder voor wie jullie nog zullen besluiten in jullie gezin op te nemen. Ik voel je pijn, maar bedenk dat dit geen terechtwijzing van de natuur is ofzo. Het zegt iets over je sekse, niet over je genderidentiteit of je oriëntatie of over wie je bent. Het maakt je gewoon nog bijzonderder!” Stijn voelde bij deze prachtige woorden van zijn moeder ook zijn eigen ogen prikken. Na een tijdje zo gezeten te hebben stonden ze op: Marleen klaarde wat op, ging naar het toilet en eenmaal terug rondden ze hun werkzaamheden af en vertrokken naar het Cultuurcluster. Bij het afsluiten keek Stijn nog even extra bewust de zaak in. “Hopelijk tot snel, lieve Korner.”

Toen ze bij het Cultuurcluster aankwamen, zagen ze ineens twee nieuwe namen op de gevel. Sebas en Tom kwamen meteen naar buiten, “Tadaa!” roepend. Aan de kant van de voormalige Dancing Queen hing nu ‘CultuurCentrum’, waar aan de oudbouw boven de nieuwe Korner ‘Coffee Corner’ stond. Stijn en Marleen moesten lachen en Marie José merkte op dat het in ieder geval duidelijk was. “We wilden voor simpel gaan, in inhoud en stijl”, reageerde Tom. “Altijd die pompeuze of juist übertruttige namen.” “En voor mij was het ook belastingtechnisch aantrekkelijk en bovendien vind ik het als eerbetoon aan de Korner gewoon juist. En het is herkenbaar, het publiek zal makkelijk de link leggen.” Binnen zag het er inmiddels ook ‘af’ en bovendien zeer feestelijk uit: Edith en Victor waren druk met de drank, Sven had bloemen neer- en de speciaal bestelde taart (in doos!) klaargezet, en toen ze zich omdraaiden zagen ze net Amély, Joris en Oliver arriveren. Bert kwam in de hoek van de ladder af na het ophangen van wel zes enorme rijen slingers. Bruno en Tom stonden te prutsen bij de gloednieuwe geluidsinstallatie.

“Vind je het niet jammer dat je nu je hele feest al opgebouwd hebt zien worden; had je niet liever een surprise party gehad?”, informeerde Amély. “Nee, alsjeblieft niet. Daar houd ik helemaal niet van. Dat deed mij… O wacht, daar zul je mijn moeder net hebben.” En inderdaad, daar kwamen Imke en Sibbe net aanzetten, geflankeerd door Joyce en Dieter. Imke stal volledig onbedoeld direct de show met haar vraag of dat nou goed zal lopen, zo’n homokroeg bij een theater in een niet zo grote stad. Toen de rest begon te gniffelen vermoedde ze waarschijnlijk dat er iets met haar vraag aan de hand was, waarop ze nog prevelde “dat alle aanwezigen hier toch homo waren”, waarna ze in een handige beweging door Edith werd meegetrokken naar de cadeautafel om aanvullingen te doen. “Onvervangbaar, die moeder van mij”, mompelde Bruno, terwijl Joyce hikkend van de lach tegen zijn schouder aanleunde. Sibbe was snel op Bert afgestapt, die op rustige toon een aardig gesprekje begon.

De middag werd een groot succes: de taart van Hemelse Taarten was prachtig én zalig, de cadeautjes divers en soms hilarisch, Laurens hield een dijk van een verjaarsspeech (waarvan de helft ongetwijfeld – en misschien maar gelukkig – langs zijn ouders was heengegaan, verzekerde Bruno), Sebas liep te glunderen in zijn nieuwe zaak en Sven en Joris deden een sketch waarin ze een ruzie tussen Bruno, Tom en Stijn nadeden (waarbij Sven heel gemeen een dubbelgesprek voerde tussen die laatste twee: “Jij wilde hem toch zo nodig erbíj?!” “Je hebt meer oog voor hem dan voor míj!”). Uiteindelijk was Dieck zelfs nog binnengekomen, die zich verontschuldigde voor het niet aanwezig zijn van Marije, wat Tom bijna had doen ontploffen, ware het niet dat Bart en Kim toen juist binnenkwamen, waarna de muziekinstallatie getest werd. Aan het begin van de avond was iedereen goed doorvoed – en degenen die niet hoefden te rijden flink aangeschoten – naar huis vertrokken, en ieders oren toetten nog na van de dansmuziek en de mix van Fries, Limburgs, Hollands en Zwitserduits-Engels. De harde kern hielp mee opruimen en nam aan de nieuwe stamtafel bij de doorgang naar de theaterfoyer nog een afzakkertje (of vier). Alle feestvreugde deed Bruno verzuchten dat het maar gelukkig was dat hij in een throuple terechtgekomen was, omdat hij zelf eigenlijk nauwelijks vrienden had. En zijn assistent Harm met zijn vriendin had hij bij nader inzien toch maar niet uitgenodigd.

Giechelend van drank en drukte en vermoeidheid lagen ze tegen middernacht in hun bed aan het Piuspark. Zelfs Sisi had de jarige nog even met een kort bezoekje op bed vereerd, maar was snel weer vertrokken naar haar veilige oerwoud in de vensterbank. “Jemig boys, dat was mijn leukste verjaardag ooit, dankjulliewel daarvoor! Ik voel me zó jarig.” “Ja, maar eens zien of mijn verjaardag over een paar maanden dát kan toppen”, vulde Tom aan. “O ja!” Bruno snelde uit bed en kwam even later terug met een groot stuk slagroomtaart. “Het is nog 7 minuten je verjaardag”, stelde Stijn met een knipoog vast, “Zeg het maar.” En wie had gedacht dat je met zo weinig tijd en zulk wonderlijk speelgoed je toch zoveel plezier kon hebben. Bruno kreunde zichzelf knalhard zijn nieuwe levensjaar in.